Η τροπή που παίρνει το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, αναδεικνύει για μια ακόμα φορά τη ρηχότητα των σχεδιασμών στους οποίους επιδίδονται οι βασικοί παίκτες του πολιτικού σκηνικού.
Όλες οι κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την προπερασμένη βδομάδα, έδειχναν ότι θεωρεί σχετικά εύκολο το θέμα, υπολογίζοντας να το αξιοποιήσει με τον γνωστό του τυχοδιωκτικό τρόπο. Δεν κάλυψε τα νώτα του απέναντι στους αντιπάλους του, δεν επιδίωξε ευρύτερες συναινέσεις, και αλαζονικά θεώρησε ότι έχοντας στην τσέπη την παραγγελιά των ΗΠΑ για «λύση», θα κατάφερνε να κερδίσει πόντους, προκαλώντας παράλληλα πονοκεφάλους στην αντιπολίτευση.
Βασική επιδίωξη των τακτικισμών του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν με όχημα το Μακεδονικό να αποκτήσει η Ν.Δ. πρόβλημα στα δεξιά της. Δεν είναι τυχαίο ότι τα φιλικά προς την κυβέρνηση Μέσα (ΕΡΤ, συγκρότημα Σαββίδη, Γ. Κουρής και βέβαια φανατικά η Εφημερίδα των Συντακτών), ανέδειξαν σε «νούμερο ένα» θέμα τις διεργασίες στη Δεξιά, προβάλλοντας τον στρατηγό Φραγκούλη σαν φόβητρο προς τον Κ. Μητσοτάκη και έτοιμο για την ίδρυση νέου κόμματος ικανού να ψαλιδίσει την εκλογική πελατεία της Ν.Δ.
Η τακτική του Μαξίμου δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν, αφού σε μια σειρά θέματα που έχουν ανακύψει τα τελευταία χρόνια, αυτή είναι πανομοιότυπη. Τροφοδοτώντας ένα διχαστικό κλίμα και αναζωπυρώνοντας την πόλωση «Αριστεράς – Δεξιάς», στην πραγματικότητα χωρίς επίδικο αφού οι βασικές επιλογές υπαγορεύονται από τα έξωθεν επιτελεία, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να παρατείνει την παραμονή του στα κυβερνητικά έδρανα, περιφρουρώντας το δικό του ακροατήριο. Και νόμιζε ότι με αυτό τον τρόπο, θα κάνει έναν «ευχάριστο περίπατο» στο θέμα της Μακεδονίας.
Εμπλοκή και αδιέξοδα
Η πραγματικότητα, όμως, διέψευσε αυτούς τους σχεδιασμούς. Η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα κυρίως, η διατράνωση της αντίθεσής του στις σχεδιαζόμενες λύσεις, δημιούργησε εντελώς διαφορετικά δεδομένα και μαζί έφερε μεγάλες σκοτούρες στα κυβερνητικά επιτελεία. Δευτερευόντως, η μη υποχωρητική στάση από την πλευρά της ΠΓΔΜ, που δείχνει να μην αποδέχεται εύκολα οποιαδήποτε λύση, τροφοδοτεί κι αυτή την εμπλοκή που παρουσιάζεται στο θέμα.
Έτσι, η κυβέρνηση τώρα πιέζεται και απομονώνεται. Η απόπειρα να διαχυθεί στο κοινωνικό σώμα μια υποτιθέμενη πόλωση προοδευτικών και συντηρητικών αποτυγχάνει και φαίνεται ότι είναι πολύ μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας (οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ακόμα και 80%) που απορρίπτει τις λύσεις που ετοιμάζονται, έτσι που οι κατηγορίες οι οποίες εκτοξεύονται προς την Ν.Δ. για ακροδεξιά στροφή μοιάζουν άσφαιρες.
Χαρακτηριστικό της αγωνίας να απεγκλωβιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ από το αδιέξοδο, είναι το χτεσινό πρωτοσέλιδο της επίσημης κομματικής του εφημερίδας που λέει τώρα «Ναι» στον πατριωτισμό, την εθνική γραμμή και τη συνεννόηση και απορρίπτει τις φωνές της ανευθυνότητας και του εθνικισμού, αναζητώντας επιβεβαίωση σε δηλώσεις του… Γ. Παπανδρέου.
Ταυτόχρονα, ο κυβερνητικός συνεταίρος (ΑΝΕΛ), αφού δοκίμασε στην αρχή, όντας κι αυτός σε απευθείας «συνεννόηση» με τον αμερικάνικο παράγοντα, να διασκεδάσει τις εντυπώσεις δείχνοντας πρόθυμος να υπερβεί τα εσκαμμένα και δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να ρίξει την κυβέρνηση, προσπαθεί τώρα στριμωγμένος να κρατήσει δύσκολες ισορροπίες.
Η διαφοροποίηση της Ν.Δ.
Από τη μεριά της η Ν.Δ. έχει σαφώς, μέσα σε αυτό το γενικότερο περιβάλλον, διαφοροποιήσει τη στάση της. Από το «Η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει ότι τα συλλαλητήρια δεν βοήθησαν τελικά στην προώθηση των εθνικών θεμάτων κατά επωφελή τρόπο» (Ν. Δένδιας πριν το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης), περάσαμε στο «Με τα συλλαλητήρια ο κόσμος εκφράζει τον πατριωτισμό του και δεν θέλει τις λύσεις που ακούγονται για την ονομασία» (Β. Κικίλιας, πριν λίγες μέρες). Το κόμμα του Κ. Μητσοτάκη, βάζει τώρα στο στόχαστρο τη διαπραγματευτική ικανότητα της κυβέρνησης και αρνείται ότι το γενικότερο περιβάλλον εγκυμονεί ευκαιρίες θετικής έκβασης.
