Λυσσαλέα η κινδυνολογία από την κατεστημένη ελίτ και όχι μόνο
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ρωσικά ΜΜΕ καταγράφουν ότι ο Τραμπ είναι ο πρώτος και μόνος υποψήφιος πρόεδρος που αμφισβητεί δημοσίως ένα ταμπού των Αμερικανών: αυτό που λέει πως οι ΗΠΑ έχουν κάποια αποστολή να επιτελέσουν στον πλανήτη, ότι είναι κάτι σαν φύλακας-άγγελος της Δημοκρατίας. Η άποψη ότι οι ΗΠΑ έχουν μια, προφανώς, επουράνια εντολή να σώζουν τον πλανήτη από τους «κακούς», όπως οι ίδιες τους προσδιορίζουν, αυτή η άποψη είναι από τα θέσφατα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Σ’ αυτή βασίζονται ιδεολογικά οι συνεχείς επεμβάσεις τους σε άλλες χώρες, γι’ αυτό εμφανίζονται πάντα ως σωτήρες. Έτσι πιστεύουν οι Αμερικανοί ότι είναι οι «καλοί» και όλοι οι άλλοι έχουν, κατά περίπτωση, το ρόλο του κακού.
Οι κατεστημένες ελίτ του Δημοκρατικού αλλά και του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, δυνάμεις κομματικές, των ΜΜΕ και της Οικονομίας περί το Χρηματιστήριο, χτυπούν λυσσαλέα τον Τραμπ. Οι θεωρούμενες αριστερές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και στην Ελλάδα συντάσσονται στην εκστρατεία εναντίον του. Με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα και ρητορεία, με τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιεί η αμερικανική κυρίαρχη ελίτ. Κοπιάρουν δίχως φαντασία, λες και θα τους μαλώσουν αν τα πουν με δικά τους λόγια. Όταν λέμε, βέβαια, αριστερές δυνάμεις οφείλουμε πλέον να διευκρινίζουμε ότι πρόκειται, ταυτοχρόνως, για αυθαίρετο αυτοπροσδιορισμό (είσαι ό,τι δηλώσεις) και για «διορισμό» από έξωθεν και άνωθεν παράγοντες που μοιράζουν ρόλους π.χ.: Εσύ παιδί μου Μπλερ θα ενδυθείς ρόλο αριστερού, ψευδώς θα καταγγείλεις τον Σαντάμ και θα εισβάλουμε στο Ιράκ -ίσως ο Μπλερ δικαστεί γι’ αυτό. Εσύ παιδί μου θα βάλεις την Ελλάδα στο Μνημόνιο και εσύ θα την κρατήσεις μέσα πάση θυσία και θα μείνεις στην Ιστορία για τη Συνταγματική σου Μεταρρύθμιση -όλα τα ‘χε η Μαριορή- αλλά την πατέντα με τα δημοψηφίσματα την έχει η χούντα.
«Επικίνδυνος» για όλους
Παρ’ όλα αυτά, οι οπαδοί Ρεπουμπλικάνοι ψήφισαν Τραμπ, πήρε το χρίσμα, απειλεί την επίσημη αγαπημένη των κυρίαρχων ελίτ και σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση του CNN ανέτρεψε τα έως τώρα προγνωστικά και προηγείται της Κλίντον. Η δυσφορία, η οργή του κόσμου εκτείνεται σε όλη τη Δύση, από την Ευρώπη ώς τις ΗΠΑ. Στην Αμερική ο Σάντερς, αφού αυτή η «Αριστερά» τον εμφάνισε ως ό,τι πιο προοδευτικό υπάρχει, υποστηρίζει πλέον με πάθος τη Χίλαρι, μην τυχόν και βγει ο «επικίνδυνος» Τραμπ. Μπορεί και ο Τραμπ, αν εκλεγεί, να υποκύψει στις πιέσεις, όπως ο Ομπάμα, αλλά αυτό δεν θα εκπλήξει κανέναν, μαθημένα τα βουνά στα χιόνια. Και μπορεί να αποδειχθεί αυταρχικός, αλλά ποιος δεν είναι; Πολύς κόσμος αναρωτιέται: μα λέει ό,τι θέλει να τα βρει με τη Ρωσία και να αποφύγουμε το ενδεχόμενο πολέμου, κακό είναι; Έλα ντε! Ποιο είδος Αριστεράς νομίζει ότι ο κόσμος δίνει μεγαλύτερη σημασία στο όντως ωμό έως και αγροίκο ύφος του Τραμπ και αδιαφορεί για τις δηλώσεις του περί προσέγγισης με τη Ρωσία και προσπάθειας για ειρηνικές λύσεις; Αυτή η ανάξια και ψευδόμενη Αριστερά, είναι χαμένη από χέρι. Επαναλαμβάνω: δεν τίθεται θέμα εμπιστοσύνης στον όποιο υποψήφιο πρόεδρο.
