του Θανάση Μουσόπουλου*
Μέσα από το έβδομο βιβλίο της Ποιητικής Ανθολογίας του Λίνου Πολίτη «Σικελιανός – Καβάφης και οι Νεώτεροι» (εκδ. Γαλαξία, 1966) ευαισθητοποιηθήκαμε στη Γενιά του Τριάντα. Εκεί μυηθήκαμε στον Εμπειρίκο: «Αποφασιστική στάθηκε, μετά τον Σεφέρη, στα 1935, η εμφάνιση του υπερρεαλισμού με το επαναστατικό του μήνυμα».
Και ακολούθησε η Ιστορία της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας του Λ. Πολίτη, δεύτερη συμπληρωμένη έκδοση του 1969, που ολοκλήρωσε τη μύηση.
«Η Υψικάμινος (1935) του Ανδρέα Εμπειρίκου, γραμμένη με τη μέθοδο της “αυτόματης γραφής”, με τις λέξεις αραδιασμένες χωρίς κανέναν “λογικό” ειρμό και με μια παράξενη αναβίωση τάσεων της καθαρεύουσας, προκάλεσε στην αρχή μόνο αντίδραση και θυμηδία».
Μιλώντας ενενήντα χρόνια μετά την έκδοση της «Υψικαμίνου» μπορούμε να πούμε πολλά και ενδιαφέροντα για τη ζωή και το έργο του Εμπειρίκου.
***
Στις εκδόσεις «Ίκαρος» διαβάζουμε ένα περιεκτικό εργοβιογραφικό κείμενο για τον Ανδρέα Εμπειρίκο. «Ο Ανδρέας Εμπειρίκος γεννήθηκε το 1901 στην Μπράιλα της Ρουμανίας και πέθανε στην Αθήνα το 1975. Το 1926-31 βρίσκεται στο Παρίσι όπου συνδέεται με τον Andre Breton και τους υπερρεαλιστές και αρχίζει την ψυχανάλυση με τον Rene Laforgue.
Το 1935 δίδει στην Αθήνα την περίφημη διάλεξη περί “Περί σουρρεαλισμού” και εκδίδει την “Υψικάμινο”, το κατεξοχήν υπερρεαλιστικό κείμενο, ενώ αρχίζει την άσκηση της ψυχανάλυσης, την οποία θα διακόψει το 1951. Το 1945 κυκλοφορεί η “Ενδοχώρα” και ακολουθούν τα “Γραπτά ή Προσωπική μυθολογία”, το 1960, και η “Αργώ ή Πλους αεροστάτου” το 1964-65 στο περ. “Πάλι”, με περικοπές. Μετά το θάνατό του, το 1980 κυκλοφορεί πλήρης η “Αργώ”, η συλλογή “Οκτάνα” καθώς και το θεατρικό έργο του Πικάσσο, “Τα τέσσερα κοριτσάκια” σε μετάφραση του ποιητή. Το 1985 εκδίδεται το “Αι γενεαί Πάσαι ή Η Σήμερον ως Αύριον και ως Χθες” και το “Άρμαλα ή Εισαγωγή σε μία πόλι” (εισαγωγή σ’ ένα μυθιστόρημα που δεν γράφτηκε).
Τον Δεκέμβριο του 1990 άρχισε να εκδίδεται, σύμφωνα με τη θέληση του ποιητή, ο “Μέγας Ανατολικός”, το τεράστιο έργο ζωής του Ανδρέα Εμπειρίκου που το επεξεργαζόταν επί 25 χρόνια. Άρχισε να γράφεται το 1945 και ολοκληρώνεται ύστερα από ενδιάμεσες φάσεις το 1970. Το μυθιστόρημα αποτελείται από 100 κεφάλαια, που συγκροτούν πέντε μέρη, και η έκδοσή του ολοκληρώθηκε το 1992 σε οκτώ τόμους. Πρόκειται για το μεγαλύτερο και τολμηρότερο μυθιστόρημα της ελληνικής γλώσσας. Το 1995, για να τιμηθούν τα 20 χρόνια από το θάνατο του ποιητή, εκδόθηκε μια πλακέτα με το ποίημά του “ΕΣ-ΕΣ-ΕΣ-ΕΡ Ρωσσία”. Το 1997 κυκλοφόρησε το ανέκδοτο πεζό του “Ζεμφύρα ή Το μυστικόν της Πασιφάης”, που ανήκει στην ενότητα “Τα χαϊμαλιά του έρωτα”, όπου ανήκει και η “Αργώ”. Το 1999 κυκλοφόρησαν σε ανεξάρτητη έκδοση τα δύο εγκώμια για τον Ν. Εγγονόπουλο: “Νικόλαος Εγγονόπουλος ή Το θαύμα του Ελμπασάν και του Βοσπόρου” και “Διάλεξη 1963”. Επίσης το 2001 κυκλοφόρησε και το “Ημερολόγιο” και οι φωτογραφίες του ποιητή από το Ταξίδι στη Ρωσσία τον Δεκέμβριο του 1962 με τον Ο. Ελύτη και τον Γ. Θεοτοκά. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος είναι από τους κύριους εισηγητές της επιστήμης της ψυχανάλυσης στην Ελλάδα με τον Δ. Κουρέτα και τον Γ. Ζαβιτζιάνο, με τη συνεργασία και τη συνδρομή της Μαρίας Βοναπάρτη. Ο ίδιος άσκησε την ψυχαναλυτική πρακτική επί δεκαέξι έτη (1935-1951). […] Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Ανδρέα Εμπειρίκου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα. […]
Το 2001 κηρύχτηκε Έτος Εμπειρίκου με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή και οργανώθηκαν πολλές τιμητικές εκδηλώσεις (συνέδρια, εκδόσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αφιερώματα εφημερίδων και περιοδικών κ.λπ.)».
