Ζούμε σε μια χώρα που, σταδιακά, μετατρέπεται σε χώρο. Χώρο που μοιράζεται σε οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Ο δημόσιος πλούτος βγαίνει στο σφυρί και διεκδικείται από μεγάλους διεθνείς παίχτες. Τα λιμάνια στους Kινέζους, η ενέργεια στους Γερμανούς, το νερό στους Γάλλους κ.ο.κ. Τα σύνορά της αμφισβητούνται, το Διεθνές Δίκαιο (ΑΟΖ, θαλάσσια σύνορα κ.λπ.) βρίσκεται σε αναστολή, η ταυτότητα της χώρας ρευστοποιείται, η αξιοπρέπεια του λαού καταρρακώνεται.
Ζούμε σε μια χώρα που κυβερνιέται με e-mails, η Βουλή έχει αντικατασταθεί από Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου και ο πρωθυπουργός κάνει διαγγέλματα επειδή κατάφερε να αποσπάσει τη συναίνεση των δανειστών να μειώσει κατά μερικές μονάδες τον ΦΠΑ στην εστίαση.
Ζούμε σε μια χώρα που με επιλογή των οικονομικών και πολιτικών ιθυνόντων της, εδώ και δεκαετίες, έχει μετατραπεί σε μια παρασιτική, μεταπρατική οικονομία υπηρεσιών που εξάντλησε κάθε ικμάδα και πόρο της σε μίζες και αρπαχτές ανάμεσα στο διαπλεκόμενο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, μοιράζοντας -την περίοδο της επίπλαστης ευφορίας- δανεικά ψίχουλα «ευδαιμονίας» στους πολίτες της και, σήμερα που οι φούσκες έσκασαν, απόγνωση, καταστροφή και αβεβαιότητα.
Ζούμε σε μια κοινωνία με έναν λαό, που μετά από μια περίοδο μεγάλων αγώνων υποχωρεί στον καναπέ και στην ανάθεση. Οργισμένος για το ζοφερό παρόν που βιώνει, έχει μειωμένες προσδοκίες για το αύριο. Μοιάζει να έχει χάσει την πυξίδα του, χωρίς να είναι ο ίδιος αποκλειστικά υπεύθυνος.
Ζούμε, ταυτόχρονα, μια ιστορική περίοδο καθώς μια ακόμα μνημονιακή κυβέρνηση κατέρρευσε, αδυνατώντας να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο. Σήμερα ανατέλλει η δυνατότητα μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ανατέλλει η προοπτική μιας ριζικής αλλαγής πορείας της χώρας.
Στο προσκήνιο ο λαός
Η απόσπαση της διακυβέρνησης της χώρας από το μνημονιακό μπλοκ είναι, αναμφισβήτητα, σημαντική στιγμή. Η λαϊκή αφύπνιση και ενεργοποίηση είναι όμως η ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη ριζική αλλαγή που έχει ανάγκη η χώρα. Γιατί, μεγάλες στροφές στην Iστορία δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν χωρίς τον αγωνιζόμενο λαό στο προσκήνιο.
Το βασανιστικό ερώτημα είναι πώς μπορεί να πάρει σάρκα και οστά η λαϊκή αφύπνιση; Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε μια εποχή καθολικής κρίσης – πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και εθνικής ταυτόχρονα. Κατά συνέπεια, είναι αναγκαία και μια καθολική απάντηση. Μια απάντηση που θα αντλεί δύναμη από ιδέες, αξίες και προτάγματα που θα έρχονται σε πλήρη ρήξη με το «χθες», ώστε να αποτραπεί κάθε δυνατότητα υποθήκευσης του «αύριο».
Απαιτούνται μέτρα και δεσμεύσεις που θα θέτουν στο επίκεντρο των επιλογών μας:
– Το γκρέμισμα του μνημονιακού καθεστώτος και την υπέρβαση του παλιού πολιτικού συστήματος με τιμωρία των ενόχων. Η διαφθορά, η διαπλοκή, οι πελατειακές σχέσεις κράτους, μεγαλοεργολάβων, καναλαρχών, τραπεζιτών κ.λπ., το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και οι κάθε είδους αρπαχτές πρέπει να αποτελέσουν πρώτη προτεραιότητα για την κυβέρνηση της Αριστεράς, να γίνουν παρελθόν από την επόμενη κιόλας μέρα.
– Άμεση ανακούφιση των εργαζόμενων, των νέων και όλων των πληττόμενων στρωμάτων από τις πολιτικές της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής συντριβής και περιθωριοποίησής τους. Παράλληλα με μέτρα για μισθούς, υγεία, ασφάλιση και εργασιακά δικαιώματα απαιτούνται μεγάλες πρωτοβουλίες για τα θέματα της Παιδείας, της ιστορικής κληρονομιάς και της πολιτιστικής δημιουργίας.
– Μια χώρα για να υπάρξει οφείλει να παράγει υλικά και πνευματικά αγαθά. Είναι αναγκαίο ένα μεγάλο κίνημα για την παραγωγική ανασυγκρότηση στηριγμένο στις πλούσιες ενδογενείς δυνατότητες που έχει η χώρα και το επιστημονικό και τεχνικό της δυναμικό. Αν η διαπραγμάτευση για το χρέος και η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του αποτελεί μια σημαντική πλευρά της πορείας της χώρας, το βασικό παραμένει πώς δεν θα δημιουργηθούν νέα χρέη. Και αυτό μόνο στη βάση μια βαθιάς τομής στις κατευθύνσεις, στο χαρακτήρα και στους στόχους μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης μπορεί να επιτευχθεί.
– Σε μια εποχή μεγάλων γεωστρατηγικών αναστατώσεων οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι αυτό που είναι εθνικό δεν είναι ταυτόχρονα και εθνικιστικό. Οφείλουμε, λοιπόν, να επαναχαράξουμε την εξωτερική μας πολιτική βάζοντας στο επίκεντρο, όχι την ευθυγράμμισή μας με τα συμφέροντα των ισχυρών δυνάμεων αλλά τη συμπαράταξή μας με τη διεθνή κοινότητα των αγωνιζόμενων λαών, κρατών και κυβερνήσεων στην Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο.
Η 25η Γενάρη θα είναι, αναμφισβήτητα, μια ιστορική μέρα. Οι πραγματικές δυσκολίες θα ξεκινήσουν από την επόμενη μέρα. Δυσκολίες και ταυτόχρονα θαυμάσια πρόκληση για όλους μας. Αυτόν το δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας είμαστε υποχρεωμένοι να τον περπατήσουμε ολόκληρο. Σαν ενωμένος λαός.
Ο Στέργιος Θεοδωρίδης είναι υποψήφιος βουλευτής Β’ Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ
