Σε κάθε μάλλον περίπτωση, νικητής είναι ο τρόπος… Tου Ζαχαρία Ρουστάνη
Δεκαετίες ολόκληρες η ανθρωπότητα πολωνόταν στις δύο υπερδυνάμεις-«ομπρέλες» του δόγματος της Πυρηνικής Αποτροπής. Διάφοροι επαΐοντες και επιτήδειοι ανά τον κόσμο κρατούσαν θεαματικά την ανάσα τους και αξιοποιούσαν επιχειρηματικά την περίφημη «ισορροπία του τρόμου» – πως δεν θα ξεκινούσε, λέει, κανένας Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, εφόσον και ο «ηττημένος» διατηρούσε τη δυνατότητα με το πάτημα ενός κουμπιού να πάρει μαζί του στον αφανισμό το… νικητή.
Η εξέλιξη της Ιστορίας μας έδειξε ότι αυτή η ανισόρροπη λογική λειτούργησε ως δυναμική εγκλωβισμού των λαών στη μία ή στην άλλη σφαίρα επιρροής, λίγο πριν αυτοκαταστραφεί η Σοβιετική Ένωση και εμφανιστούν επισήμως ως νέοι(;) παγκόσμιοι συμπαίκτες η Ε.Ε., η Κίνα κ.λπ.
Μοναδικός θριαμβευτής αναδείχθηκε η κοινή μέθοδος των δήθεν αντιπάλων: Η αξιοποίηση και εκμετάλλευση εφ’ όλης της ύλης και σε όλα τα επίπεδα των… τρομοκρατημένων.
Ο φόβος και ο τρόμος έγιναν στις μέρες μας «κυρίαρχος τρόπος». Πώς να ξεχάσει κανείς τα τρομοκρατικά διλήμματα και την ασύστολη κινδυνολογία των πολιτικών και άλλων ιδεολογικών μας ταγών, που μετέτρεψαν τους περισσότερους συμπολίτες μας σε φορείς του διεθνούς χρηματοπιστωτικού νεο-κανιβαλισμού;
Η δε ξενοφοβία, ο φόβος προς τον άγνωστο και επικίνδυνο μετανάστη, έτσι όπως λανσαρίστηκε προεκλογικά κυρίως από το επιτελείο του Χρυσοχοΐδη, αποτέλεσε την επίσημη πρόσκληση του αστάθμητου, του «ανεξέλεγκτου» παράγοντα στην πολιτική μας ζωή, για να λειτουργήσει στη συνέχεια ως ασφαλιστική δικλείδα, εναλλακτικό θέμα… διαλόγου και μόνιμος ιδεολογικός αντιπερισπασμός σε κάθε ουσιαστική προσπάθεια αποτίναξης του μνημονιακού μας ζυγού.
Δεν διαθέτω, δυστυχώς, καμιά επιστημονική ανάλυση να επισυνάψω και να επικαλεστώ, ότι ακόμα και η υπερβολική αγωνία ενός συντρόφου-ομοϊδεάτη, όταν εκδηλώνεται ως φόβος ήττας και πανικός, λειτουργεί σαν εχθρική επέλαση. Ότι ο φόβος της αποτυχίας και της ήττας προστίθεται στον όποιον αγώνα σου ως παραπάνω δυσκολία και καταλήγει να λειτουργεί ως συμμαχική δύναμη του εχθρού.
Στον περίφημο στίχο του Καμπανέλλη «Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου, για πόλεμο δεν κάνει», ούτε εξωραΐζεται η άγνοια κινδύνου, ούτε εκθειάζεται το μιλιταριστικό υπόδειγμα. Αναδεικνύεται μόνο ο εσώτερος σύντροφος, ο γυρισμός, η επιβίωση, ο έρωτας και η αγάπη για τη ζωή. Το ισχυρό ανθρώπινο αντίδοτο στο φόβο. Ίδιο πιθανότατα με τον γυρισμό στην καβαφική Ιθάκη, όπου δεν συναντάς στο δρόμο σου τους Λαιστρυγόνες, τον άγριο Ποσειδώνα και τους Κύκλωπες, «αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».
Όταν εν κατακλείδι η ποίηση μπορεί, έτσι απλά, «σαν να μυρίζει γιασεμί», να κάνει τη μεγαλύτερη από όλες τις… ανατροπές, διδάσκει ότι έτσι απλά, χωρίς κανέναν απολύτως φόβο, μπορεί η κοινωνία να αποτινάξει και τον νεοναζισμό, έτσι απλά ο λαός μπορεί να στείλει τα μνημόνια στο χρονοντούλαπο της Εγκληματολογίας και η χώρα να γυρίσει και αυτήν εδώ την εφιαλτική σελίδα.
Σχόλια
