Πολλά λέγονται και γράφονται για τους μετανάστες. Λιγότερα, όμως, αφήνονται να πουν οι ίδιοι. Σε αυτή τη νέα στήλη του Δρόμου θα έχουν οι ίδιοι τον λόγο.
Όλγα Λουκά, οικιακή βοηθός, από την Ουκρανία
Είμαι από Λιβίου, Ουκρανία. Είναι χωριό, κοντά στην πόλη, με χίλιους κατοίκους. Είμαι χήρα δεκαεπτά χρόνια. Όχι! δεν πέθανε γιατί αρρώστησε ο άντρας μου!
Έχω δυο γιους, μεγάλους, παντρεμένους και δυο εγγόνια: ένα κορίτσι και ένα αγόρι.
Πριν έρθω στην Ελλάδα, όταν ζούσε άντρας μου, δουλεύαμε μαζί. Εγώ σε νοσοκομείο, αυτός ήταν υδραυλικός.
Πριν ήταν εύκολα. Πριν χωριστούν τα κράτη. Εμείς, όταν ήμασταν 15 κράτη, ζούσαμε καλά. Σπουδάζαμε χωρίς λεφτά, νοσοκομεία χωρίς λεφτά, όλα πολύ φθηνά, πολύ καλά. Το 1991 χωρίσαμε, τότε σιγά-σιγά δύσκολα. Παγώσανε τα λεφτά στην τράπεζα για έξι μήνες. Δουλειά χωρίς λεφτά. Δίνανε κάτι λίγα. Δίνανε κάτι, ζάχαρη, αλεύρι, κάτι άλλα πράγματα, δεν είχε τότε λεφτά. Τα πήρε όλα η Μόσχα, εμείς τίποτα. Και σιγά-σιγά κλείσανε τα εργοστάσια. Είχα παιδιά, είχα την πεθερά μου, τότε πέθανε ο άντρας μου. Πολύ δύσκολα.
Το 2002 έφυγα. Δεν μπορούσα να πληρώσω, δεν φτάνανε τα λεφτά. Έφυγα. Έπρεπε.
Είχα εδώ φίλους. Η φίλη μου με αντάμωσε, μου βρήκε σπίτι, μου βρήκε δουλειά. Σε άλλη χώρα δεν είχα φίλους. Μαρία την λένε τη φίλη μου.
Τότε μέναμε στη Λιοσίων. Βρήκα δουλειά πρώτα στη Γλυφάδα, μετά Καισαριανή και μετά εδώ, στο Χαλάνδρι. Ενάμιση χρόνο δούλευα Γλυφάδα, πρόσεχα μια γιαγιά. Ψυχολογικά δύσκολα. Ήρθα, δεν ήξερα να μιλήσω, ούτε καλημέρα, ούτε καλησπέρα, μετά έμαθα. Στην Καισαριανή μου φερθήκανε καλά. Από Γλυφάδα με παίρνουν τηλέφωνο αλλά ψυχολογικά πολύ δύσκολο. Αν καταλαβαίνετε.
Βέβαια, πιστεύω στον Θεό! Αν έχω ρεπό πάω στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Στην Αχαρνών. Εμείς έχουμε ουκρανική εκκλησία, νοικιάζουμε κάτω από εκκλησία ελληνική. Πάνω η ελληνική εκκλησία, εμείς νοικιάζουμε κάτω. Σε ένα υπόγειο.
Λεφτά εμείς δίνουμε! Όλοι που πάμε, δίνουμε. Εμείς την κρατάμε την εκκλησία. Όχι οι παπάδες.
Μια Κυριακή έχω, αλλά αν πας εκκλησία μισή Κυριακή. Μετά πάμε σπίτι, κάνουμε φαΐ, μιλάμε δικιά μας γλώσσα, πάμε επισκέψεις, στον καλό καιρό πηγαίνουμε θάλασσα.
Την έχω μάθει την Αθήνα. Κυκλοφορώ τώρα με λεωφορεία, τρόλεϊ, μετρό. Ενώ στο Κίεβο καθόλου. Δεν ξέρω το Κίεβο, δυο φορές πήγα στο αεροδρόμιο.
Το Χαλάνδρι δεν μοιάζει με το Λιβίου. Εδώ άλλα σπίτια, τι καλό κλίμα! Πολύ ωραίο κλίμα. Εμείς έχουμε πολύ κρύο. Εδώ ο χειμώνας αλλιώς. Εμείς εκεί πολύ δύσκολα με τα χιόνια.
Ναι, να γυρίσω… Εκεί παιδιά, εγγόνια, αδέλφια, πατέρας, μητέρα. Όλοι από εκεί. Εγώ εδώ μόνη μου.
Το Λιβίου είχε πολλά εργοστάσια. Ο κόσμος έφυγε για Ισραήλ, Ελλάδα, Ισπανία, Αμερική. Τώρα, εκεί φτιάχνουμε το φυσικό αέριο. Όμως πολύ ακριβό. Πριν 50 ευρώ η παροχή, τώρα 100. Σε δύο μήνες άλλα 50. Και μισθός όχι μεγάλος. Όλα πιο δύσκολα τώρα, να δούμε πώς θα περάσουμε.