Ισορροπίες
Για τον Ερντογάν ειπώθηκαν πολλά και θα λεχθούν κι άλλα. Τα περισσότερα εκτός τόπου και χρόνου, όπως τα περί αποχώρησης από το ΝΑΤΟ. Ο Ερντογάν δεν μπορεί ούτε να το σκεφτεί να φύγει από το ΝΑΤΟ. Δεν μπορεί γιατί θα βρεθεί απέναντι σε όλη τη Δύση, χωρίς να έχει τη στήριξη κάποιας άλλης πλευράς. Ο σώφρων Πούτιν δεν θα διακινδυνεύσει τις εύθραυστες στρατηγικές ισορροπίες, την ελάχιστη συνεννόηση με τις ΗΠΑ, για το χατίρι εντός ευμετάβολου, ασταθή ηγέτη, με πολιτικό βίο που ο ίδιος έχει βάλει σε κίνδυνο το μέλλον του.
Αντίστροφα, οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν διανοούνται να φύγει η Τουρκία από τη Συμμαχία, προκαλώντας τεράστια τρύπα στην περικύκλωση της Ρωσίας. Σκληρές πιέσεις θα ασκηθούν εκατέρωθεν αλλά κανείς δεν θα παραβιάσει την κόκκινη γραμμή της αποχώρησης. Εμείς εδώ, αν θέλουμε μαθήματα διπλωματικών οικονομικών και στρατιωτικών πιέσεων, σθένους, ενδεχομένως λαθών, «σκληρής διαπραγμάτευσης» και υποστήριξης μιας εθνικής (τουρκικής) πολιτικής, οφείλουμε να παρακολουθήσουμε προσεκτικά τον «διάλογο» ΗΠΑ-Ερντογάν και την κατάληξή του. Επαναλαμβάνω, ως παράδειγμα, ότι κάποιος πρέπει να εξηγήσει γιατί η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Τουρκία, δεν μπορούν να έχουν αγωγό, ενώ η Γερμανία έχει ήδη δύο.
Ο Ερντογάν δεν έχει λόγους αυτή τη στιγμή να ανάψει κι άλλη φωτιά, ασκώντας πιέσεις στην Αθήνα για το οποιοδήποτε ζήτημα. Θέτει, αυτονόητα, θέμα επιστροφής των πραξικοπηματιών. Αν η κυβέρνηση εξίσου αυτονόητα αρνηθεί, το θέμα λογικά θα λήξει, τουλάχιστον σ’ αυτήν τη φάση. Ωστόσο, με το ΥΠΕΞ και τον κ. Κοτζιά σταθερά στον κληρονομημένο δρόμο της εθελοδουλίας, τίποτα δεν αποκλείεται.
Οι πραξικοπηματίες έχασαν και ουαί τοις ηττημένοις. Αν είχαν κερδίσει, αυτό θα ίσχυε για τους άλλους. Ο οίκτος σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι θέμα πολιτικής, αν συμφέρει στον νικητή να φανεί πονόψυχος ή του χρειάζεται να φανεί σκληρός. Ο ανθρωπισμός δεν έχει θέση. Ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι είναι. Οι υποκριτές, οι υπέρ των δικαιωμάτων και της επιείκειας, είναι οι ίδιοι που δολοφόνησαν τον Καντάφι, διέλυσαν με ψευδείς ισχυρισμούς το Ιράκ και κρέμασαν τον Σαντάμ, έχουν σακατέψει τη Συρία, προκαλούν φτώχεια, δυστυχία και οργή σε όλη την Ευρώπη. Το κακό γι’ αυτούς είναι ότι όλο και περισσότερος κόσμος τους βλέπει γυμνούς αλλά όχι βασιλικούς, όπως στο παραμύθι, τους βλέπει όπως είναι, μίζερα θλιβερά ανθρωπάκια να κυνηγάνε να χωθούν σε καμιά τράπεζα για μερικά ευρώ (Μπαρόζο), να σέρνονται στα δικαστήρια για υποστήριξη απατεώνων (Λαγκάρντ), να ψεύδονται (Μπλερ για το Ιράκ) και τελειωμό δεν έχει.
