«Δεν παρουσιάζουμε αυτά που θέλουμε, αλλά αυτά που μπορούμε». Έτσι τιτλοφόρησε ο Αλέξης Τσίπρας, τα επείγοντα και κατηγορηματικά αδιαπραγμάτευτα μέτρα στοιχειώδους ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων. Θα μπορούσε κανείς, όχι μόνο επιδιδόμενος σε ένα χωρίς τέλος λογοπαίγνιο, αλλά και εμβαθύνοντας στη σημασία των λέξεων, δηλαδή των εννοιών, να εγκλωβιστεί σε έναν κυκεώνα αναλύσεων, χωρίς εντέλει συμπέρασμα. Δόξα τω Θεώ (μέρες που είναι), η φιλολογία της Αριστεράς είναι πλούσια: «Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο», «η επανάσταση του συγκεκριμένου», «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα», «η φαντασία στην εξουσία», «μόνος ρεαλισμός η ανατροπή» και άλλα συναφή. Είναι χρήσιμο, όμως, πέρα από τέτοιους προβληματισμούς, γόνιμους (ας μη θεωρηθούν διανοουμενίστικη πολυτέλεια στους καιρούς της φρίκης) να εξεταστεί το ερώτημα: Οι εν λόγω εξαγγελίες γιατί είχαν τέτοιο καθοριστικό αντίκτυπο;
Ίσως τότε η αντιπαραβολή ανάμεσα στα δύο ρήματα, «θέλουμε» και «μπορούμε», να αναιρούνταν. Ως σύμπτωση: Μπορούμε, ακριβώς γιατί θέλουμε, και δεν είναι ποτέ δυνατόν να θέλουμε, αν δεν μπορούμε. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που εξαγγέλθηκε, είναι προφανώς στον πυρήνα του, σε απόλυτη αντιδιαστολή με το καθεστώς των Μνημονίων. Να, λοιπόν, κρυστάλλινη η εμμένουσα βούληση της χάραξης διεξόδου από όσα ασφυκτικά επιβάλλουν εγχώριοι και «εξωχώριοι» καταναγκασμοί. Το όριο του ανυπέρβλητου είναι εδώ το κρίσιμο. Ό,τι υπερασπίζονται οι κήρυκες της καταστροφής, οι θεματοφύλακες της θανατερής τάξης. «Δεν μπορείτε», επαναλαμβάνουν διαρκώς, άρα πώς να «θέλετε» αυτό που δεν μπορείτε; Είστε ψεύτες, δεν θα αλλάξετε τίποτε απολύτως, παρά μόνο θα σφετεριστείτε την εξουσία.
Κι εδώ ταιριάζει «γάντι» η δεύτερη συμπύκνωση των λόγων του Α. Τσίπρα: «δεν μοιράζουμε παροχές, αλλά ευθύνη». Τούτη η φράση πώς θα λάβει σάρκα και οστά; Αν κι εφόσον, τότε θα αποδειχτεί η ουσιαστικότερη των δεσμεύσεων. Θα τραφεί ο πεινασμένος με… ευθύνη, ο άνεργος θα βρει δουλειά, ο ασθενής την υγειά του; Προφανώς όχι. Αλλά πρόκειται για φτηνή φαντασίωση, έπειτα από όλα όσα έχουν συντελεσθεί, να πιστεύει κανείς πως είναι εφικτό έστω το ελάχιστο, το στοιχειώδες, (τροφή, στέγη, εργασία, παιδεία, υγεία) αν η κοινωνία που χειμάζεται δεν αρθεί σε άλλο επίπεδο συνειδητοποίησης, ενεργοποίησης και πρωτοβουλίας. Χωρίς αυτούς τους αρμούς στερεωμένους, δεν στήνονται ξανά θεμέλια δημοκρατίας, κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Να, λοιπόν, η άρθρωση του «θέλω» και του «μπορώ», να πώς συγκροτούνται έλλογα υποκείμενα ευθύνης.
Οι κυβερνητικοί βυθίζονται, παγιδευμένοι στο λογιστήριο της καταστροφολογίας. Αλλά για την Αριστερά το έργο έχει τίτλο βγαλμένο από τα παλιά. Η αλλαγή της «κλίμακας του εφικτού». Οι πρωτογενείς ανάγκες σωτηρίας αποκτούν ριζοσπαστικό περιεχόμενο, ο ριζοσπαστισμός πηγάζει ως ζωτική ανάγκη. Χρησιμοποιήθηκε ο τίτλος Επανάσταση του αυτονόητου, δίνοντας έμφαση στη συγκεκριμένη χροιά των εξαγγελιών Τσίπρα. Η αντιστροφή, άραγε, απέχει πολύ; Αν θέλουμε, τότε μπορούμε να μοιραστούμε την ευθύνη: για το σύγχρονο αυτονόητο περιεχόμενο της επανάστασης. Αρκετά με το φόβο των λέξεων.
