Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Εάν υπήρχε μια πραγματική Αριστερά στην πατρίδα μας, με διαυγείς ιδεολογικές αρχές και θέσεις, αυτή θα ήταν η νικήτρια των εκλογών. Και θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων (ασχέτως από ποια ιδεολογική όχθη ξεκινούν οι πολίτες) διότι θα ήταν ξεκάθαρη στις ιδέες και στο πρόγραμμά της. Σ’ αυτό το ιδιόμορφο πολιτικό σκηνικό μέσα στο οποίο κινούνται οι λαοί της Ευρώπης, η Αριστερά έχασε το τρένο της Ιστορίας, διότι δεν στάθηκε εξ αρχής ανένδοτη στις αρχές και στις αξίες της. Την ώρα που ο διεθνής καπιταλισμός ανασυγκροτημένος έκανε επέλαση μετά την ανατροπή του ανατολικού κόσμου και της ΕΣΣΔ, η ευρωπαϊκή Αριστερά όφειλε να είναι εκείνη που θα ξαναζωντάνευε την Κομμούνα του 1871, μ’ εκείνη την πρώιμη επανάσταση των εργατών του Παρισιού, που ο Μαρξ τη θεώρησε «σημείο εκκίνησης για τις μελλοντικές επαναστάσεις». Η ευρωπαϊκή Αριστερά απέτυχε να συγκροτήσει εγκαίρως ένα «risorgimento». Δηλαδή, ένα σύνολο μεταβολών ή, όπως διαφορετικά μεταφράζεται ο όρος, μια νέα εθνική εξέγερση και απελευθέρωση.
ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ του καπιταλισμού, που εκφράζονται μέσω των διεθνών τραπεζιτών, κατέστρωναν από νωρίς τα σχέδιά τους για την υποδούλωση των λαών μέσα σ’ ένα οικονομικό γκέτο. Το ξεκίνημα έγινε με την ΕΟΚ. Αποτέλεσε το πρώτο βήμα για την απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου και την εξουθένωση της εργατικής τάξης. Στην παγίδα της ΕΟΚ έπεσαν ακόμα και καλοπροαίρετοι Αριστεροί, που φαντάσθηκαν ότι μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί «πάλη των λαών» μέσα στο φρούριο του καπιταλισμού!
Κι όμως υπήρξαν πολιτικοί της ευρωπαϊκής Αριστεράς που όχι μόνο δεν έπεσαν στην παγίδα, αλλά μάταια έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Αυτούς επεδίωξαν οι Βρυξέλλες να τους αχρηστεύσουν και να προωθήσουν στο προσκήνιο εξωνημένους «Αριστερούς». Θα αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Πρόκειται για τον Ιταλό «κομμουνιστή» Μάσιμο Ντ’ Αλέμα, που έγινε όργανο των ξένων τραπεζιτών. Ο Ντ’ Αλέμα, σε συνέντευξή του το 2001, καταφέρθηκε κατά του αντιαμερικανισμού και εξέφρασε τον θαυμασμό του προς τον… Κώστα Σημίτη, που μας έβαλε πραξικοπηματικά στο ευρώ, κατ’ εντολήν των Γερμανών! Κι έφτασε ο «νενέκος» Ντ’ Αλέμα, να εξυμνήσει την υποχωρητικότητα του Σημίτη στις τουρκικές αξιώσεις… Τον δρόμο του Μάσιμο Ντ’ Αλέμα ακολούθησε αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ…