Τι εύχομαι για το μέλλον; Να ανοίξουν εργοστάσια, ο κόσμος να δουλεύει, να έχει, να μπορεί να ζήσει.
Γιατί η φτώχεια χάλασε τις οικογένειες.
Είμαι από Λιβίου, Ουκρανία. Είναι χωριό, κοντά στην πόλη, με χίλιους κατοίκους. Είμαι χήρα δεκαεπτά χρόνια. Όχι! δεν πέθανε γιατί αρρώστησε ο άντρας μου!
Έχω δυο γιους, μεγάλους, παντρεμένους και δυο εγγόνια: ένα κορίτσι και ένα αγόρι.
Πριν έρθω στην Ελλάδα, όταν ζούσε άντρας μου, δουλεύαμε μαζί. Εγώ σε νοσοκομείο, αυτός ήταν υδραυλικός.
Πριν ήταν εύκολα. Πριν χωριστούν τα κράτη. Εμείς, όταν ήμασταν 15 κράτη, ζούσαμε καλά. Σπουδάζαμε χωρίς λεφτά, νοσοκομεία χωρίς λεφτά, όλα πολύ φθηνά, πολύ καλά. Το 1991 χωρίσαμε, τότε σιγά-σιγά δύσκολα. Παγώσανε τα λεφτά στην τράπεζα για έξι μήνες. Δουλειά χωρίς λεφτά. Δίνανε κάτι λίγα. Δίνανε κάτι, ζάχαρη, αλεύρι, κάτι άλλα πράγματα, δεν είχε τότε λεφτά. Τα πήρε όλα η Μόσχα, εμείς τίποτα. Και σιγά-σιγά κλείσανε τα εργοστάσια. Είχα παιδιά, είχα την πεθερά μου, τότε πέθανε ο άντρας μου. Πολύ δύσκολα.
Το 2002 έφυγα. Δεν μπορούσα να πληρώσω, δεν φτάνανε τα λεφτά. Έφυγα. Έπρεπε.
Είχα εδώ φίλους. Η φίλη μου με αντάμωσε, μου βρήκε σπίτι, μου βρήκε δουλειά. Σε άλλη χώρα δεν είχα φίλους. Μαρία την λένε τη φίλη μου.
Τότε μέναμε στη Λιοσίων. Βρήκα δουλειά πρώτα στη Γλυφάδα, μετά Καισαριανή και μετά εδώ, στο Χαλάνδρι. Ενάμιση χρόνο δούλευα Γλυφάδα, πρόσεχα μια γιαγιά. Ψυχολογικά δύσκολα. Ήρθα, δεν ήξερα να μιλήσω, ούτε καλημέρα, ούτε καλησπέρα, μετά έμαθα. Στην Καισαριανή μου φερθήκανε καλά. Από Γλυφάδα με παίρνουν τηλέφωνο αλλά ψυχολογικά πολύ δύσκολο. Αν καταλαβαίνετε.
Βέβαια, πιστεύω στον Θεό! Αν έχω ρεπό πάω στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Στην Αχαρνών. Εμείς έχουμε ουκρανική εκκλησία, νοικιάζουμε κάτω από εκκλησία ελληνική. Πάνω η ελληνική εκκλησία, εμείς νοικιάζουμε κάτω. Σε ένα υπόγειο.
Λεφτά εμείς δίνουμε! Όλοι που πάμε, δίνουμε. Εμείς την κρατάμε την εκκλησία. Όχι οι παπάδες.
Μια Κυριακή έχω, αλλά αν πας εκκλησία μισή Κυριακή. Μετά πάμε σπίτι, κάνουμε φαΐ, μιλάμε δικιά μας γλώσσα, πάμε επισκέψεις, στον καλό καιρό πηγαίνουμε θάλασσα.
Την έχω μάθει την Αθήνα. Κυκλοφορώ τώρα με λεωφορεία, τρόλεϊ, μετρό. Ενώ στο Κίεβο καθόλου. Δεν ξέρω το Κίεβο, δυο φορές πήγα στο αεροδρόμιο.
Το Χαλάνδρι δεν μοιάζει με το Λιβίου. Εδώ άλλα σπίτια, τι καλό κλίμα! Πολύ ωραίο κλίμα. Εμείς έχουμε πολύ κρύο. Εδώ ο χειμώνας αλλιώς. Εμείς εκεί πολύ δύσκολα με τα χιόνια.
Ναι, να γυρίσω… Εκεί παιδιά, εγγόνια, αδέλφια, πατέρας, μητέρα. Όλοι από εκεί. Εγώ εδώ μόνη μου.
Το Λιβίου είχε πολλά εργοστάσια. Ο κόσμος έφυγε για Ισραήλ, Ελλάδα, Ισπανία, Αμερική. Τώρα, εκεί φτιάχνουμε το φυσικό αέριο. Όμως πολύ ακριβό. Πριν 50 ευρώ η παροχή, τώρα 100. Σε δύο μήνες άλλα 50. Και μισθός όχι μεγάλος. Όλα πιο δύσκολα τώρα, να δούμε πώς θα περάσουμε.
Τι εύχομαι για το μέλλον; Να ανοίξουν εργοστάσια, ο κόσμος να δουλεύει, να έχει, να μπορεί να ζήσει.
Γιατί η φτώχεια χάλασε τις οικογένειες.
Σχόλια
