Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο.
Το μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ, Αντώνης Δραγανίγος, μίλησε στο Δρόμο για τα συμπεράσματα της τελευταίας μεγάλης απεργίας, για την κυβέρνηση, την Ε.Ε., αλλά και για την Αριστερά και τις προτεραιότητες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Τι έδειξε η απεργία και η διαδήλωση της Τετάρτης;
Η απεργία στις 23/2 ήταν ένα νέο σοβαρό βήμα στην ανάπτυξη της πάλης για την ανατροπή της κυβέρνησης και του Μνημονίου. H απεργία και η συγκέντρωση ήταν μεγαλύτερες από της 15/12. Ξεχώρισε η συγκρότηση και η μαχητικότητα των απεργών που έμειναν για ώρες στο Σύνταγμα, σπάζοντας την κρατική καταστολή. Υπήρξε αποφασιστικό βήμα στο βάθεμα της πολιτικής κατεύθυνσης της πάλης, καθώς κυριάρχησαν η πολιτική καταδίκη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του μνημονιακού σφαγείου κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ. Συνεχίζεται η απονομιμοποίηση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και η απομόνωσή της από τους αγωνιζόμενους κλάδους. Ενισχυμένη ήταν η παρουσία των κινημάτων «Δεν πληρώνω», των κατοίκων της Κερατέας, που σε συνδυασμό με το σχεδόν καθολικό κλείσιμο των καταστημάτων και την παρουσία αγροτών στις πόλεις της περιφέρειας, δείχνει ότι η αντίδραση αποκτά, σταδιακά, παλλαϊκά χαρακτηριστικά.
Οι παραπάνω εξελίξεις θέτουν, με επιτακτικό τρόπο, τη λύση των στρατηγικών προβλημάτων του κινήματος (συνδικαλιστική έρημος σε μεγάλα τμήματα του ιδιωτικού τομέα, ισχυρές τάσεις γραφειοκρατίας και ιδεολογικής ήττας στο Δημόσιο, έλλειψη ενός άλλου μαζικού αγωνιστικού ταξικού πόλου στο εργατικό κίνημα κ.ά.), ώστε να επιτευχθεί το άλμα που θα ρίξει την κυβέρνηση και την πολιτική της.
Εκτιμάτε ότι θα αντέξει η κυβέρνηση να βγάλει όλη τη βρόμικη δουλειά;
Η κυβέρνηση αυτή βρίσκεται σε προϊούσα φθορά, πολιτική απομονιμοποίηση, κοινωνική απομόνωση και ένταση των εσωτερικών της συγκρούσεων. Πορεύεται κατά βάση με τη στήριξη του διεθνούς καπιταλισμού (Ε.Ε.-ΔΝΤ) και της κορυφής της πυραμίδας του κεφαλαίου (βαρόνοι των ΜΜΕ, τραπεζίτες, εφοπλιστές, ΣΕΒ κ.λπ.). Με την κατάσταση να χειροτερεύει ραγδαία, με τα στηρίγματά της μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα σε κρίση, με τα μικροαστικά στρώματα να την εγκαταλείπουν οργισμένα, με την έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής να παγιώνεται, η κυβέρνηση αυτή μπορεί και πρέπει να πέσει. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι ο πολιτικός στόχος της ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και κάθε επίδοξου διαχειριστή της ίδιας πολιτικής να γίνει υπόθεση του μαζικού λαϊκού κινήματος.
Πώς διαμορφώνεται, σήμερα, η πολιτική που προωθείται από την Ε.Ε. και τη Μέρκελ;
Οι απαιτήσεις της Μέκελ και του γαλλογερμανικού άξονα αντανακλούν την αντιδραστική εξέλιξη της Ε.Ε. στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης. Σε αυτήν την πολιτική έσπευσε να συμφωνήσει ο Παπανδρέου και οι άλλες αστικές τάξεις, παρά τις επιμέρους διαφορές τους. Ενώ η ένταση της εκμετάλλευσης και η συνταγματοποίησή της μέσω της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η απελευθέρωση των αγορών, η δημιουργία του «κοινού νομίσματος» ήταν στη βάση όχι μόνο της δημιουργίας της κρίσης, αλλά και της ανεξέλεγκτης εξάπλωσής της και της όξυνσης των ανισοτήτων, η Ε.Ε. προτείνει μια «φυγή προς τα πίσω» με τεράστια όξυνση της ίδιας καταστροφικής πολιτικής.
Η ρήξη με την Ε.Ε. και την ΟΝΕ, η αποδέσμευση από αυτόν τον μηχανισμό είναι απόλυτα απαραίτητος, επίκαιρος, άμεσος και αναγκαστικός όρος για τη σύγκρουση με το Μνημόνιο, την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, την κοινωνική απελευθέρωση και μια νέα διεθνιστική προοπτική των «κάτω».
Είναι τραγικό για δυνάμεις της Αριστεράς να υποτάσσονται ακόμα στις αντιλήψεις της «από τα μέσα αλλαγής της Ε.Ε.» και ακόμα χειρότερα ότι η πάλη κατά της Ε.Ε. είναι περίπου εθνικισμός, ότι ο «διεθνισμός των εργαζομένων» περνάει μέσα από τους θεσμούς της Ε.Ε.! Η Ε.Ε. είναι μηχανισμός του πολυεθνικού κεφαλαίου με τη δική της ξεχωριστή «υλικότητα» στην ταξική της βάση, στις δομές κ.λπ. και δεν μεταρρυθμίζεται, παρά μόνο ανατρέπεται. Και οι αποδεσμεύσεις χωρών από αυτήν είναι ένας από τους δρόμους αυτής της ανατροπής.