Ούτε αυτή η στάση δεν είναι φυσικά δύσκολο να ερμηνευτεί. Εάν το θέμα «κολλήσει» και πάλι, η Ν.Δ. θα είναι θωρακισμένη από τα δεξιά της έχοντας ταχθεί σε βάρος μιας υποχώρησης. Αν προχωρήσει η «επίλυση», εκτιμούν ότι αυτή δεν θα είναι «ρόδινη» και έτσι θα προκύψουν και πάλι οφέλη από μια διαφοροποίηση. Βέβαια, οι πιέσεις απ’ έξω θα ασκηθούν και προς την Ν.Δ. αλλά (όπως έγινε και σε πρόσφατα νομοσχέδια) ελπίζουν να μην είναι έντονες, αφού έστω και με τις ψήφους από ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, θα αποφευχθούν οι «κακοτοπιές». Μέχρι τότε άλλωστε έχουμε δρόμο ακόμα…
Με αυτό τον τρόπο υπολογίζει η Ν.Δ. να αποφύγει τις πιέσεις, κάτι που βέβαια προξενεί εκνευρισμό και επιθέσεις από το Μαξίμου το οποίο, μεταξύ άλλων, προχωρά σε «ανασκαφές» και ανασύρει παλιότερες δηλώσεις για το θέμα για να στριμώξει τους αντιπάλους. Ξεχνούν βέβαια ότι το 2018 δεν είναι ούτε 1992 ούτε 2008, αφού έχει μεσολαβήσει το σκοτείνιασμα του τοπίου μέσω τόσο της οικονομικής καταστροφής, όσο και των γεωπολιτικών εξελίξεων, κάτι που αδυνατίζει και αυτά τα «βέλη».
Η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα κυρίως, η διατράνωση της αντίθεσής του στις σχεδιαζόμενες λύσεις, δημιούργησε εντελώς διαφορετικά δεδομένα και μαζί έφερε μεγάλες σκοτούρες στα κυβερνητικά επιτελεία. Δευτερευόντως, η μη υποχωρητική στάση από την πλευρά της ΠΓΔΜ, που δείχνει να μην αποδέχεται εύκολα οποιαδήποτε λύση, τροφοδοτεί κι αυτή την εμπλοκή που παρουσιάζεται στο θέμα
Ευρύτερες αναδιατάξεις
Πιο ξεκάθαρα φαίνονται τα πράγματα στο χώρο της μη κυβερνώσας Κεντροαριστεράς με τους Σημίτη, Βενιζέλο, Παπανδρέου (παλιοί γνώριμοι όλοι του σημερινού υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά), αλλά και τον Στ. Θεοδωράκη να ξιφουλκούν υπέρ της συμφωνίας εδώ και τώρα, αναγορεύοντας σε κύριο εχθρό, ποιον άλλον, το «εθνολαϊκισμό».
Αυτά βέβαια ανοίγουν την όρεξη για ευρύτερες αναδιατάξεις. Ο «πολύ θεσμικός» Ν. Βούτσης του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε πολύ πρόσφατα: «Γύρω από το ζήτημα της επίλυσης της ονομασίας της ΠΓΔΜ θα αναδιαμορφωθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό και οριζοντίως, ενδεχομένως, το σύνολο του πολιτικού συστήματος», φανερώνοντας προθέσεις και υπολογισμούς.
Πιο ξεκάθαρος ήταν σε δηλώσεις του ο Ν. Φίλης που άλλωστε δεν κρύβει ποτέ την επιθυμία του να αντικατασταθούν ΑΝΕΛ με τους φυσικούς συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τη λοιπή Κεντροαριστερά: «Υπάρχουν οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα που θα συγκροτήσουν μια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία υποστήριξης και αποδοχής της λύσης», «βαδίζοντας προς τη λύση του ζητήματος θα υπάρξουν διεργασίες, προς δημοκρατική-προοδευτική κατεύθυνση». Και ακόμα πιο αναλυτικά: «Το τέλος των μνημονίων επαναφέρει τη χώρα στην ευρωπαϊκή κανονικότητα των δύο αντιτιθέμενων μπλοκ εξουσίας – του προοδευτικού και του συντηρητικού. Με δεδομένο ότι στα δύο αυτά μπλοκ ηγούνται ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ., τα άλλα κόμματα θα κάνουν τις επιλογές τους, που θα είναι στρατηγικού και όχι συγκυριακού χαρακτήρα».
Προβλήματα, αναταράξεις, επαναχάραξη στρατηγικών, ανακάτεμα της τράπουλας. Αυτές είναι προς το παρόν οι επιπτώσεις του ζητήματος στο πολιτικό σκηνικό. Από τις στήλες της εφημερίδας τονίζαμε «μονότονα» ότι η κυβέρνηση υπολογίζει χωρίς τον ξενοδόχο όταν νομίζει ότι θα προχωρήσει χωρίς προβλήματα το story της «καθαρής εξόδου» και ότι οι γεωπολιτικές εξελίξεις παραμένουν θρυαλλίδα για την ψευδεπίγραφη «κανονικότητα».
Και από τη σκοπιά, όμως, του λαϊκού παράγοντα και οποιασδήποτε απελευθερωτικής προοπτικής, το εθνικό και το κοινωνικό ζήτημα παραμένουν εντελώς αξεχώριστα.
