Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η Αριστερά στην εποχή μας έχασε το τραίνο της Ιστορίας από τη στιγμή που δεν κατάλαβε ότι ο σύγχρονος φασισμός εμφανίστηκε με το «επίσημο ένδυμα» της ευρωπαϊκής ένωσης των τραπεζιτών. Η Γερμανία μετά από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τώρα παίρνει τη ρεβάνς ως «τιμονιέρης» του καπιταλισμού. Στην Ελλάδα, όμως, έγινε κάτι χειρότερο: Εξ αιτίας του ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά γελοιοποιήθηκε, με την περίπτωση του Κασσελάκη κυρίως, αλλά εξ αιτίας και άλλων που φιλοδοξούν να πάρουν τώρα τα ηνία του κατακερματισμένου οπερετικού σχήματος. Κι ο κόσμος εκείνος που κάποτε έδινε ακόμα και το αίμα του για πανανθρώπινα ιδανικά, τώρα μουδιασμένος, αηδιασμένος και απογοητευμένος βαδίζει στο άγνωστο με την πικρή γεύση της ήττας στην ψυχή του. Η «αριστερή μελαγχολία» είναι παλιά υπόθεση. Υπήρχε πάντα υπόγεια, στις περισσότερες περιπτώσεις απαγορευμένη από τον δημόσιο λόγο, λογοκριμένη από την προπαγάνδα, και πάντα απρόθυμη να εκτεθεί στο φως της ημέρας. Η Αριστερά έχει παράδοση από ήττες. Οι αγώνες της όμως δεν πήγαιναν χαμένοι. Άνοιγαν δρόμους για να προχωρήσουμε μπροστά, κι είχε στις τάξεις της προσωπικότητες που άφησαν εποχή. Τώρα οι προσωπικότητες στέρεψαν και η ιδεολογία αυτή, ακυβέρνητο καράβι, βυθίζεται μέσα στην τρικυμία του στυγνού καπιταλισμού. Από τη στιγμή που η Αριστερά δεν κατάλαβε αμέσως την παγίδα της ευρωπαϊκής ένωσης και της ευρωζώνης, και νόμισε ότι μέσα στο «εκσυγχρονισμένο Μαουτχάουζεν» θα μπορούσαν οι αριστερές δυνάμεις να αντιταχθούν σε κηδεμονίες και επιτηρήσεις, η ίδια η Δημοκρατία είχε αλυσοδεθεί. Ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης είχε αποτυπώσει στους στίχους του το δράμα της γενιάς μας στα Χειρόγραφα του φθινοπώρου: «Όλα ήταν λάθος. Και οι δρόμοι που πήραμε, και τα λόγια που είπαμε, και τα χέρια που κρατήσαμε…»
ΚΙ ΕΜΕΙΣ, κρατήσαμε τα χέρια του Γιούνκερ, του Σόιμπλε, της Μέρκελ και όλων αυτών των δυναστών που ήθελαν να διαλύσουν την Ελλάδα. Άλλωστε, από το 2007, το γερμανικό περιοδικό Ντερ Σπίγκελ είχε τονίσει ξεκάθαρα πως όλη η εξουσία θα βρίσκεται στο Βερολίνο και με κυνισμό δήλωνε: «Ένας εκδημοκρατισμός θα βλάψει την Ευρώπη! Ο Χέρμαν Μίνκλερ, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου, δημοσίευσε πολιτική διακήρυξη υπέρ της προώθησης του Δ΄ Ράιχ της Γερμανίας, σε όλη την έκταση της Ευρώπης! Το σύνθημα ήταν «Ναι στη συγκέντρωση όλης της εξουσίας στα χέρια των ελίτ»! Η άσκηση της γερμανικής ηγεμονίας προβάλλεται ως δήθεν «απαίτηση» των Ευρωπαίων! Αλλά ο Αμερικανός οικονομολόγος Ρίτσαρντ Γουλφ από το 2017 είχε προειδοποιήσει: «Στόχος του Σόιμπλε είναι η πειθάρχηση της εργατικής τάξης…» Κι ο ίδιος καθηγητής σε συνέντευξή του μας είχε δείξει τον δρόμο της λύτρωσης: «Η σωτηρία της Ελλάδας απαιτεί έξοδο από τον καπιταλισμό…» Κ. Σημίτης, Σαμαράς, Παπαδήμος, Γιωργάκης Παπανδρέου, και πολλοί άλλοι λακέδες του Ιερατείου των Βρυξελλών, ανέλαβαν να ικανοποιήσουν τις δεσμευτικές απαιτήσεις της νέας Κατοχής. Από παντού μας χτυπούσαν. Μέρκελ, Νικολά Σαρκοζί και ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής Μπαρόζο, έδωσαν το μοιραίο χτύπημα τον Οκτώβριο του 2011 με διαρκή έλεγχο της δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας και με σταθερή παρουσία στην Ελλάδα της Τρόικας.