***
Κομβικό σημείο στην πορεία όχι μόνο του Εμπειρίκου, αλλά και της Γενιάς του Τριάντα αποτελεί η ομιλία του «Περί Σουρεαλισμού». Διαβάζουμε σχετικά στοιχεία, άκρως ενδιαφέροντα: «Το Σάββατο 19 Ιανουαρίου 1935 η Καθημερινή αναγγέλλει ότι “την προσεχή Παρασκευήν και ώραν 7 1/4 μ.μ. θα δοθή εις την Λέσχην Καλλιτεχνών διάλεξις με ομιλητήν τον κ. Α. Εμπειρίκον και θέμα: Περί Σουρρεαλισμού”. Η περίφημη αυτή διάλεξη, λίγους μήνες πριν από την κυκλοφορία της Υψικαμίνου, είχε χαθεί από τα τέλη της δεκαετίας του ’30 και βρέθηκε αργότερα [Μαζί με άλλα κατάλοιπα, 70 χρόνια περίπου μετά. Το 2009 εκδίδεται στις εκδόσεις ΑΓΡΑ με εισαγωγή και επιμέλεια του Γιώργη Γιατρομανωλάκη].
Ο Ελύτης παρακολούθησε τη διάλεξη και μας έδωσε τις δικές του εντυπώσεις. “Την άλλη μέρα, έγινε η διάλεξη μπροστά σε μερικούς βλοσυρούς αστούς που άκουγαν, φανερά ενοχλημένοι, ότι εκτός από τον Κονδύλη και τον Τσαλδάρη, υπήρχαν και άλλοι ενδιαφέροντες άνθρωποι στον κόσμο, που τους έλεγαν Φρόυντ ή Μπρετόν. Έλειπαν οι καλοί αγωγοί της θερμότητας, οι νέοι. Παρ’ oλ’ αυτά ο σπόρος είχε πέσει και σε λίγο, μέσα στη χρυσή σκόνη της άνοιξης που έφτανε, άρχισαν να μετεωρίζονται και να στίλβουν παράξενα ονόματα και όροι πρωτάκουστοι: το υποσυνείδητο, η αυτόματη γραφή, το hasard objectif, τα collages, η μέθοδος paranoiaque critique, το merveilleux και τα λοιπά” (στα «Ανοιχτά Χαρτιά»).
Ο ντανταϊσμός ήταν μια μεγάλη revolte και αποτελούσε ας πούμε το δυναμικόν μιας επανάστασης, δεν ήταν όμως καθαυτό επανάσταση, ενώ ο Σουρρεαλισμός είναι μια πραγματική επανάσταση πειθαρχημένη, με δράση ανταποκρινόμενη σε πλήρη και αυτοκέφαλη θεωρία και με συνειδητές επιδιώξεις. […] Ο Σουρρεαλισμός με “τον ψυχικό αυτοματισμό του δια του οποίου εκφράζει την αληθινή λειτουργία της σκέψης” είναι ένας τρόπος συνεχούς και κατά βούληση προκαλούμενης ανακάλυψης». (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Με βάση την προσέγγιση του Γιατρομανωλάκη μπορούμε να πούμε ότι «Στη χαλαρότητα και την αμηχανία του Νταντά ο υπερρεαλισμός θα αντιτάξει τον “οργανικό” του χαρακτήρα […] Ο υπερρεαλισμός θα γεμίσει με τεράστια ενέργεια την ποιητική λέξη και θα μετατρέψει το περιεχόμενό της σε ένα διαρκές, ακατάλυτο γίγνεσθαι. Η ποίηση θα κατέβει από το θεϊκό βάθρο στο οποίο την τοποθέτησαν ο ρομαντισμός και ο συμβολισμός και θα γίνει ένα με τη ζωή, σ’ ένα πεδίο όπου εκ των πραγμάτων θα ενώσει τη φωνή της με τον μαρξισμό και τον διαλεκτικό υλισμό, κηρύσσοντας την επανάσταση».
***
Κλείνουμε την πρώτη ενότητα με χαρακτηριστικούς στίχους από την Υψικάμινο, θα συνεχίζουμε με την ποίηση του Εμπειρίκου στην επόμενη ενότητα:
Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της καθεμιάς ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.
* Ο Θανάσης Μουσόπουλος είναι φιλόλογος, συγγραφέας, ποιητής
