Είναι κατανοητή -αλλά όχι αποδεκτή- η όποια προεκλογική υπερβολή. Όταν αγωνίζεσαι να αποδείξεις την ορθότητα της επιλογής σου, δεν είναι πάντα εύκολο να διατηρήσεις τη νηφαλιότητα του πολιτικού αναλυτή.
Υπάρχουν όμως ορισμένα γεγονότα, τα οποία δεν προσφέρονται για προεκλογική αντιπαράθεση, ιδίως όταν αυτά έχουν οδηγήσει σε επώδυνες για τους πρωταγωνιστές τους ιστορικές συνέπειες. Έτσι, ενώ θα συμφωνούσαμε απόλυτα με το στίχο ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο, που χρησιμοποιεί σε άρθρο του ο σ. Πέτρος Παπακωνσταντίνου, πραγματικά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον παραλληλισμό: «Την εύκολη επιτυχία της ΕΔΑ, το 1958, διαδέχθηκαν η χούντα, η διχοτόμηση του ’68. Ο Συνασπισμός Φλωράκη-Κύρκου του ’89 έδωσε τη θέση του στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και τη διάσπαση του ΚΚΕ» (από άρθρο του Π.Π. που δημοσιεύτηκε στο www.protagon.gr).
Όσο δίκιο έχουν οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παραπονούνται για την (εναντίον τους) επίκληση της θεωρίας της «χαμένης ψήφου», θεωρία που στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα αφαίμαξης δυνάμεων κατά όλων σχεδόν των κομμάτων και σχηματισμών της Αριστεράς, άλλο τόσο άδικο έχουν να χρησιμοποιούν τα ιστορικά παραδείγματα, όπως τους βολεύουν. Γιατί, αν με την παραπάνω αναφορά επιχειρείται μεν η μετάδοση ιστορικής γνώσης, μάλλον πρόκειται για άτυχη προσπάθεια («εύκολη επιτυχία» της ΕΔΑ το 1958, με χιλιάδες διωκόμενους αριστερούς αγωνιστές της αντίστασης και του Eμφυλίου;). Αν, όμως, η φοβική επίκληση της χούντας και της συγκυβέρνησης Τζαννετάκη γίνεται για να επισημανθούν υπαρκτοί(;) κίνδυνοι, τότε η επιλογή θα έπρεπε να είναι μετωπική και ενωτική όλων των δυνάμεων της Αριστεράς.
Οι αγωνιστές της Αριστεράς και γνωρίζουν ιστορία και έχουν επίγνωση όλων των κινδύνων και των συνεπειών της μιας ή της άλλης επιλογής. Αλλά ως μαρξιστές, αναζητούν στην πράξη την επιβεβαίωση της πολιτικής τους επιλογής, μια διαδικασία που ποτέ και κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολη. Όμως, αξίζει κι ας πονάει…
Όσο δίκιο έχουν οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παραπονούνται για την (εναντίον τους) επίκληση της θεωρίας της «χαμένης ψήφου», θεωρία που στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα αφαίμαξης δυνάμεων κατά όλων σχεδόν των κομμάτων και σχηματισμών της Αριστεράς, άλλο τόσο άδικο έχουν να χρησιμοποιούν τα ιστορικά παραδείγματα, όπως τους βολεύουν. Γιατί, αν με την παραπάνω αναφορά επιχειρείται μεν η μετάδοση ιστορικής γνώσης, μάλλον πρόκειται για άτυχη προσπάθεια («εύκολη επιτυχία» της ΕΔΑ το 1958, με χιλιάδες διωκόμενους αριστερούς αγωνιστές της αντίστασης και του Eμφυλίου;). Αν, όμως, η φοβική επίκληση της χούντας και της συγκυβέρνησης Τζαννετάκη γίνεται για να επισημανθούν υπαρκτοί(;) κίνδυνοι, τότε η επιλογή θα έπρεπε να είναι μετωπική και ενωτική όλων των δυνάμεων της Αριστεράς.
Οι αγωνιστές της Αριστεράς και γνωρίζουν ιστορία και έχουν επίγνωση όλων των κινδύνων και των συνεπειών της μιας ή της άλλης επιλογής. Αλλά ως μαρξιστές, αναζητούν στην πράξη την επιβεβαίωση της πολιτικής τους επιλογής, μια διαδικασία που ποτέ και κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολη. Όμως, αξίζει κι ας πονάει…
Γ.Κ.
Σχόλια
