Γιατί οι Δυτικοί χαϊδεύουν τους δικτάτορες του Κόλπου.
Της Αριάδνης Αλαβάνου.
Όσοι χειροκροτούν ή δεν μπορούν να πουν «όχι» στις δυτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για «ανθρωπιστικούς» ή οπορτουνιστικούς σκοπούς θα αργήσουν να δουν όχι μόνο τέτοιες, αλλά ούτε καν ένα διπλωματικό «στενό μαρκάρισμα» στις δικτατορικές μοναρχίες του Περσικού Κόλπου και της Αραβικής Χερσονήσου, όπου τα«δικά μας καθάρματα», κατά την αμερικανική ορολογία, εξασφαλίζουν το πετρέλαιο για τις δυτικές οικονομίες, αγοράζουν αφειδώς τα όπλα των πολεμικών τους βιομηχανιών, διατηρούν δουλεμπορικές οικονομίες, συνεισφέρουν στην «αντιτρομοκρατία» και επιβάλλουν τη «σταθερότητα» διά πυρός και σιδήρου.
Τίποτε δεν υπογραμμίζει τα παραπάνω καλύτερα από τα λόγια του Αμερικανού υπουργού Άμυνας όταν ρωτήθηκε για τη σφαγή 52 αμάχων διαδηλωτών στην Υεμένη: «Η αστάθεια και η παρέκκλιση από την αντιμετώπιση της Αλ-Κάιντα της Αραβικής Χερσονήσου αποτελούν τη βασική μου ανησυχία για την κατάσταση», δήλωσε. Σε ερώτηση αν η Ουάσιγκτον υποστηρίζει τον πρόεδρο Σαλέχ απάντησε «σεμνά»: «Δεν αναμειγνυόμαστε στις εσωτερικές υποθέσεις της Υεμένης» (middle east online 22/3). Ούτε του Μπαχρέιν θα λέγαμε, στο οποίο έγινε εισβολή Σαουδαράβων στρατιωτών υπό τα όμματα του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών.
Αντιθέτως, στην περίπτωση της Συρίας του Άσαντ, ενός «καθάρματος που δεν είναι δικό μας και μας φέρνει αντιρρήσεις», ο Μαρκ Τόνερ, εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, δήλωσε «βαθιά ανήσυχος για τη χρήση βίας, εκφοβισμού και τις αυθαίρετες συλλήψεις εκ μέρους της κυβέρνησης που εμποδίζει το λαό να ασκήσει τα οικουμενικά δικαιώματά του»(Al-Jazeera 24/3), για τις πρόσφατες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων ασφαλείας σε πόλεις του νότου.
Οι αβροφροσύνες προς τους ολιγαρχικούς Άραβες μονάρχες του Κόλπου έχουν να κάνουν την τρέχουσα περίοδο και με έναν επιπλέον λόγο: Ο Αραβικός Σύνδεσμος, υποχείριο σε μεγάλο βαθμό του οίκου των Σαούντ, είναι το φύλλο συκής που επιτρέπει να δοθεί και αραβικό χρώμα στη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη.
Υεμένη: σημείο καμπής
Σημείο καμπής κρίνεται η αιματηρή καταστολή των διαδηλώσεων στην πρωτεύουσα Σάναα, την περασμένη Παρασκευή, με 52 νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Επιτάχυνε τις αποσκιρτήσεις από το καθεστώς του Σαλέχ. Δύο ανώτατοι στρατιωτικοί, ο στρατηγός και διοικητής των Ν.Δ. περιοχών, που συμπεριλαμβάνουν και την πρωτεύουσα, Αλί Μοσέν αλ-Αχμάρ, και ο διοικητής των ανατολικών περιοχών, Μοχάμετ Αλί Μοσέν, δήλωσαν ότι τάσσονται με την «επανάσταση των νέων». Δυνάμεις του αλ-Αχμάρ παρατάχθηκαν έξω από την Κεντρική Τράπεζα, την έδρα του Γενικού Λαϊκού Κογκρέσου (κόμματος του Σαλέχ) και από άλλες κρατικές εγκαταστάσεις. Ενώ ο Σαλέχ παρέταξε τανκς μπροστά σε κυβερνητικά κτίρια και η Προεδρική Φρουρά φυλάσσει το προεδρικό μέγαρο.
Συγκρούσεις ανάμεσα σε μονάδες του στρατού και στην Προεδρική Φρουρά προκάλεσαν το θάνατο δύο στρατιωτών. Η αντίδραση του Σαλέχ στις εξελίξεις ήταν πως σε «ενδεχόμενη απόπειρα πραξικοπήματος» θα γίνει «εμφύλιος πόλεμος». Μια είδηση της 24/3, ότι οι αρχές του Ντουμπάι κατέσχεσαν φορτίο 16.000 όπλων σε πλοίο που κατευθυνόταν από την Τουρκία στην Υεμένη, «χωρίς να είναι γνωστοί οι παραλήπτες, αποκλείεται όμως η κυβέρνηση» (m-e online), δείχνει πώς πιθανώς προετοιμάζεται μια ακόμη μεγαλύτερη αιματηρή καταστολή του αντικαθεστωτικού κινήματος στην Υεμένη.
