Ας ξεκινήσουμε από το ότι δεν ζω σε τούτη τη χώρα. Τρία χρόνια έχει που έφυγα, από τις πρώτες φουρνιές των σημερινών 24-34άρηδων που ολοένα γεμίζουν τις λυπηρές -τις πιο ψηλές απ’ όλες- μπάρες της στατιστικής: Mετανάστευση και ανεργία. Την ανεργία προσωπικά δεν τη βίωσα και την απόφαση για τη μετανάστευση την πήρα τότε εύκολα. Με χαρά ξεκίνησα, με διάθεση να χτίσω ένα ωραίο μέλλον σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Οι συνθήκες στο εξωτερικό ήταν ευνοϊκές κι όλα ξεκίνησαν όπως τα περίμενα. Όταν, όμως, πέρασε ο πρώτος -όχι λίγος- καιρός του ενθουσιασμού, της προσαρμογής και του γρήγορου ρυθμού της καθημερινότητας που συνεχώς μαθαίνεις νέα πράγματα για τη χώρα που ζεις, τους ανθρώπους, τη δουλειά σου, μπόρεσα να βρω χρόνο για να κάνω ένα βήμα πίσω από τη ροή των πραγμάτων και να σκεφτώ -σοβαρά- για τη ζωή που ζω και που θέλω να ζήσω.
Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτό που ζω δεν με γεμίζει, ότι ακολουθώ πρότυπα που άκριτα είχα υιοθετήσει. Το πρότυπο της καριέρας, της οικονομικής ευκολίας. Αλλά αυτά θέλουν ένα αντάλλαγμα: Να μετακινείσαι όπου υπάρχει κατάλληλη θέση εργασίας. Σε χαρακτηρίζει, πλέον, η εξειδίκευσή σου, καθορίζεσαι από αυτήν. Μα πού πήγε η υπόλοιπη προσωπικότητά σου; Πού πήγε η οικογένεια, οι φίλοι; Κάνεις καινούργιους και κάθε λίγους μήνες βιώνεις κι έναν αποχαιρετισμό, είτε εσύ είτε αυτοί. Τίποτα δεν είναι σταθερό, ούτε σε ατομικό ούτε σε κοινωνικό επίπεδο. Θέλεις να συνδιαμορφώσεις το περιβάλλον που ζεις, να προσφέρεις στην κοινωνία, τώρα που είσαι νέος. Μα, αλήθεια, όταν μετακινείσαι συνεχώς, ποια είναι η κοινωνία σου; Έφυγες από αυτήν που μεγάλωσες, που σε διαμόρφωσε, πριν προλάβεις να της προσφέρεις κι εσύ. Για να προσφέρεις στην ξένη κοινωνία, πρώτα πρέπει να γίνεις ένα με αυτήν. Αρκετές οι διαφορές όμως, θέλει χρόνο η ενσωμάτωση.
Ποιες οι επιλογές σου, λοιπόν; Ένα: Ζήσε σαν άτομο, μόνο ο εαυτός σου. Δύο: Εγκαταστήσου -μόνιμος μετανάστης- εκεί που έχει δουλειά (για σένα…). Τρία: Γύρισε και πάλεψέ το στη χώρα σου. Τον τρίτο δρόμο διαλέγω. Δεν το κάνω επειδή είναι εύκολος. Ίσα-ίσα, μεγάλη η αβεβαιότητα, μεγάλη και η ανησυχία μου. Ούτε το κάνω επειδή δεν μπόρεσα να αλλάξω. Επειδή άλλαξα το κάνω. Κι όπως άλλαξα, έτσι θα φέρω ό,τι μπορώ πίσω. Ό,τι νέο γνώρισα, συνήθισα, αγάπησα. Για να βοηθήσω κι εγώ όπως μπορώ. Αυτή νιώθω να είναι η ευθύνη μου. Διότι δεν χρειάζεται μόνο πείσμα και τρέλα, αλλά κι υπευθυνότητα, για να επιλέξει να ζει κανείς σε τούτη τη χώρα.
Παύλος Σερμπέζης,
απόφοιτος Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών ΑΠΘ,
Υπ. Διδάκτορας στο Τμήμα Τηλεπικοινωνιών του Ιδρύματος EUROCOM στη Γαλλία
