Με αφορμή την συζήτηση για την κάψιμο της σημαίας
Της Μαρίας Αναγνωστίδου
Η σημαία είναι κάτι ιερό; Δεν είναι αυτονόητη η καταφατική απάντηση από όλους σήμερα. Είμαστε αντιμέτωποι με την κρίση του αυτονόητου. Αφορμές όπως η δήλωση του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Παρασκευόπουλου, ο οποίος, σε συνέντευξή του στη Βραδυνή της Κυριακής, ζήτησε την έναρξη ενός διαλόγου προκειμένου να αποποινικοποιηθεί ως αδίκημα το κάψιμο της σημαίας, δημιουργούν την ανάγκη να ξανασυστηθούμε με την ιερότητα του συμβόλου της σημαίας.
Η εικόνα της σημαίας εμφανίζει με μοναδικό τρόπο το νόημα και τη δύναμη του ιδανικού της πατρίδας. Αυτή η εικόνα είναι το σύμβολο. Το ύψος του ιδανικού αναδύει ιερότητα η οποία εκφράζεται από το σύμβολο. Κάτι είναι ιερό επειδή μας προκαλεί δέος. Σύμφωνα με τον κ Παρασκευόπουλο, το κάψιμο της σημαίας είναι μια πράξη που πρέπει να αποδοκιμάζεται πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά αλλά όχι νομικά. Η αποτελεσματικότητα της εν λόγω αποδοκιμασίας δεν αποκλείει την υπεράσπιση του συμβόλου από το νόμο. Εάν δεχόμασταν κάτι τέτοιο θα αφαιρούσαμε από το νόμο τη θεμελιακή αποστολή του ως υπερασπιστή των ιδανικών. Δηλαδή θα εξουδετερώναμε την ίδια τη σχέση του νόμου με το ιδανικό.
Στο περιβάλλον της σημερινής υπαρξιακής κρίσης οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής εμφανίζονται δυστυχώς να είναι οι αυθεντικότεροι υπερασπιστές του ιδανικού της πατρίδας και κατ’ επέκταση του συμβόλου της ελληνικής σημαίας. Πώς επιτρέψαμε να συμβεί αυτό; Μήπως η προσήλωση στα ιδανικά μας έχει όντως υποχωρήσει; Αν αυτό είναι αλήθεια θα πρέπει να αναμετρηθούμε με την πίστη μας σε αυτά τα ιδανικά. Φαίνεται πως υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης στον εθνικό μας εαυτό. Και ζητούμενο παραμένει η ανάκτησή της.
Το άλλο πρόσωπο ελλειμματικής εμπιστοσύνης στην εθνική μας ταυτότητα είναι η βαθμιαία αποδυνάμωση της δημοκρατικής μας συνείδησης. Αυτό αφορά κυρίως τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, στους οποίους ο κ. Παρασκευόπουλος κάνει άνοιγμα προτείνοντας να ενταχθούν στο κλίμα της δημοκρατίας. Εδώ αναρωτιόμαστε, στα σοβαρά, πού εντοπίζει ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα σύγκλισης ανάμεσα στο νεοναζισμό και το δημοκρατικό ιδεώδες. Εάν ο κ. Παρασκευόπουλος, με τη δήλωση του αυτή, θέλησε να απευθυνθεί στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής και όχι στο σκληρό πυρήνα της, θα έπρεπε πρώτα να αναρωτηθεί για το εξής: Ο ίδιος και το κόμμα του πώς ορίζουν τη δημοκρατία; Η αυταρχική πολιτική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ εύκολα οδηγεί σε εκτροπή της δημοκρατικής συνείδησης σε αδιέξοδο θυμό. Και αυτός ο θυμός βρίσκει ανταπόκριση στη Χρυσή Αυγή και όχι στα δημοκρατικά κόμματα. Αυτή τη σύγκλιση επιδιώκει ο κ. Παρασκευόπουλος; Αν ναι, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζει πια να αποκαλύψει το σκοτεινό του εαυτό που δεν είναι άλλος από τη σύγκλιση όλων των αυταρχιών στο όνομα της εξουσίας.