Ο Ισπανός ιστορικός Φρανθίσκο Φερνάντες Μπουέι ήταν από τους πρώτους που επεσήμαναν την αινιγματική αδράνεια της Αριστεράς. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ελ Παΐς δήλωσε: «Η αλήθεια για όποιον διατηρεί κριτική σκέψη, είναι ότι στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο η Αριστερά –με την πραγματική έννοια της λέξης– είναι σχεδόν απούσα. Για να μπορούμε να μιλάμε για ενότητα της Αριστεράς πρέπει πρώτα να υπάρχει Αριστερά, κι όχι μόνο στις ταμπέλες των κομμάτων. Το πρωταρχικό είναι η ύπαρξη του πραγματικού κοινωνικού κινήματος, πολιτικού, με προοπτική την απελευθέρωση του ανθρώπου. Οι άλλοι δρόμοι οδηγούν τελικά στη… Γουόλ Στριτ. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που στην Ελλάδα πέσαμε στην παγίδα των ευρωλάγνων… Εκείνο που φοβήθηκε η δικτατορία των τραπεζιτών ήταν η «τελευταία άνοιξη» της γαλλικής Αριστεράς. Επρόκειτο για το κοινό πρόγραμμα σοσιαλιστών-κομμουνιστών και ριζοσπαστών για μια δημοκρατική διακυβέρνηση το 1972. Η άμεση δημοκρατία για πορεία προς τον σοσιαλισμό ήταν αυτό που τάραξε τους άρχοντες του μεγάλου κεφαλαίου. Και τους τάραξε επειδή σε σχέση με το Λαϊκό Μέτωπο του 1936 το πρόγραμμα τώρα δεν περιοριζόταν σε μια γενική διακήρυξη αρχών. Έθετε συγκεκριμένα μέτρα για να απολαύσουν αμέσως οι εργαζόμενοι τους καρπούς της μεταβολής. Οι δυνάμεις του συντηρητισμού πανικόβλητες άρχισαν τότε να φωνάζουν ότι «έρχεται το χάος»!
Σοσιαλισμός σημαίνει μέθοδος για δράση, ώστε να ανυψωθούν οι πολίτες. Λείπει σήμερα το ηγετικό αριστερό κόμμα, οπλισμένο με επαναστατική θεωρία, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικό επαναστατικό κίνημα
Οι Βρυξέλλες έκτοτε έβαλαν πρόγραμμα να μην ξαναπαρουσιαστεί τέτοια προοπτική για τους πολίτες. Και το πέτυχαν με το ευρώ. Ένας μόνο άξιος κομμουνιστής ηγέτης σήκωσε τότε το ανάστημά του και αποκάλυψε τη δικτατορία του ενιαίου νομίσματος. Γι’ αυτό έκαναν ό,τι μπορούσαν οι «ευρωπαϊστές» ώστε να τον βγάλουν από τη μέση. Μιλάμε για τον Ρομπέρ Υ. Ο Γάλλος ηγέτης είχε δηλώσει: «Για μένα ο κομμουνισμός πρέπει να συμμετέχει σε μια αντίληψη εξέλιξης και δράσης όπως την είδε ο Μπαλζάκ, ιδρυτής του κομμουνισμού στον 19ο αιώνα. Πρέπει να δείξουμε ότι το μέλλον δεν είναι ο καπιταλισμός…»
Ανοικτά και ξεκάθαρα ο Ρομπέρ Υ διαφώνησε από το 1997 για το ευρώ και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου: «Το ενιαίο νόμισμα δεν είναι λύση γιατί αποτελεί πολιτικό σχέδιο που εγγράφεται μέσα σε μια φιλελεύθερη πολιτική, κάτι το οποίο βρίσκεται σε αντινομία με τις κοινωνικές απαιτήσεις. Πληροφορώ την κοινή γνώμη για την αυταπάτη να πιστεύει ότι το ενιαίο νόμισμα θα επιτρέψει την απορρόφηση της ανεργίας. Θα κλείσει το έθνος σε έναν κλοιό. Ο γαλλικός λαός πρέπει ν’ αποφανθεί με δημοψήφισμα…» Ο Γάλλος κομμουνιστής επανέλαβε ότι πίστευε σε μια Ευρώπη των εθνών, αλλά όχι με ενιαίο νόμισμα. Και ο Ισπανός Σαντιάγο Καρίγιο, όταν όλοι εξυμνούσαν την ΕΟΚ, ύψωσε κι αυτός τη φωνή του: «Χρόνια τώρα μας ξεκουφαίνουν με τους ύμνους οι ιδεολόγοι του νεοκαπιταλισμού για την “κοινωνία της αφθονίας”. Υπερθεμάτιζαν