Υπάρχουν πολλοί λόγοι που θα έπρεπε να αποτρέπουν κάθε αναφορά στο πρόσωπο της (μέχρι πρότινος) Διά Βίου Μαθήσεως υπουργού, κ. Άννας Διαμαντοπούλου.
Ένας απ’ αυτούς είναι ότι η θητεία στο υπουργείο Παιδείας αλλά και η μορφή της ανακαλούν εμμέσως στη μνήμη το πιο απεχθές -ίσως- πολιτικό πρόσωπο της open-gοv «συνθέσεως» του Γ. Παπανδρέου, που κάποιοι την ονόμασαν κυβέρνηση. Λογικά θα έπρεπε να την αφήσουμε ήσυχη την Άννα να χαρεί την πίκρα και τη μοναξιά των αζήτητων που την ξαπόστειλε ο λαός στις εκλογές της 6ης Μάη. Οι πανελλήνιες εξετάσεις όμως, που χθες ολοκλήρωσαν το βασικό τους κύκλο, δεν μας επιτρέπουν ν’ αγιάσουμε, καθώς φέρουν έντονο το αποτύπωμα του έργου και των ημερών της κ. υπουργού και των «αυλικών» συμβούλων της στην Κεντρική Επιτροπή των Εξετάσεων.
Θα αναφερθούμε σε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα των μαθημάτων που εξετάστηκαν, τα οποία ενώ προκάλεσαν σύγχυση, οργή και απογοήτευση σε εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές και γονείς, εν τούτοις ο προεκλογικός θόρυβος τα «εξόρισε» σε μοίρα δευτερεύουσας σημασίας. Το πρώτο αφορά το θέμα της Νεοελληνικής Γλώσσας και το δεύτερο τη Φυσική. Διαφορετικά μεταξύ τους, ως προς την κατεύθυνση, πανομοιότυπα ως προς τη λογική και την υποκρισία που βασιλεύει στο χώρο του σχολείου χάριν των επηρμένων… μάγων που εδώ και τριάντα χρόνια εναλλάσσονται στις καρέκλες του υπουργείου Παιδείας.
Για να μην πολυλογούμε: Μαζί με το θέμα της Έκθεσης, δόθηκε στους μαθητές κείμενο της κ. Αρβελέρ, προς ανάπτυξη και ερμηνεία, με τίτλο Πανανθρώπινο μήνυμα τέχνης, το οποίο η ίδια η συγγραφέας θεώρησε αδιανόητο να «τίθεται» ως διαγώνισμα. «Δεν είστε καλά, δεν επιτρέπονται αυτά τα πράγματα. Και στη Γαλλία και στην Ελλάδα όταν ακούνε ότι μιλάω τρέμουν οι μεταφραστές. Γιατί; Διότι είναι δύσκολα τα κείμενά μου, δεν κάνουν για τα παιδιά…», δήλωσε στους δημοσιογράφους η κ. Αρβελέρ, όταν άκουσε πως μπήκε το άρθρο της ως θέμα στις Πανελλήνιες. Το επίδικο, βέβαια, δεν αφορά τη δυσκολία ή την ευκολία του κειμένου, ούτε βεβαίως τη ναρκισσιστική ματιά της κ. Αρβελέρ όταν αναφέρεται στα κείμενά της. Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι οι (ιερο)εξεταστές του υπουργείου ενώ έχουν πλήρη επίγνωση των πραγμάτων της εκπαίδευσης, ζητούν από τα παιδιά να γράψουν για κάτι που ουδέποτε απασχόλησε σοβαρά τη διαδικασία και τη λειτουργία του ελληνικού σχολείου. Και τα λίγα ακόμη καλλιτεχνικά σχολεία που θεσμοθετήθηκαν κάποια στιγμή στη χώρα, η κ. Διαμαντοπούλου τα αφυδάτωσε από το βήμα της Βουλής χαρακτηρίζοντάς τα… «πεταμένα λεφτά».
