Τίποτα δεν μπορεί να κρύψει την αναποτελεσματικότητα της συνδικαλιστικής αντίληψης και πρακτικής που επικρατεί και στο τριτοβάθμιο όργανο των δημοσίων υπαλλήλων
Αν κανείς έμενε στον τίτλο, θα νόμιζε πως το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή, αφού μέσα σε δύο εβδομάδες η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε δύο απεργιακές κινητοποιήσεις και πραγματοποίησε το 36ο τακτικό της Συνέδριο. Αν αναρωτηθεί όμως πόσο και πόσους απασχόλησαν όλα αυτά, μάλλον θα βγάλει το ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα.
Οι πολλές φωτογραφίες με πανό, οι πομπώδεις ανακοινώσεις για ανατροπές, ταξικές μάχες και αντιμνημονιακά μέτωπα, αλλά και οι διθυραμβικές αναλύσεις για άνοδο της αριστεράς στο συνέδριο, δεν μπορούν να κρύψουν την αναποτελεσματικότητα της συνδικαλιστικής αντίληψης και πρακτικής που επικρατεί. Αντίληψη και πρακτική που επέβαλε ο υποταγμένος και κυβερνητικός συνδικαλισμός των δεκαετιών του ‘80 και ‘90 αλλά, δυστυχώς, δεν έχει αποτιναχτεί ακόμη και σήμερα με συνέπειες να έχουμε την ΔΑΚΕ πρώτη δύναμη και την ΠΑΣΚΕ να συγκρατεί πολλές δυνάμεις.
Τα πραγματικά ερωτήματα είναι άλλα. Πόσοι εργαζόμενοι πήραν μυρωδιά ότι έγινε συνέδριο της ΑΔΕΔΥ; Πόσοι από τους εκατοντάδες χιλιάδες είχαν μια στοιχειώδη εμπλοκή, έστω και με μια τυπική εκλογική συμμετοχή; Πόσοι πήραν μέρος σε μια γενική συνέλευση των πρωτοβάθμιων συλλόγων τους; Πόσοι απήργησαν στις δύο πρόσφατες κινητοποιήσεις και πόσοι κατέβηκαν στις συγκεντρώσεις; Και πόσοι αναγνωρίζουν τα αιτήματα της ΑΔΕΔΥ ή ακόμη και των επιμέρους πολιτικών ρευμάτων της ότι απαντούν στα σημερινά κεντρικά προβλήματα και διεκδικήσεις τους; Πόσοι συγκινούνται από τη γραφειοκρατική, τυπολατρική και μονοσήμαντη πράξη της; Πόσα από αυτά αποτελούν θέματα καθημερινής συζήτησης σε χώρους εργασίας, γιατί ζύμωση υπάρχει και είναι έντονη αν και δικαιολογημένα αντιφατική.
Ναι, η αριστερά σε όλες της τις εκδοχές αύξησε τα ποσοστά της στο πρόσφατο συνέδριο. Ναι, αν αθροιστούν τα ποσοστά των αριστερών παρατάξεων δείχνουν ότι θα ήταν πρώτη δύναμη σε περίπτωση ενιαίας εκλογικής καταγραφής. Κι όμως τα παραπάνω ερωτήματα παραμένουν και μεγαλώνουν. Απομαζικοποίηση της συνδικαλιστικής πράξης και συμμετοχής ταυτόχρονα με την άνοδο αριστερών δυνάμεων σε εκλογικές διαδικασίες. Αντί αυτό να προκαλέσει ανησυχία και να αναγκάσει να ανοίξει μια δημιουργική και χωρίς στερεότυπα συζήτηση εντός της αριστεράς και πλατύτερων δυνάμεων που αγωνιούν και σκέφτονται αλλά κρατούν στάση αναμονής και απόστασης από τα δρώμενα, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις πανηγυρίζουν ή ανακουφίζονται με τα ποσοστά τους και βρίσκουν την απάντηση για όλα τα υπόλοιπα στην κατακεραύνωση των χιλιάδων εργαζομένων που «δεν συμμετέχουν, δεν νοιάζονται, και είναι βολεμένοι». Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι εργαζόμενοι, οι διεργασίες που υπάρχουν είναι μεγάλες και σημαντικές, συμβαίνουν κυρίως έξω από τη γραφειοκρατική και στερεοτυπική λειτουργία των συνδικαλιστικών ενώσεων (με δική τους ευθύνη) και αφορούν πολλές χιλιάδες, και κυρίως τους νεώτερους σε ηλικία, εργαζόμενους που αναζητούν μια συνολική πρόταση και διέξοδο.
Με συνθήματα και κούνημα του δάχτυλου δεν αποκτάει κανείς σχέση με αυτό το δυναμικό, είναι λοιπόν κρίσιμο, πέρα από τα ποσοστά, να αναζητήσουμε τρόπους, μορφές, ιδέες, αιτήματα που να συνδέουν και να συγκινούν ακόμη και αυτό το ιδιόμορφο στρώμα των δημοσίων υπαλλήλων μέσα στο μνημονιακό καθεστώς και με όσα αυτό τους ετοιμάζει για την επόμενη περίοδο. Και δεν είναι λίγα…
Γιώργος Τζαφέρης
Κούραση και προβληματισμός
Φτάσαμε πλέον στις μικρότερες απεργιακές κινητοποιήσεις της μνημονιακής περιόδου. Από την ΑΔΕΔΥ στις 24/11 με 3-4 χιλιάδες κόσμο και τη γενική απεργία ΓΣΣΕ – ΑΔΕΔΥ στις 8/12 που δεν ξεπέρασε τις 15.000 (και στις τρεις διαφορετικές συγκεντρώσεις που έγιναν). Με κόσμο κουρασμένο και προβληματισμένο να περπατά πίσω από τα πανό χωρίς να φωνάζει παρ’ όλη την προσπάθεια των ντουντουκέρηδων να συγκινήσουν, με διάθεση κυρίως να συζητήσει με τον διπλανό του για όσα συμβαίνουν, με τα αιτήματα να είναι κατακερματισμένα και απροσδιόριστα χωρίς να πιστεύει κανείς ότι με τη συμμετοχή του αλλάζει κάτι.
Στα αξιοσημείωτα της προχθεσινής κεντρικής απεργιακής συγκέντρωσης ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ στο Πεδίο του Άρεως ήταν τα κάγκελα που είχαν στηθεί γύρω από την εξέδρα για προστασία των συνδικαλιστών που θα μίλαγαν. Προστασία από ποιους άραγε; Αφού ούτε καν οι αγανακτισμένοι εργαζόμενοι των σωματείων τους δεν ήταν εκεί όπως παλιότερα για να τους γιουχάρουν. Αυτοί βέβαια απτόητοι, έβγαλαν τους πύρινους λόγους τους σε καμιά διακοσαριά άλλους συνδικαλιστές κυρίως από τις ΔΕΚΟ, περίκλειστοι από τα κάγκελα, και μετά εξαφανίστηκαν αφού δεν τολμούν να περπατήσουν πια ανάμεσα στους εργαζόμενους. Τα τυπικά και οι τελετές έγιναν, καλές γιορτές και όποιος αντέξει… μέχρι την επόμενη γενική απεργία !
