Περισσότερος κόσμος, υποτονικό το κλίμα
Χωρίς αμφιβολία, η πανεργατική απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ την Πέμπτη, κατέβασε στους δρόμους χιλιάδες κόσμου. Οι εκτιμήσεις μιλούν για περίπου 20 χιλιάδες ανθρώπους στις (διαφορετικές) συγκεντρώσεις της Αθήνας. Αντίστοιχη η εικόνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. Χωρίς αμφιβολία, επίσης, η εικόνα θα μπορούσε να ήταν καλύτερη.
Το τελικό ερώτημα, όμως, και το κρίσιμο στοιχείο, δεν είναι κυρίως ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Η απεργία παραμένει ο τρόπος για να εκφράσουν οι εργαζόμενοι την αντίστασή τους, να διεκδικήσουν το σταμάτημα των απολύσεων, ουσιαστικά μέτρα στήριξης των ανέργων, να αγωνιστούν για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για ουσιαστική στήριξη της δημόσιας Yγείας, της Παιδείας και της Πρόνοιας, για να υπερασπιστούν το ίδιο το δικαίωμα στον συνδικαλισμό. Υπάρχει, όμως, ένα αλλά…
Μπορεί ο κόσμος να μην ήταν λίγος, όπως άλλες φορές την τελευταία διετία, αλλά όλοι ένιωθαν πως κάτι έλειπε, είτε βρίσκονταν εκεί είτε όχι. Έλειπε ο ενοποιητικός ιστός που να ενώνει τα αιτήματα των απεργών, να τα διοχετεύει σε κάτι συνολικότερο. Σε ένα αίτημα και πάλη, ευρύτερης αλλαγής. Γιατί, κακά τα ψέματα, αν κάποιος εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα πάρει σήμερα την καθόλου εύκολη απόφαση να απεργήσει και να κατέβει στον δρόμο, δεν το κάνει μόνο για τα επιμέρους, που βρίσκονται όλα υπό αίρεση. Κατεβαίνει στο δρόμο για όλα όσα τον ζορίζουν – και αισθάνεται πως συναποτελεί μέρος ενός μεγάλου ρεύματος ακύρωσης της μνημονιακής καταστροφής. Το έχουμε δει στο παρελθόν, το 2011 και 2012. Θα το δούμε στο μέλλον;
Στο παρελθόν, είχαμε τις μεγάλες απεργίες που είδαμε τον καιρό των πλατειών και ήταν εκείνες που πραγματικά τρόμαξαν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Σήμερα, οι δυνάμεις που επιθυμούν να απευθύνουν κάλεσμα και να ξεσηκώσουν, τι έχουν στις προτεραιότητές τους; Μια μεγάλη διαδήλωση (κατά προτίμηση με ισχυρά τα δικά τους μπλοκ); Και μετά τι; Είναι αρκετό στις σημερινές συνθήκες να φτιαχτεί «κλίμα απεργίας» με τις επισκέψεις συνδικαλιστών σε μεγάλους χώρους εργασίας; Ζητείται κλίμα απεργίας των ’90s ή κλίμα χειραφέτησης, που θα εντάσσει την απεργία σε ένα μεγάλο ποτάμι πολιτικού αγώνα που θα ζητά να σαρώσει το πολιτικό σύστημα, να διώξει ντόπιους και ξένους επικυρίαρχους, που θα ζητά δημοκρατία και δικαιοσύνη;
Αν διαβάσει κανείς έτσι τα πράγματα, κατανοεί ευκολότερα το γιατί, παρά το πλήθος κόσμου, το κλίμα (και) σε αυτή την απεργιακή κινητοποίηση ήταν υποτονικό.
Ένα ακόμη ουσιώδες ερώτημα, καθόλου καινούργιο μάλιστα, είναι πόσοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα απήργησαν. Και πόσο η σημερινή μορφή και δράση των συνδικάτων τους εμπνέει και τους διευκολύνει σε όλα τα παραπάνω. Κι ακόμη περισσότερο: Σήμερα που δέχονται μια τεράστια επίθεση, πώς σχεδιάζουν τα συνδικάτα να υπάρξουν στον χρόνο και να παίξουν το ρόλο τους, έχοντας μάλιστα υπ’ όψιν ότι επί δεκαετίες, μέσα από τις πράξεις και τις επιλογές τους, απαξιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό στη συνείδηση του κόσμου; Με συνθήματα και επικλήσεις για ανυποχώρητους εργατικούς αγώνες;
Νοερή άσκηση: Σκεφτείτε γνωστούς σας νέους και νέες, ηλικίας 18-29. Στις επισφαλείς δουλειές τους. Τηλεφωνητές, part-time στο Πλαίσιο, στον Γρηγόρη, κυνηγώντας 5άμηνες συμβάσεις στα ΕΛΤΑ, παραδίδοντας (μαύρα) ιδιαίτερα μαθήματα. Πόσο πιθανό είναι όλοι αυτοί να συναντήσουν στη ζωή τους συνθήκες που θα τους επιτρέπουν να ενταχθούν σε ένα συνδικάτο παλαιού τύπου; Τι είναι πιο πιθανό να τους πείσει και να τους οδηγήσει να βγουν στον δρόμο;
Οι ερωτήσεις εξακολουθούν να ζητούν απάντηση. Απαραίτητος όρος είναι όμως να ξεκόψουν, όλοι όσοι αγωνίζονται, με τη ρουτίνα, τις συνήθειες και τα βαρίδια του παρελθόντος.