Στη Φυσική, η Επιτροπή Εξετάσεων έδωσε τα ρέστα της. Πρώτον διότι έδωσε θέμα επιστημονικά λαθεμένο, το οποίο μετά τη γενικευμένη κατακραυγή ακυρώθηκε και λίγο μετά ακυρώθηκε η ακύρωση, και δεύτερον τα υπόλοιπα θέματα θεωρήθηκαν από την Ένωση Ελλήνων Φυσικών τόσο δύσκολα που μόνο σε διαγωνισμό ταλέντων θα ήταν ανεκτά!
Και ενώ η Ένωση ζήτησε συγγνώμη από τις μαθήτριες και τους μαθητές που διαγωνίστηκαν, τα μέλη της «απρόσωπης» επιτροπής του υπουργείου και των κομπλεξικών μελών της δεν είχαν τη λεπτότητα να πράξουν το ίδιο, ούτε φυσικά να παραιτηθούν. Ίσως γιατί έτσι γαλουχήθηκαν απ’ την κυρία Διαμαντοπούλου η οποία «έβλεπε την Ελλάδα με τα μάτια της Ευρώπης και την Ευρώπη με τα μάτια του κόσμου». Την υπάλληλο των Βρυξελλών που δεν κατάλαβε ότι για να γίνεις οικουμενικός, πρέπει να έχεις προϋπάρξει ως αυτόνομη υπόσταση – είτε αυτό αναφέρεται στη χώρα, είτε στα πρόσωπα.
Η επηρμένη πολιτικός αρνήθηκε το παρελθόν της, μίσησε τη γενέτειρα Κοζάνη και τη γλώσσα που διδάχτηκε, ζήτησε την υιοθέτηση της αγγλικής, ταυτίστηκε με τους Ευρωπαίους που διαμορφώνουν πολιτικές χωρίς να είναι σε θέση να κάνει τη διάκριση ποιον ωφελούν και από ποιους χαράσσονται. Περήφανη επέστρεψε απ’ τις Βρυξέλλες στην Αθήνα, στρογγυλοκάθισε στο υπουργείο, παρέλειψε για πρώτη φορά στα χρονικά της ιστορίας να δώσει βιβλία στα παιδιά και στη συνέχεια, διά των «ακολούθων» της, ζήτησε απαντήσεις σε θέματα που δεν υπήρχαν στις σελίδες τους, κι άλλα που υπήρχαν αλλά απευθύνονταν σε ιδιοφυΐες για να τ’ απαντήσουν…
Θα αναφερθούμε σε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα των μαθημάτων που εξετάστηκαν, τα οποία ενώ προκάλεσαν σύγχυση, οργή και απογοήτευση σε εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές και γονείς, εν τούτοις ο προεκλογικός θόρυβος τα «εξόρισε» σε μοίρα δευτερεύουσας σημασίας. Το πρώτο αφορά το θέμα της Νεοελληνικής Γλώσσας και το δεύτερο τη Φυσική. Διαφορετικά μεταξύ τους, ως προς την κατεύθυνση, πανομοιότυπα ως προς τη λογική και την υποκρισία που βασιλεύει στο χώρο του σχολείου χάριν των επηρμένων… μάγων που εδώ και τριάντα χρόνια εναλλάσσονται στις καρέκλες του υπουργείου Παιδείας.
