Αν δεν αντιμετωπιστεί η πολιτική μυωπία, ώστε να δούμε καθαρά το τοπίο και τα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, είναι αδύνατον να επιλυθεί με θετικό τρόπο το ζήτημα της κυριαρχίας, λαϊκής και εθνικής. Είναι αδύνατον επίσης, να διανοιχθεί οποιοσδήποτε δρόμος προς μια προοδευτική κατεύθυνση. Ούτε και μπορεί να τροποποιηθεί ο συσχετισμός δύναμης εσωτερικά προς όφελος δυνάμεων που θα θελήσουν να περιγράψουν και να υλοποιήσουν έναν σημαντικό κοινωνικό μετασχηματισμό.
Ας θέσουμε ένα γενικό ερώτημα: Μια ευθεία απειλή εναντίον της εθνικής κυριαρχίας, επηρεάζει γενικά το κοινωνικό ζήτημα και την έκβαση της επίλυσής του; Έχει κάποιο νόημα και κάποιο προοδευτικό χαρακτήρα η απαίτηση να μη χαθεί «ούτε σπιθαμή» γης και κυριαρχίας της χώρας; Υπάρχει τέτοια άμεση απειλή από κάποια γειτονική χώρα ή μόνο τα Μνημόνια και οι σχέσεις εξάρτησης από την Δύση απειλούν αυτή την κυριαρχία;
Το πρώτο μεγάλο σύμπτωμα της τεράστιας πολιτικής μυωπίας, είναι η διαβεβαίωση ότι «δεν υπάρχει περίπτωση πολέμου» ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Υπάρχουν μόνο ρητορικές απειλές, νευρικότητα, αλλά όχι κίνδυνος σύγκρουσης.
Αυτή η μυωπία κρύβει πρώτα-πρώτα τα κύρια γνωρίσματα της εποχής μας και πώς αυτά εξελίσσονται και επηρεάζουν τη γειτονιά μας. Δεύτερον, κρύβει το πώς ξεδιπλώνεται και ποια είναι η στρατηγική της Άγκυρας, ενώ τα όσα αυτή διακηρύσσει και πράττει, απωθούνται σαν να μην υπάρχουν.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να αναιρεθεί η «θεωρία» ότι δεν υπάρχει κίνδυνος και να απαλλαγεί ο οργανισμός από τον φόβο απέναντι στο «κακό». Ο νταής σπέρνει τον φόβο, όσο δεν αποφασίζει κανείς να τον αντιμετωπίσει.
Η εποχή μας, φέρνει στο προσκήνιο ακόμα μια αλήθεια: Ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, δεν υπάρχει λύση «μια και έξω», δεν υπάρχουν «ξόρκια» που θα μας σώσουν.
Έχουμε μπει σε μια φάση κατά την οποία οι διαχωρισμοί μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής είναι δυσδιάκριτοι και δεν υπάρχουν περίκλειστα και αυτοτροφοδοτούμενα συστήματα. Η μετάβαση από τη μια κατάσταση σε μια άλλη, είναι πιο σύνθετη διαδικασία από όσο φανταζόμαστε.
Εξακολουθεί όμως να ισχύει ότι καμία σύγκρουση δεν λύθηκε με τεχνικά εργαλεία και μηχανισμούς. Η πολιτική κινητοποίηση του λαού είναι ένα εντελώς απαραίτητο «εργαλείο», ένα σημαντικό όπλο σε όλα τα επίπεδα.
Το πρόβλημα είναι ότι ο γενικός εφησυχασμός, η βαριά πολιτική μυωπία, οδηγούν σε διαλυτισμό και παθητικοποίηση του λαϊκού παράγοντα, ακριβώς τη στιγμή που είναι απαραίτητη η ενεργοποίηση του.