Με ποιο σχέδιο μπορεί σήμερα η Αριστερά να παρέμβει, αποτελεσματικά, στην κοινωνία;
Με βάση τα παραπάνω χρειαζόμαστε επειγόντως μια τομή στην Αριστερά, με βασική κατεύθυνση την υπέρβαση των διαχειριστικών λογικών είτε των «φιλολαϊκών λύσεων» μέσα στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος και της Ε.Ε., είτε μιας «λαϊκής εξουσίας» στα όρια του καπιταλισμού και του «κοινοβουλευτικού δρόμου».
Η Αριστερά χρειάζεται, πρώτα από όλα, να είναι πραγματικά αντισυστημική, αντικαπιταλιστική δύναμη. Σήμερα που ο καπιταλισμός εμφανίζεται γυμνός μπροστά μας, με όλη τη μεγαλοπρέπεια της κρίσης του, η Αριστερά πρέπει να τολμήσει να συγκροτήσει ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα αμφισβητεί τις ιερές σταθερές του συστήματος και θα συγκρούεται μαζί τους. Παύση πληρωμών, διαγραφή του ιμπεριαλιστικού χρέους. Έξοδος από ΟΝΕ, Ε.Ε., εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Αυξήσεις στους μισθούς, λιγότερη δουλειά, αναδιανομή του πλούτου, με στόχο την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και το άνοιγμα του δρόμου για την εξουσία των εργαζομένων.
Χρειάζεται υπέρβαση του «σοσιαλδημοκρατικού κράτους πρόνοιας» που είναι το όριο και το όραμα του ΣΥΝ, αλλά και της «εργατικής εξουσίας» επί της εργατικής τάξης και του κακέκτυπου της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως οι χώρες του πρώην «υπαρκτού». Η αντικαπιταλιστική επανάσταση μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για μια νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική που θα έχει ως περιεχόμενό της μια ριζική πολιτική, δημοκρατική, οικολογική ανασυγκρότηση της κοινωνίας, στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα βασικά μέσα παραγωγής και της εργατικής δημοκρατίας.
Τρίτο, για να παλέψουμε αποτελεσματικά σε αυτόν τον δρόμο χρειάζεται μια ριζική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι καταστροφικός ο ακολουθητισμός στην πιο χρεοκοπημένη γραφειοκρατία που γνώρισε το εργατικό κίνημα. Ούτε η περιχαράκωση του ΠΑΜΕ μπορεί να δώσει κάποια διέξοδο. Απαιτείται μια νέα μεγάλη πρωτοβουλία αγωνιστικής ταξική ενότητας των ίδιων των εργαζόμενων, των ίδιων των αγωνιζόμενων που να αποτελέσει πραγματικό ταξικό πόλο, κοινωνικό, πολιτικό, ιδεολογικό και αγωνιστικό σημείο αναφοράς πέρα από την ΓΣΕΕ.
Και τέταρτο απαιτείται η ανάπτυξη της κοινής δράσης της Αριστεράς, πάνω στην βάση της ανατροπής της επίθεσης και της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζόμενων. Το ξεπέρασμα του εμφύλιου και η ανάπτυξη του διαλόγου.
Δεν υπάρχει, σήμερα, πολιτική βάση μια πολιτικής ενότητας με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Το ερώτημα της «ενότητας» δεν μπορεί να είναι πρωθύστερο. Η Αριστερά έχει, κατά καιρούς, ενωθεί πάνω σε μια δεξιά βάση με αποτέλεσμα να βρεθεί πολύ γρήγορα σε κρίση. Χωρίς σεχταρισμούς, αλλά με σαφές αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα μπορεί να αλλάξει ο συσχετισμός στην κοινωνία και στην Αριστερά.
Ποιες είναι οι προτεραιότητες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο διάστημα;
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έθεσε ως στόχο της την ανάπτυξη ενός αυτοτελούς αντικαπιταλιστικού προγράμματος και πόλου μέσα στην κοινωνία. Και κατά τούτο έχει θετική συμβολή, στο κίνημα και την Αριστερά.
Με την πρώτη της συνδιάσκεψη που θα γίνει μέσα στον Απρίλη θα κάνει ένα νέο ουσιαστικό βήμα στην κατεύθυνση μιας «ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών».
Ήδη έχει γίνει το βήμα της οργάνωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με βάση τα μέλη, με θετική ανταπόκριση. Θα επιδιώξουμε να βαθύνουμε την πολιτική μας αντίληψη, σε ένα καλύτερο «δέσιμο» της σημερινής αντικαπιταλιστικής πάλης με την προοπτική της άλλης κοινωνίας. Τέλος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα αναλάβει πρωτοβουλίες διαλόγου και αναβαθμισμένης κοινή δράσης με τις τάσεις διαφοροποίησης που αναπτύσσονται μέσα στον κόσμο της Αριστεράς, τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, σε κόσμο της εργατικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, συνολικότερα μέσα στην «ευρεία πρωτοπορία» των κοινωνικών αγώνων. Επιδιώκουμε την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να ταυτίζουμε το σύνολο των διεργασιών που βρίσκονται σε εξέλιξη με αυτή μας την επιδίωξη. Οι εξελίξεις αυτές θέτουν με άλλους όρους το ζήτημα του αντικαπιταλιστικού πόλου στην ελληνική κοινωνία και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να έχει σημαντική συνεισφορά σε αυτήν την υπόθεση.
