Κόπωση και έλλειμμα προσανατολισμού και πολιτικοποίησης.
Του Γιώργου Κατερίνη.
Του Γιώργου Κατερίνη.
Μια ακόμη γενική απεργία πέρασε, αφήνοντας μετέωρο το επόμενο βήμα. Παρά τις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και όλες τις μεγάλες πόλεις και τη χαρακτηριστική επιτυχία της απεργίας σε ορισμένους κλάδους (κανένα πλοίο δεν κινήθηκε, οι δημοτικές υπηρεσίες νέκρωσαν, σε μεγάλες επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι περιφρούρησαν τον αγώνα τους) η προοπτική των αγώνων για την αντιμετώπιση του επερχόμενου νέου Μνημονίου είναι το μεγάλο ζητούμενο.
Τα σημάδια κόπωσης που έδειξε το απεργιακό μέτωπο στις 11 Μαΐου -η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία ακόμα και σε χώρους όπου εκκρεμούν σοβαρές εξελίξεις (π.χ. ΔΕΗ) δεν ήταν η πρέπουσα, αλλά και οι συγκεντρώσεις δεν έφτασαν το μέγεθος της προηγούμενης απεργίας- προβληματίζουν.
Τo γεγονός είναι ότι από την απεργία στις 23 Φεβρουαρίου, μέχρι σήμερα, οι κεντρικές συνδικαλιστικές οργανώσεις λίγα πράγματα έκαναν για την οργάνωση της απεργίας. Το έδειξαν και με την αναιμική συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια της Τετάρτης.
Η τυπική εξαγγελία της απεργίας, από τις περισσότερες μαζικές ομοσπονδίες, αλλά και η απροθυμία πολλών συνδικαλιστικών οργάνων να συνεδριάσουν έστω και για την τυπική κήρυξη της απεργίας (πόσω μάλλον για την οργάνωσή της) είναι χαρακτηριστική.
Η χρονική απόσταση μεταξύ των γενικών απεργιών, αλλά και η αποσύνδεσή τους από τα επιμέρους προβλήματα των διαφόρων κλάδων (π.χ. συμβάσεις που φαίνεται να έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους) ή με κεντρικά ζητήματα που θίγονται βάρβαρα από τις επιλογές του Μνημονίου (Παιδεία, Υγεία) κάνουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις να φαντάζουν ανούσιες και χωρίς προοπτική.
Η φθορά του κυβερνητικού συνδικαλισμού των κορυφαίων οργανώσεων, αλλά και η παγιωμένη διάσπαση των συγκεντρώσεων είναι ένα ακόμα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει ο αγανακτισμένος εργαζόμενος για να εκφράσει την αντίθεσή του στα μέτρα, όπως πλέον καταγράφεται με μεγάλα ποσοστά και στις δημοσκοπήσεις.
Αντίθετα, η μεγάλη συμμετοχή σε αγώνες που γίνονται αυτή την περίοδο και μάλιστα και στον σκληρό ιδιωτικό τομέα είναι μια απόδειξη ότι οι εργαζόμενοι πείθονται να συμμετέχουν κι επιδεικνύουν αντοχές και αγωνιστικότητα που δεν είναι καθόλου αμελητέες. Απεργιακοί αγώνες, όπως αυτοί που εξήγγειλαν οι οδηγοί των τουριστικών λεωφορείων (πενθήμερη απεργία) ενάντια στην προκλητική στάση των εργοδοτών τους να επιμένουν σε βίαιη ανατροπή της συλλογικής τους σύμβασης, όπως οι απεργίες των εργαζομένων στη Wind που συνεχίζουν ακάθεκτοι, διεκδικώντας την επαναπρόσληψη συναδέλφων τους και την εφαρμογή κλαδικής σύμβασης για τους τεχνικούς, όπως ο αγώνας στο Καζίνο της Πάρνηθας, αλλά και σε σειρά άλλων επιχειρήσεων μπορούν να αποτελέσουν κομμάτια του παζλ.
Αρκεί οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να υπερβούν αφενός τις γνωστές πολιτικές και κομματικές εξαρτήσεις, αφετέρου την ατολμία να οργανώσουν πραγματικούς αγώνες που να στοχεύουν σε νίκες.
