Ο Κ. Σημίτης, πριν μερικούς μήνες, με δύο παρεμβάσεις του, θύμιζε ότι η «διεθνής συγκυρία είναι αρνητική για τη χώρα» και καλούσε σε προετοιμασία για «επώδυνους συμβιβασμούς» απέναντι στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας. Τη «διορατικότητα» του πρώην πρωθυπουργού θαύμασαν πολλοί αναλυτές κύρους και πολιτικοί σχολιαστές όλων των πολιτικών τάσεων στο διάστημα που κύλισε.
Η επιβεβαίωση όμως ήρθε δια των λόγων του πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα (διακεκριμένο μέλος του κλειστού περιβάλλοντος του πρώην Αμερικάνου προέδρου Μπιλ Κλίντον) κατά τη διάρκεια του Delphi Forum και της Καθημερινής, που διεξάγεται στην Ουάσιγκτον: «Λυπάμαι που το λέω, αλλά εάν η Ελλάδα χρειαστεί τη στήριξη των ΗΠΑ σ’ ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, δε νομίζω ότι θα την έχει από τον πρόεδρο Τραμπ», απάντησε σε σχετική ερώτηση, όπως μετέδωσε η ανταποκρίτρια της ΕΡΤ στην αμερικανική πρωτεύουσα, Λένα Αργύρη.
Τη σκυτάλη παρέλαβε ο πανεπιστημιακός Σωτήρης Βαλντέν με σύντομο σημείωμά του στην Εποχή. (Η εμπλοκή της Εποχής και των 53+ στην υπόθεση έχει και αυτή τη μικρή της σημασία). Στο σημείωμα αυτό επαναλαμβάνεται, όπως άλλωστε αναμενόταν, η επιχειρηματολογία των Κοτζιά-Κατρουγκάλου και επεκτείνεται. Ο Σ. Βαλντέν αφού διαπιστώνει ότι η «πολιτική μας στο Κυπριακό κινείται σε υποθέσεις και αξιώματα που δεν ισχύουν» καθώς ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Ε.Ε. «είναι διατεθειμένες να αντιμετωπίσουν στρατιωτικά την Τουρκία για την Κύπρο» σημειώνει ότι και «το πλέγμα συμμαχιών που Αθήνα και Λευκωσία χτίζουν με χώρες της περιοχής υπό την αιγίδα των ΗΠΑ» προκαλούν «υποδαύλιση του συνδρόμου “περικύκλωσης” στην Άγκυρα οξύνει την κατάσταση και δυσχεραίνει τις λύσεις». Ακολούθως επιχειρείται μια δικαίωση βασικών θέσεων και βλέψεων της Τουρκίας όπως: «ο ισχυρισμός πως το διεθνές δίκαιο στηρίζει πλήρως τις δικές μας θέσεις είναι αβάσιμος. Σε ζητήματα ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας η διεθνής πρακτική είναι ο συμβιβασμός ανάμεσα σε γείτονες». «Είναι εξωπραγματικές και οι δικές μας θέσεις όταν στην πράξη σημαίνουν αποκλεισμό της Τουρκίας από την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο». «Το ενεργειακό μέλλον της Λευκωσίας συμβαδίζει υποχρεωτικά με την επίλυση του Κυπριακού, όχι με την παράκαμψή του. Και λύση στο Κυπριακό δεν θα υπάρξει αν επιμένουμε σε θέσεις που γνωρίζουμε πως αποκλείεται να αποδεχθεί η άλλη πλευρά». «Δεν ανέχονται τον πρόεδρό μας να τους κουνάει το δάκτυλο πως παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο για τους πρόσφυγες, όταν αυτοί φιλοξενούν τέσσερα εκατομμύρια, και εμείς μερικές χιλιάδες». Και η κατάληξη; Η αναζήτηση για «δρόμους συνεννόησης» που «προϋποθέτει θέληση για συμβιβασμούς». «Όπως ακριβώς έγινε στη Συμφωνία των Πρεσπών».
Ο επίσημος πολιτικός κόσμος επιδεικνύει τεράστιο ζήλο να «οσμιστεί» τις διεθνείς εξελίξεις και τάσεις. Όχι για να τις αλλάξει αλλά για να τις υπηρετήσει πιο πιστά
Ερωτήματα και το μεγάλο ερωτηματικό
Ο επίσημος πολιτικός κόσμος επιδεικνύει τεράστιο ζήλο, ανεξάρτητα από το αν δεν τα καταφέρνει πάντα, να «οσμιστεί» τις διεθνείς εξελίξεις και τάσεις. Όχι για να τις αλλάξει αλλά για να τις υπηρετήσει πιο πιστά.
Πράγματι ΗΠΑ και Ε.Ε. δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν την χώρα έναντι των τουρκικών βλέψεων. Τότε γιατί η χώρα όλο και περισσότερο προσδένεται στις επιλογές της ευρωατλαντικής συμμαχίας καταστρέφοντας τις σχέσεις της με τη Ρωσία, αποδυναμώνοντας κάθε δυνατότητα πολύμορφης και ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής; Όπως επίσης γιατί αγνοεί τα ανοίγματα της Γαλλίας για στενότερη συνεργασία;
Αν είναι δίκαια τα επιχειρήματα της Τουρκίας για συμμετοχή στον ενεργειακό «πάρτι» της Ν.Α. Μεσογείου και του Αιγαίου τότε ποια είναι τα όρια υποχώρησης της Ελλάδας; Είναι αλήθεια ή ψέματα ότι η Τουρκία απαιτεί επίσημα τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου με διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, το μισό Αιγαίο και τον έλεγχο της Θράκης; Τι σκοπεύει να παραδώσει ο πολιτικός κόσμος στη νέα «Συμφωνία των Πρεσπών» που οραματίζεται;
Αν οι πολιτικοί και το πολιτικό σύστημα υπάρχει για να προετοιμάζει τους πολίτες αποκλειστικά και μόνο σε νέους επώδυνους συμβιβασμούς (μνημόνια, παραχώρηση κυριαρχίας, θαλάσσιου χώρου, πιθανώς και εδάφους), τότε ποια είναι η χρησιμότητα του;
Και το μεγάλο ερωτηματικό: Μήπως όλα αυτά υποσημειώνουν ραγδαίες εξελίξεις όπου θα επιχειρηθεί η σημερινή διοίκηση Τραμπ να αξιοποιηθεί ως όχημα και άλλοθι μιας διατάραξης των ελληνοαμερικανικών σχέσεων (με αφορμή μια απροκάλυπτα υποστηρικτική στάση προς την Τουρκία) για να έρθει η επόμενη αμερικανική κυβέρνηση που εκ των υστέρων θα «διορθώνει» αποστασιοποιούμενη από τα τετελεσμένα αλλά στη βάση του «ό γέγονε, γέγονε».
Μήπως επισπεύδονται εξελίξεις με χρονικό όριο συντομότερο των επερχόμενων αμερικάνικων εκλογών; Και μήπως οι θέσεις μάχης που παίρνουν αντικρουόμενα σχέδια και πτέρυγες (δες πρόσφατες δηλώσεις Κ. Καραμανλή) σχετίζονται με αυτή την επίσπευση;
Σ.Π.