για “εξισωτική διαδικασία”. Κομπάζουν για τον έλεγχο της “οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ανάπτυξης”. Έλεγαν ότι είναι αδύνατες πλέον οι επαναστατικές φάσεις και οι επαναστάσεις. Και ότι, δήθεν, μέσω της συνύπαρξης βαδίζουμε προς μια επανάσταση πολύ διαφορετική απ’ εκείνη που προέλεγαν οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν…» Πράγματι, πρόκειται για την «επανάσταση» του στυγνού καπιταλισμού, την οποία όλοι οι ευρώδουλοι εξυμνούσαν. Ο Ισπανός κομμουνιστής ηγέτης Καρίγιο υπενθύμιζε ότι πολλοί ήταν εκείνοι που έπαθαν σύγχυση και επέμενε ότι: «Ο σοσιαλισμός είναι το μόνο είδος κοινωνίας που μπορεί να λύσει τα σημερινά προβλήματα…»
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, τώρα στις μέρες μας, οι προσκυνητές του Ιερατείου των Βρυξελλών έχουν κυριαρχήσει. Απαγορεύουν να ακουστεί άλλη φωνή. Στις εκλογές, κανείς, ούτε φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν τόλμησαν να θίξουν τα ουσιαστικά προβλήματα που μας επέβαλαν οι ξένοι δυνάστες. Ακόμα και το μουσειακό ΚΚΕ περιορίσθηκε να δηλώνει μονότονα ότι δεν δίνει στήριξη σε κανέναν! Τίποτε περισσότερο. Όπως προαναφέραμε, ο ιστορικός Φερνάντες Μπουέι έδινε έμφαση στην ανάγκη μιας πραγματικής Αριστεράς. Κι αυτή λείπει από την Ελλάδα. Γι’ αυτό οι ψηφοφόροι βάδισαν άκεφοι και απελπισμένοι στις κάλπες. Γνωρίζουν ότι κανείς δεν έχει τη γλώσσα της ειλικρίνειας και υποδύονται κάτι «άλλο». Σοσιαλισμός σημαίνει μέθοδος για δράση, ώστε να ανυψωθούν οι πολίτες. Λείπει σήμερα το ηγετικό αριστερό κόμμα, οπλισμένο με επαναστατική θεωρία, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικό επαναστατικό κίνημα. Κι αυτό χρειάζεται πολύ περισσότερο, αφού ο καπιταλισμός των τραπεζιτών ελέγχει τον ευρωπαϊκό χώρο. Πρέπει να δραστηριοποιηθούν άλλοι άνθρωποι και να ιδρύσουν καινούργιο φορέα με ξεκάθαρες ιδεολογικές θέσεις. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα ανεβούμε και πάλι τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στην πολιτική και οικονομική δημοκρατία με στόχο τον σοσιαλισμό, έξω από την κηδεμονία των Βρυξελλών.
Το 2017 ο Αμερικανός οικονομολόγος Ρίτσαρντ Γουλφ μάς το είπε καθαρά: «Στόχος του Σόιμπλε είναι η πειθάρχηση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης…» Ο Τσίπρας τότε υποκρίθηκε ότι δεν το άκουσε και επεδόθη σε κολακευτικά σχόλια για τη Μέρκελ! Μια γνήσια σοσιαλιστική Αριστερά οφείλει να ορθώσει ανάστημα απέναντι στο Δ’ Ράιχ. Θα ξαναρχίσουμε από την αρχή. Ένα καθαρό λαϊκό κίνημα είναι το μόνο που μπορεί να ξαναφέρει την ελπίδα στις μάζες. Είναι το μόνο που θα έχει τη δυνατότητα να μετατραπεί σ’ αυτό που έλεγε ο Ιλιά Έρενμπουργκ για το Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας το 1936. Να γίνει «Η πνοή, η οργή, η ελπίδα του εργαζόμενου λαού…»