Τώρα κυκλοφορεί άλλο σενάριο στους διπλωματικούς κύκλους, προκειμένου να τρομοκρατούν τους Λαούς της Ευρώπης. Η Γερμανία διέρχεται κρίση στην οικονομία και στην κοινωνία της. Γι’ αυτό πρέπει να ικανοποιούμε τις απαιτήσεις της. Κυκλοφορούν και το σλόγκαν: «Όταν βήχει η Γερμανία, η Ευρώπη παθαίνει γρίπη.» Τώρα όμως η Γερμανία έχει υποστεί βαριά ίωση… Και οι εγχώριοι ευρωλάγνοι ανησυχούν επειδή μεγάλες επιχειρήσεις μετακομίζουν στην Αμερική και στην Κίνα. Έντρομοι οι ευρωλάγνοι φοβούνται για τις τράπεζες και λένε: «Εάν πέσει η Γερμανία θα πέσει και η Ευρώπη…»! Μακάρι να γίνει αυτό για να διαλυθεί το έκτρωμα της ευρωπαϊκής ένωσης. H Αριστερά απέτυχε επειδή δεν μπόρεσε να στηρίξει στους λαούς το όραμα του σοσιαλισμού. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ έλεγε ότι «η συνειδητοποίηση των στόχων του σοσιαλισμού από την πλευρά της πλειοψηφίας των εργατών, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την επίτευξη του σοσιαλισμού…» Το 1991 ο συγγραφέας Daniel Bensaid έγραφε: «Στο ματς του αιώνα μεταξύ σοσιαλισμού και βαρβαρότητας, η βαρβαρότητα (με τη μορφή της ευρωπαϊκής ένωσης) έχει κερδίσει σαφές προβάδισμα…» Η επαναστατική μελαγχολία στρέφει το βλέμμα της στους νικημένους. Βλέπει τις τραγωδίες που συνδέονται με τις χαμένες μάχες του παρελθόντος, σαν βάρος και σαν χρέος που περιέχουν μια απαίτηση λύτρωσης.
ΠΩΣ ΘΑ ΕΛΘΕΙ όμως η λύτρωση από τη σκλαβιά των Βρυξελλών, όταν η Αριστερά διεθνώς έχει πέσει σε βαθιά νάρκη; Όσο για τη χώρα μας, η «Αριστερά» με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ και του εφοπλιστή Κασσελάκη, έγινε τσίρκο, μια «Μαντάμ Ορτάνς» που βρίσκεται στη διάθεση των ξένων «ναυάρχων». Κι έχουμε μια κάκιστη κυβέρνηση που επιβιώνει επειδή δεν υπάρχει Αντιπολίτευση. Κάποτε αναδείχθηκαν δυνάμεις μέσα στη Γερμανία, που σκόρπισαν ελπίδες. Ήταν η «χαμένη επανάσταση» του 1918-1923. Μάλιστα, τον Γενάρη του 1918, ο Λένιν είχε δηλώσει ότι «χωρίς τη Γερμανική Επανάσταση είμαστε χαμένοι». Αυτό έγινε, αλλά με έναν τρόπο τον οποίο δεν είχε προβλέψει. Ο Λένιν θεωρούσε ότι η μια απομονωμένη Σοβιετική Ρωσία θα κατέρρεε κάτω από τις τεράστιες πιέσεις εξωγενών εχθρικών δυνάμεων. Η Ρωσία κατάφερε να αντιμετωπίσει αυτές τις πιέσεις, αλλά με οικονομικό κόστος μεγάλο. Εάν υπήρχε σήμερα Αριστερά, θα μελετούσε τι έγινε στη Γερμανία τότε. Λάθη και δυνατότητες. Να εξετάσουμε κατά πόσο είναι δυνατή στις μέρες μας μια λαϊκή-εργατική επανάσταση, μέσα στο ευρωπαϊκό γκέτο. Διότι η φτωχοποίηση των λαών, χάριν των διεθνών τραπεζιτών, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Μια σωστή Αριστερά, εάν δημιουργηθεί, οφείλει όχι να υποκύψει στις ορέξεις των Βρυξελλών, αλλά να κάνει πράξη τους στόχους του σοσιαλισμού, που έχουν νεκρωθεί μέσα στην ευρωζώνη. Επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, για να υπάρξει εθνική Ανεξαρτησία. ο Αριστερός διανοούμενος συγγραφέας Μπενσάιντ υιοθετεί το πνεύμα του Μπλανκί για τη «μελαγχολία των υποδουλωμένων προγόνων» και πάνω από τα ναυαγισμένα όνειρα, καλλιεργεί την απελευθερωτική ελπίδα. Αυτό χρειάζεται σήμερα. Μια μορφή επανάστασης αναζητούν της ευρωπαϊκής ένωσης οι «κολασμένοι». Για τον Γκράμσι, η ιταλική ενοποίηση, το risorgimento, ήταν η χαμένη ευκαιρία της Ιταλίας να κάνει τη δική της μεγάλη αστική επανάσταση. Ποια θα είναι η ευκαιρία για εμάς; «Άγνωστο, εφόσον δεν υπάρχουν αριστερές αντιστασιακές δυνάμεις να ανταποκριθούν στο κάλεσμα των καιρών. Θα βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο, εάν καθόμαστε και ασχολούμεθα με τον Κασσελάκη, τον Πολάκη, και τα χρεοκοπημένα σχήματα που βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου.
ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ του 2014 στο ιδρυτικό συνέδριο των Ποδέμος στην Ισπανία, ο Αλέξης Τσίπρας ανεβασμένος στην εξέδρα ενός κλειστού γηπέδου σε προάστιο της Μαδρίτης, έδινε υποσχέσεις στα πλήθη: «Θα αλλάξουμε την πορεία της Ευρώπης, για να σταματήσουμε την καταστροφική λιτότητα…» Τι κρίμα… Όχι μόνο δεν το κατάφερε, αλλά βρέθηκε ισοπεδωμένος κάτω από τον οδοστρωτήρα της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Ο μεγάλος Κύπριος ποιητής Τεύκρος Ανθίας, προφητικά εξέφραζε την ψυχική μας διάθεση: «Έτσι θα γίνει η εξόρμηση απ’ το χάος, και δίχως άλλο τη Λύτρωση, την έξοδο, που τόσο επόθησε η ψυχή, θα την βρει στη Νέα Ζωή, μετά τον άγριο σάλο, που θα σημάνει της χαράς και της γαλήνης την αρχή…»