Είναι χαρακτηριστική η στάση της ηγεσίας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, που ενώ αντιμετωπίζει την πρόκληση της πλήρους ιδιωτικοποίησης της επιχείρησης επιδίδεται σε έναν «αγώνα» εντυπώσεων. Αλλά αντίστοιχο προβληματισμό προκαλεί και η χαρακτηριστική αδράνεια «αριστερών» συνδικαλιστικών ηγεσιών. Στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, όπου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν κατακτήσει, μετά πολλών τυμπανοκρουσιών, τη σχετική πλειοψηφία δεν αποφασίστηκε καν η συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση.
Τα σημάδια κόπωσης που έδειξε το απεργιακό μέτωπο στις 11 Μαΐου -η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία ακόμα και σε χώρους όπου εκκρεμούν σοβαρές εξελίξεις (π.χ. ΔΕΗ) δεν ήταν η πρέπουσα, αλλά και οι συγκεντρώσεις δεν έφτασαν το μέγεθος της προηγούμενης απεργίας- προβληματίζουν.
Τo γεγονός είναι ότι από την απεργία στις 23 Φεβρουαρίου, μέχρι σήμερα, οι κεντρικές συνδικαλιστικές οργανώσεις λίγα πράγματα έκαναν για την οργάνωση της απεργίας. Το έδειξαν και με την αναιμική συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια της Τετάρτης.
Η τυπική εξαγγελία της απεργίας, από τις περισσότερες μαζικές ομοσπονδίες, αλλά και η απροθυμία πολλών συνδικαλιστικών οργάνων να συνεδριάσουν έστω και για την τυπική κήρυξη της απεργίας (πόσω μάλλον για την οργάνωσή της) είναι χαρακτηριστική.
Η χρονική απόσταση μεταξύ των γενικών απεργιών, αλλά και η αποσύνδεσή τους από τα επιμέρους προβλήματα των διαφόρων κλάδων (π.χ. συμβάσεις που φαίνεται να έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους) ή με κεντρικά ζητήματα που θίγονται βάρβαρα από τις επιλογές του Μνημονίου (Παιδεία, Υγεία) κάνουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις να φαντάζουν ανούσιες και χωρίς προοπτική.
Η φθορά του κυβερνητικού συνδικαλισμού των κορυφαίων οργανώσεων, αλλά και η παγιωμένη διάσπαση των συγκεντρώσεων είναι ένα ακόμα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει ο αγανακτισμένος εργαζόμενος για να εκφράσει την αντίθεσή του στα μέτρα, όπως πλέον καταγράφεται με μεγάλα ποσοστά και στις δημοσκοπήσεις.
Αντίθετα, η μεγάλη συμμετοχή σε αγώνες που γίνονται αυτή την περίοδο και μάλιστα και στον σκληρό ιδιωτικό τομέα είναι μια απόδειξη ότι οι εργαζόμενοι πείθονται να συμμετέχουν κι επιδεικνύουν αντοχές και αγωνιστικότητα που δεν είναι καθόλου αμελητέες. Απεργιακοί αγώνες, όπως αυτοί που εξήγγειλαν οι οδηγοί των τουριστικών λεωφορείων (πενθήμερη απεργία) ενάντια στην προκλητική στάση των εργοδοτών τους να επιμένουν σε βίαιη ανατροπή της συλλογικής τους σύμβασης, όπως οι απεργίες των εργαζομένων στη Wind που συνεχίζουν ακάθεκτοι, διεκδικώντας την επαναπρόσληψη συναδέλφων τους και την εφαρμογή κλαδικής σύμβασης για τους τεχνικούς, όπως ο αγώνας στο Καζίνο της Πάρνηθας, αλλά και σε σειρά άλλων επιχειρήσεων μπορούν να αποτελέσουν κομμάτια του παζλ.
Αρκεί οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να υπερβούν αφενός τις γνωστές πολιτικές και κομματικές εξαρτήσεις, αφετέρου την ατολμία να οργανώσουν πραγματικούς αγώνες που να στοχεύουν σε νίκες.
Είναι χαρακτηριστική η στάση της ηγεσίας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, που ενώ αντιμετωπίζει την πρόκληση της πλήρους ιδιωτικοποίησης της επιχείρησης επιδίδεται σε έναν «αγώνα» εντυπώσεων. Αλλά αντίστοιχο προβληματισμό προκαλεί και η χαρακτηριστική αδράνεια «αριστερών» συνδικαλιστικών ηγεσιών. Στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, όπου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν κατακτήσει, μετά πολλών τυμπανοκρουσιών, τη σχετική πλειοψηφία δεν αποφασίστηκε καν η συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση.
Σχόλια
