Επί χρόνια, μερικοί συγγραφείς είχαν προνομιακή μεταχείριση από το υπουργείο Πολιτισμού.
Κατά περίεργη σύμπτωση, στην πλειοψηφία τους ήταν συγγραφείς που είχαν και την εύνοια των εφημερίδων, ιδίως του συγκροτήματος Λαμπράκη, το οποίο ανέκαθεν έκανε επιλογές με σκοπιμότητα και προωθούσε συγκεκριμένα άτομα από το χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. «Λίστα» υπήρχε και στο υπουργείο Πολιτισμού. Για παράδειγμα, ορισμένοι συγγραφείς επιλέγονταν –μερικοί κατ’ επανάληψιν- για να συμμετέχουν σε αποστολές στο εξωτερικό με αφορμή τις εκθέσεις βιβλίου που πραγματοποιούνται σε πολλές χώρες, όπως της Φραγκφούρτης, της Βαρκελώνης κ.λπ.
Σ’ αυτό, είχε προσαρμοστεί όλο το «σύστημα», αφού τα έξοδά τους καλύπτονταν από το ΥΠΠΟ και με δεδομένο ότι τα βιβλία όλων αυτών εκδίδονταν από ισχυρούς εκδοτικούς οίκους, οποιαδήποτε αντίρρηση δεν λαμβανόταν υπόψη.
Επί πλέον, κάποιοι από τους συγγραφείς αυτούς αρθρογραφούσαν σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας, γεγονός που τους προσέδιδε μια άτυπη εξουσία και τους επέτρεπε να κινούνται με άνεση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Ούτε η επιλογή κάποιων βιβλίων τους για να μεταφραστούν δαπάναις του ΕΚΕΒΙ και να κυκλοφορήσουν σε άλλες χώρες, ήταν απόρροια μόνο του ταλέντου τους. Συν το γεγονός της συμμετοχής κάποιων σε προνομιούχες δράσεις ή στο Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου-ΕΚΕΒΙ ή σε άλλους φορείς και τομείς του ΥΠΠΟ. Κι όλα αυτά όχι μόνο για «το καλό του βιβλίου», αλλά και για την κοινωνική ανέλιξη, τη δόξα και τα φράγκα.
Αυτό εξηγεί δεσμεύσεις, συμπεριφορές και στάσεις μεταγενέστερες. Εξηγεί και την ανάγκη κάποιων να βγουν με θράσος μπροστά, ακόμα και να μεταπηδήσουν στο καινούργιο τρένο, για να μη μείνουν εκτός νυμφώνος. Προοδευτικοί, με ή χωρίς εισαγωγικά, αλλά παθιασμένοι για προβολή και εξουσία. Νταλαρισμός, χωρίς – στις περισσότερες περιπτώσεις- να έχουν το ταλέντο που έχει ο καλλιτέχνης από το όνομα του οποίου χαρακτηρίζεται το φαινόμενο.
Στην Αριστερά, κάποιοι προσπερνούν εύκολα το βίο και την πολιτεία των «σταρ», ειδικά εάν προέρχονται από το χώρο του Τύπου, των τεχνών και των γραμμάτων. Είναι σχετικά πρόσφατη η απόπειρα να τοποθετηθεί διευθυντής στο ραδιόφωνο του Συνασπισμού ο Παύλος Τσίμας, ο οποίος φλερτάρησε με την Αριστερά για μερικά Σάββατα Στο Κόκκινο, πήρε την αναγκαία επάλειψη αριστεροσύνης που του χρειάζεται για το δημόσιο προφίλ του και, βεβαίως, ανανέωσε τη σύμβασή του με τον Μπόμπολα και τον Ψυχάρη. Και δεν είναι ο μόνος που αποχώρησε από την Αριστερά κάνοντας κριτική από «πιο αριστερά». Είναι κι άλλοι, από το ΚΚΕ και την «ανανεωτική» Αριστερά, που ανέλαβαν να στήσουν τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις των εργολάβων και να ανανεώσουν τις εφημερίδες τους. Υπάρχουν και άλλοι που αφού αποσύρθηκαν, μην έχοντας τίποτα παραπάνω να δώσουν στους εργολάβους, επέστρεψαν στην Αριστερά κι άρχισαν πάλι να κάνουν κριτική σε ζωντανούς και νεκρούς, εξ αριστερών εννοείται. Με ευκολία και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Κορυφαίοι στις «προσαρμογές» και όλοι αυτοί που μεταπήδησαν δεξιότερα δια μέσου της ΔΗΜΑΡ. «Σύντροφοι» μέχρι πρότινος. Φαινόμενο που δεν είναι καινούργιο, αλλά εσχάτως απέκτησε μαζικό χαρακτήρα. Όχι για λεφτά πάντα.
Και μάλιστα, τώρα, πια, μετά εορτής, στη φάση πλήρους παρακμής της Δεξιάς. Επιβεβαιώνοντας την εκτίμησή μου ότι η δεξιά κουλτούρα άσκησε μεγαλύτερη επίδραση στην Αριστερά απ’ ότι η αριστερή κουλτούρα στη Δεξιά. Ειδικά στο χώρο της πολιτικής, των τεχνών και των γραμμάτων, στα πανεπιστήμια και στη δημοσιογραφία, η Αριστερά, στα χρόνια της δεξιάς ανάπτυξης και της αριστερής ύφεσης, υπέστη μεγάλη διάβρωση, για πολιτικούς, κοινωνικούς, πολιτισμικούς, αλλά και καθαρά οικονομικούς λόγους. Κι αυτό θα το πληρώσει η κοινωνία και το κίνημα, εάν η Αριστερά, τουλάχιστον από δω και πέρα, δεν προσέξει πού βάζει την υπογραφή της…
Στέλιος Ελληνιάδης
Υ.Γ. Αυγή, βουλευτές και μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, πρωτοσέλιδα, άρθρα, σχόλια και δηλώσεις, μέχρι απαντήσεις για Ζαχαριάδη και Στάλιν δόθηκαν! Και ο κόσμος αναρωτιέται, άλλη δουλειά, άλλη προτεραιότητα δεν έχουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που στην κυριολεξία καιγόμαστε; Είναι δυνατόν να ασχολείται όλος ο ΣΥΡΙΖΑ με τι λέει και γράφει κάθε μέρα ο Τατσόπουλος ή με κάθε σκίτσο που κάνει ο κάθε Χαντζόπουλος; Δηλαδή, εμείς οι ίδιοι ακυρώνουμε την προσπάθεια που ξεκίνησε με την πρόταση μομφής, να επαναφέρουμε την αντιπαράθεση στα πραγματικά επίμαχα; Και πρέπει ο πρόεδρος να φθείρεται για να μας υπενθυμίσει ότι βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας; Είπαμε να εκσυγχρονίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μην το κάνουμε και Facebook!
