Να ορίσουμε απ’ την αρχή το περιεχόμενο και τα μέσα των κοινωνικών αγώνων. Του Αλέξη Π. Μητρόπουλου
Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί, κυρίως οι καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης, έχουν διεξαγάγει σημαντικούς αγώνες διαχρονικά. Βρίσκονται στην πρωτοπορία του Ελληνικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, που διανύει σήμερα περίοδο παρακμής.
Μετά την πτώση της χούντας αλλά και πριν από αυτήν, οι καθηγητές έδωσαν παραδείγματα υψηλής κοινωνικής και συλλογικής συνείδησης για την αναβάθμιση του δημόσιου αγαθού της δωρεάν Παιδείας. Όλοι διαπιστώσαμε τη συλλογικότητα, την ταξική συνειδητότητα και την προσφορά τους στις νέες γενιές. Οι ηρωικοί αγώνες τους το 1988 και το 1990, όταν πάλι επιστρατεύτηκαν, έμειναν ιστορικοί και τη νικηφόρα έκβασή τους την είχαμε αποτιμήσει στο βιβλίο μας Νεοφιλελευθερισμός και Υποβάθμιση της Εργασίας (Εκδ. Τολίδη, 1991, σελ. 189 επ.). Τότε είχαμε γράψει ότι «…Είμαστε ακόμη στην αρχή… Όταν σε λίγο θα τεθούν επί τάπητος τα μείζονα θέματα της αποικοδόμησης του κοινωνικο-ασφαλιστικού πλέγματος και της κατάργησης του εργασιακού προστατευτισμού, τότε δηλαδή που θα αμφισβητηθεί το ίδιο το δικαίωμα στην εργασία και στη ζωή, το Συνδικαλιστικό Κίνημα πρέπει να είναι έτοιμο για έναν αγώνα που στη χώρα μας θα είναι αγώνας ζωής και θανάτου…».
Σήμερα βρισκόμαστε μπρος στη συρρίκνωση του δημόσιου χώρου και στην υποκατάσταση των δημοσίων αγαθών και λειτουργιών από ιδιωτικά συμφέροντα. Οι μνημονιακές δεσμεύσεις οδηγούν στην απόλυση 10.000 αναπληρωτές καθηγητές μέσω του τεχνάσματος της επιμήκυνσης του εκπαιδευτικού ωραρίου και των αναγκαστικών μετακινήσεων. Οι μισθοί των εκπαιδευτικών βρίσκονται κάτω από το μισό του μέσου όρου της Ευρώπης των 27 και υπό την πίεση της «ρήτρας ανταγωνιστικής υποτίμησης» προς τους μισθούς των χωρών της Ν.Α. Ευρώπης καταβαραθρώνονται σταδιακά προς τους μισθούς των ομοτέχνων τους στη Λετονία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία!
Προγραμμένος αγώνας
Στη σκληρή μνημονιακή περίοδο οι εργασιακές συνθήκες είναι τραγικές για τις κάποτε ελπιδοφόρες αυτές λειτουργίες. Αλλά ταυτόχρονα το Κίνημα είναι ηττημένο, η κοινωνία τρομοκρατημένη και η επικοινωνιακή καταιγίδα της παραπληροφόρησης σε πλήρη εξέλιξη. Έτσι και ο αγώνας των καθηγητών απομονωμένος, χωρίς την αναγκαία ταξική αλληλεγγύη, χωρίς στήριξη από την υπερκείμενη ΑΔΕΔΥ, χωρίς κοινωνική ορατότητα… Ένας αγώνας προγραμμένος…
Ήταν, επομένως, εύκολο για την κυβέρνηση να εκδώσει την υπ’ αριθ. 281/11-5-2013 (ΦΕΚ Β 1139) απόφαση του πρωθυπουργού για την επιστράτευση πάνω από 80.000 λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης. Πρόκειται περί μιας… «προληπτικής» επιστράτευσης, αφού κηρύχθηκε ενώ εκκρεμούσαν οι Γενικές Συνελεύσεις των κατά τόπους ΕΛΜΕ, αλλά και του Κεντρικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ, για λήψη οριστικής απόφασης.
