Πακιστανοί άντρες και γυναίκες στα μαύρα έχουν δημόσια καταδιώξει τους εχθρούς τους με πορείες, διαδηλώσεις, απεργίες, μποϊκοτάρισμα των κυβερνητικών θεσμών και καθιστικές διαμαρτυρίες σε δημόσια κτίρια και χώρους. Οι ατυχείς προσπάθειες του πακιστανικού κράτους να καταπνίξουν αυτή την «ανταρσία» με δακρυγόνα, ηλεκτρικά γκλομπ, μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια και δολοφονίες, αντιμετωπίστηκαν και εξουδετερώθηκαν με ένα μοναδικό όπλο απ’ αυτούς τους μαυροντυμένους ακτιβιστές: γνώση του νόμου.
Οι «Άνθρωποι στα Μαύρα» είναι ακτιβιστές του «Κινήματος των Δικηγόρων», που άρχισε όταν ο πρώην πρόεδρος (στρατηγός) Μουσάραφ απέλυσε τον αρχιδικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (μαζί με άλλους 50 δικαστές) στις 9 Μαρτίου 2007. Μία από τις υπερβάσεις του αρχιδικαστή Iftikhar Chaudhry ήταν, που αποτόλμησε να ζητήσει από την κυβέρνηση, να εμφανίσει ενώπιον των δικαστηρίων τους Πακιστανούς, που «εξαφανίστηκαν» στο όνομα του «Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας». Οι δικηγορικοί σύλλογοι σε όλο το Πακιστάν εξοργίστηκαν με την απόλυση. Όπως το έθεσε ένας από τους ηγέτες του κινήματος «πώς λειτουργείς ως δικηγόρος, όταν ο νόμος ορίζεται από τα λεγόμενα του στρατηγού;» Παρακινημένοι από τέτοιες ερωτήσεις, οι δικηγόροι άρχισαν να σχεδιάζουν μια δική τους στρατηγική κάτω από την κυβερνητική εποπτεία. Ο καθαιρεμένος αρχιδικαστής προσκλήθηκε να μιλήσει σε δικηγορικούς συλλόγους παντού, αλλά δεν του ζητήθηκε να μιλήσει στα μίντια. Ακολούθησαν πάρα πολλές κινητοποιήσεις…
Το αποτέλεσμα ήταν, μετά την αποτυχία των σκληρών διώξεων της κυβέρνησης να τσακίσουν το κίνημα, η επανατοποθέτηση του αρχιδικαστή στη θέση του, στις 20 Ιουλίου 2007. Ο Iftikhar Chaudhry δεν απογοήτευσε αυτούς που κινητοποιήθηκαν υπέρ του. Αυτός και το δικαστήριό του άρχισαν να απελευθερώνουν πολιτικούς κρατούμενους και να εκδίδουν διαταγές για την εμφάνιση των «εξαφανισμένων»…
Ο αγώνας συνεχίζεται. Καθώς μία «ισχυρή κοινωνία πολιτών» δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί, το κίνημα των δικηγόρων άρχισε ξεκάθαρα να μεγαλώνει, πέρα από τη νομική κοινότητα των 80.000 μελών σε κάτι που μοιάζει με μαζικό κίνημα. Εκτός από το κεντρικό ζήτημα της εξασφάλισης δικαστικής αυτονομίας και την επέκταση της δικαστικής κάλυψης των «εξαφανισμένων», το κίνημα αναφέρεται στον έλεγχο των πανίσχυρων κρατικών μυστικών υπηρεσιών, στον περιορισμό των ανεξέλεγκτων νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών και στη διευθέτηση των νόμων και κοινωνικών ηθών εναντίον των γυναικών προκειμένου να αναπτυχθεί μία κοινωνία πολιτών…
(αποσπάσματα από άρθρο του M. Reza Pirbhal, στο CounterPunch)