Μπαχρέιν: Η καταστολή δεν αποδίδει όπως παλιά
Ύστερα από την εισβολή στρατού της Σαουδικής Αραβία, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Κατάρ και την αιματηρή καταστολή που έφτασε στο ακραίο σημείο να αποκλειστεί η πρόσβαση τραυματιών στα νοσοκομεία, να χτυπηθούν ασθενοφόρα και ιατρικό προσωπικό, να εισβάλουν κακοποιοί του καθεστώτος σε σπίτια πολιτών, να λεηλατηθούν γραφεία κομμάτων της αντιπολίτευσης, η δυναστεία των Αλ-Καλίφα επιχειρεί να μεταλλάξει τη σύγκρουση ανάμεσα στο λαό και το δικτατορικό της καθεστώς σε σύγκρουση μεταξύ σιιτικής πλειοψηφίας και σουνιτικής κυβερνώσας ελίτ και να βάλει στο παιχνίδι το φόβητρο του Ιράν. Αυτό δεν γίνεται μόνο στο επίπεδο της προπαγάνδας για τα δυτικά αφτιά, αλλά και με την υποδαύλιση επεισοδίων ανάμεσα σε σιίτες και σουνίτες ξένους εργάτες που εργάζονται υπό καθεστώς δουλεμπορίου στο Μπαχρέιν, ενώ εισάγονται και πολιτογραφούνται σουνίτες για να αλλοιωθούν τα δημογραφικά δεδομένα.
Το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα στο Μπαχρέιν, στο οποίο δεν παίζει κυρίαρχο ρόλο το θρησκευτικό στοιχείο και έχει σχηματίσει ένα ευρύ μέτωπο, το Συνασπισμό για τη Δημοκρατία στο Μπαχρέιν,–συμμετέχουν από μαρξιστές, κεντρώα κόμματα μέχρι σιιτικές οργανώσεις και σουνίτες ηγέτες– έχει προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση στους κυρίαρχους κύκλους του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Ομάν, Μπαχρέιν, Κατάρ, Κουβέιτ) γιατί με τη δύναμη του παραδείγματος αλλάζει τα σεκταριστικά θρησκευτικά πρότυπα αντιπαράθεσης στην περιοχή εισάγοντας το δημοκρατικό στοιχείο και κυρίως γιατί επηρεάζει, λόγω της άμεσης γειτνίασης, τους καταπιεσμένους πληθυσμούς της Σαουδικής Αραβίας.
Στην πλούσια σε πετρέλαιο Ανατολική Επαρχία της Σαουδικής Αραβίας γίνονται σχεδόν καθημερινά διαδηλώσεις χιλιάδων στις πόλεις Αλ-Κατίφ, Σάφουα, Αλ-Χάσα και Ομράν για αλληλεγγύη προς το κίνημα του Μπαχρέιν. Ζητούν ταυτόχρονα δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Υπάρχουν νεκροί, τραυματίες και συλληφθέντες που υφίστανται βασανιστήρια, σύμφωνα με την οργάνωση Πρώτα τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (m-e online 24/3).
Φαίνεται πως η κατάσταση δεν θα αργήσει να πάρει επικίνδυνες για το καθεστώς διαστάσεις και η επίδειξη πυγμής έναντι των κινημάτων αποτελεί όρο επιβίωσης όλων των δικτατορικών δυναστειών. Όμως, παρά την καταστολή των διαδηλώσεων, η κατάσταση δεν παύει να είναι τεταμένη. Στο Μπαχρέιν είναι προφανές ότι απαιτείται πολιτική λύση που δεν μπορεί να εξαιρεί τις δυνάμεις των κινημάτων. Η νομιμοποίηση της αντιπολίτευσης στον δημόσιο πολιτικό χώρο δημιουργεί όμως πολλούς κινδύνους για τα προνόμια της ολιγαρχικής οικογένειας. Ενώ, από την άλλη, μια δυναστεία που έχει βάψει τα χέρια της στο αίμα και έχει αθετήσει πολλές φορές στο παρελθόν τις υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις δεν παρέχει εγγυήσεις ως συνομιλητής. Το αναμενόμενο είναι μια μακρά περίοδος καταστολής και στρατιωτικού νόμου. Όμως ο αραβικός κόσμος μας έχει συνηθίσει πια στα απροσδόκητα.