Ανεξαρτήτως τούτου, όμως, όπως έχουμε επαναλάβει, πρόκειται περί θεσμού εκτός συνταγματικής τάξης, λαμβανομένων υπ’ όψιν των περιπτώσεων για τις οποίες το Σύνταγμα επιτρέπει ένα τέτοιο επώδυνο μέτρο. Αλλά αφού οι συν-Έλληνες εθίστηκαν στη μνημονιακή διακυβέρνηση, που έχει καταστήσει τη Δημοκρατία «κενό γράμμα» και έχει περιορίσει στο ελάχιστο την κυριαρχία του δημοκρατικά Δρώντος Λαού, ένα τέτοιο «έκτακτο» μέτρο δυστυχώς δεν ξενίζει.
Η απεργία όμως είναι το δικαίωμα των δικαιωμάτων, η απόλυτη έκφραση της ταξικής πάλης. Είναι το μέσο της επαναφοράς των κοινωνικών πραγμάτων σε μιαν εναρμόνιση των συμφερόντων. Ο ταξικός αντίπαλος (είτε ιδιώτης-επιχειρηματίας, είτε το καπιταλιστικό κράτος), εξαναγκάζεται με την απεργία να αμβλύνει την επιθετικότητά του εναντίον των δυνάμεων της Εργασίας. Γι’ αυτό η απεργία δεν είναι απλή μάχη, ένας περίπατος εκ συνδικαλιστικού καθήκοντος ή μια εκφώνηση ενός συνθήματος. Απαιτεί προετοιμασία, υψηλή ταξική συνείδηση, σταθερή στρατηγική και τακτική, προφανή συνθήματα και στόχους και προπαντός πίστη, μαζικότητα και τον μέγιστο δυνατό συντονισμό δυνάμεων και μέσων.
Πολιτικός συντονισμός
Αλλά μια απεργία τέτοιας συνειδητότητας και αποτελεσματικότητας, κανένα επιμέρους Κίνημα δεν μπορεί να διεξαγάγει υπό το καθεστώς του Μνημονίου. Γι’ αυτό προέχει ο πολιτικός συντονισμός του εργατικού αγώνα, η συνεργασία, η ενότητα και κυρίως η λεπτομερής ενημέρωση της κοινωνίας για την επιδείνωση που θα επέλθει από τα κυβερνητικά μέτρα, ώστε οι πολίτες να αποκτήσουν υψηλή συνειδητότητα και να δημιουργήσουν ευνοϊκό κλίμα συμπαράστασης στους απεργούς.
Αυτό, όμως, δεν μπορεί να το πετύχει ένα ηττημένο συνδικαλιστικό κίνημα ή μία κατακερματισμένη εργατική τάξη, που δεν έχει καν τη διάθεση να επιτύχει συντονισμό και κεντρική διεύθυνση του εργατικού και συνδικαλιστικού αγώνα.
Απαιτείται, λοιπόν, ορισμός εξ υπαρχής του περιεχομένου και των μέσων των κοινωνικών αγώνων. Και αφού δεν μπόρεσε να δημιουργηθεί μέχρι σήμερα το Ενωτικό Αντιμνημονιακό Συνδικάτο Βάσης που θα περιλαμβάνει τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους απόμαχους της εργασίας, ο λαός θα συνεχίζει να εξαθλιώνεται, η κοινωνία να βουλιάζει κατακερματισμένη και αβοήθητη, η Αριστερά να ηττάται… Οι λίγες «τουφεκιές» τη νύχτα της μνημονιακής ετερονομίας δεν θα ανησυχούν την τριαρχία των δανειστών και τους εγχώριους υποστηρικτές της. Έτσι, η έξοδος από το τούνελ επαφίεται, κατά κύριο λόγο, στον απρόβλεπτο και -πάντως προς το παρόν- αμήχανο λαό μας.
*Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ -www.enypekk.gr)
Σε πλαίσιο