Για να μην πολυλογούμε: Μαζί με το θέμα της Έκθεσης, δόθηκε στους μαθητές κείμενο της κ. Αρβελέρ, προς ανάπτυξη και ερμηνεία, με τίτλο Πανανθρώπινο μήνυμα τέχνης, το οποίο η ίδια η συγγραφέας θεώρησε αδιανόητο να «τίθεται» ως διαγώνισμα. «Δεν είστε καλά, δεν επιτρέπονται αυτά τα πράγματα. Και στη Γαλλία και στην Ελλάδα όταν ακούνε ότι μιλάω τρέμουν οι μεταφραστές. Γιατί; Διότι είναι δύσκολα τα κείμενά μου, δεν κάνουν για τα παιδιά…», δήλωσε στους δημοσιογράφους η κ. Αρβελέρ, όταν άκουσε πως μπήκε το άρθρο της ως θέμα στις Πανελλήνιες. Το επίδικο, βέβαια, δεν αφορά τη δυσκολία ή την ευκολία του κειμένου, ούτε βεβαίως τη ναρκισσιστική ματιά της κ. Αρβελέρ όταν αναφέρεται στα κείμενά της. Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι οι (ιερο)εξεταστές του υπουργείου ενώ έχουν πλήρη επίγνωση των πραγμάτων της εκπαίδευσης, ζητούν από τα παιδιά να γράψουν για κάτι που ουδέποτε απασχόλησε σοβαρά τη διαδικασία και τη λειτουργία του ελληνικού σχολείου. Και τα λίγα ακόμη καλλιτεχνικά σχολεία που θεσμοθετήθηκαν κάποια στιγμή στη χώρα, η κ. Διαμαντοπούλου τα αφυδάτωσε από το βήμα της Βουλής χαρακτηρίζοντάς τα… «πεταμένα λεφτά».
Στη Φυσική, η Επιτροπή Εξετάσεων έδωσε τα ρέστα της. Πρώτον διότι έδωσε θέμα επιστημονικά λαθεμένο, το οποίο μετά τη γενικευμένη κατακραυγή ακυρώθηκε και λίγο μετά ακυρώθηκε η ακύρωση, και δεύτερον τα υπόλοιπα θέματα θεωρήθηκαν από την Ένωση Ελλήνων Φυσικών τόσο δύσκολα που μόνο σε διαγωνισμό ταλέντων θα ήταν ανεκτά!
Και ενώ η Ένωση ζήτησε συγγνώμη από τις μαθήτριες και τους μαθητές που διαγωνίστηκαν, τα μέλη της «απρόσωπης» επιτροπής του υπουργείου και των κομπλεξικών μελών της δεν είχαν τη λεπτότητα να πράξουν το ίδιο, ούτε φυσικά να παραιτηθούν. Ίσως γιατί έτσι γαλουχήθηκαν απ’ την κυρία Διαμαντοπούλου η οποία «έβλεπε την Ελλάδα με τα μάτια της Ευρώπης και την Ευρώπη με τα μάτια του κόσμου». Την υπάλληλο των Βρυξελλών που δεν κατάλαβε ότι για να γίνεις οικουμενικός, πρέπει να έχεις προϋπάρξει ως αυτόνομη υπόσταση – είτε αυτό αναφέρεται στη χώρα, είτε στα πρόσωπα.
Η επηρμένη πολιτικός αρνήθηκε το παρελθόν της, μίσησε τη γενέτειρα Κοζάνη και τη γλώσσα που διδάχτηκε, ζήτησε την υιοθέτηση της αγγλικής, ταυτίστηκε με τους Ευρωπαίους που διαμορφώνουν πολιτικές χωρίς να είναι σε θέση να κάνει τη διάκριση ποιον ωφελούν και από ποιους χαράσσονται. Περήφανη επέστρεψε απ’ τις Βρυξέλλες στην Αθήνα, στρογγυλοκάθισε στο υπουργείο, παρέλειψε για πρώτη φορά στα χρονικά της ιστορίας να δώσει βιβλία στα παιδιά και στη συνέχεια, διά των «ακολούθων» της, ζήτησε απαντήσεις σε θέματα που δεν υπήρχαν στις σελίδες τους, κι άλλα που υπήρχαν αλλά απευθύνονταν σε ιδιοφυΐες για να τ’ απαντήσουν…
Σταμάτης Μαυροειδής
Σχόλια
