του Ιάσονα Κωστόπουλου
Η περασμένη Τετάρτη θα πρέπει να μείνει στη μνήμη μας ως μια μαύρη ημέρα λόγω της αναστολής εργασίας περίπου 6.000 υγειονομικών. Είναι εγκληματικό σε μια χώρα, στην εποχή της πανδημίας, να τίθενται εκτός μάχης χιλιάδες υγειονομικοί και είναι βέβαιο ότι αυτό θα κοστίσει σε ζωές. Παράλληλα φαίνεται ότι η υποχρεωτικότητα και οι αναστολές ετοιμάζονται για μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Οι υγειονομικοί δεν είναι παρά το εύκολο θύμα.
ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ συγκυρία οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αρκέστηκαν σε χλιαρές δηλώσεις, στάσεις εργασίας, ακόμη και παρακάλια προς την κυβέρνηση να δώσει λίγες παραπάνω μέρες ώστε να πειστούν οι μειοψηφίες! Ακόμη πιο αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η στάση ορισμένων «προοδευτικών» υγειονομικών, συνδικαλιστών και περσόνων, που φαίνεται να συμφωνούν, λέγοντας ασύλληπτα πράγματα. Ότι όσοι δεν έχουν εμβολιαστεί ήταν έτσι κι αλλιώς αργόμισθοι, λουφαδόροι, που την περίοδο της πανδημίας προσπαθούσαν να βρίσκονται πάντα στα μετόπισθεν. Ότι αυτοί που χάνουν τη δουλειά τους ευθύνονται για τη συρρίκνωση του ΕΣΥ και πως θα ήταν καλύτερο αντί να μπουν σε αναστολή «να τους πάνε στην πρώτη γραμμή της πανδημίας – έτσι για να δουν τη γλύκα».
Τη στιγμή που προωθείται μια συγκεκριμένη πολιτική γίνεται μια επιλεκτική εξέταση ορισμένων μέτρων, τα οποία μάλιστα δεν αξιολογούνται στη βάση των επιχειρημάτων της ίδιας της πολιτικής που τα προωθεί. Αντί αυτού, προωθείται η απαξίωση όσων δέχονται την επίθεση, απομονώνοντας τους και καθιστώντας τους πιο εύκολα θύματα. Όσο δε για το αν όσοι δέχονται την επίθεση ευθύνονται για την αποδυνάμωση του ΕΣΥ ή παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης αφού δεν συμμορφώνονται, εδώ έχουμε ένα φοβερά πρωτότυπο επιχείρημα. Με λίγα λόγια, ο καλύτερος τρόπος για να μην τιμωρηθούν ή ακόμη καλύτερα για να ματαιώσουν τα κυβερνητικά σχέδια είναι να συμμορφωθούν μαζί τους! Άλλωστε είναι πασιφανές ότι κάποιος που εκδιώκεται από τη θέση του, μένει χωρίς μισθό, ασφάλιση και στιγματίζεται, είναι υποχείριο της κυβέρνησης… Κάποιοι πάνε και ένα βήμα παρακάτω λέγοντας ότι όσοι σήμερα βγαίνουν σε αναστολή αμαυρώνουν τον κλάδο τους και τους νεκρούς του, ενώ δίνουν χώρο στην κυβέρνηση να τους χρησιμοποιήσει στο μέλλον για να ρίξει το φταίξιμο στο ΕΣΥ. Αντί να κατηγορηθεί η κυβέρνηση για τις εγκληματικές ευθύνες που φέρει και να αναδειχθεί ότι αυτή ακριβώς η κίνησή της αποτελεί προσπάθεια αμαύρωσης του ΕΣΥ και των νεκρών υγειονομικών, αντιστρέφεται η πραγματικότητα και φταίνε ορισμένοι υγειονομικοί!
ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ αποτελεί ο στόχος της συλλογικής ανοσίας. Βέβαια, η υπόθεση του «τείχους ανοσίας» κατέρρευσε και επίσημα μέσα στο καλοκαίρι και πλέον δεν την προωθούν ούτε καν οι φαρμακευτικές, θεωρώντας πως στη συγκεκριμένη φάση με βάση τα χαρακτηριστικά του ιού (μεταλλάξεις κ.λπ.) αλλά και του εμβολίου (οι εμβολιασμένοι κολλάνε και μεταδίδουν τον ιό) κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Αλλά ας δεχθούμε ότι ακριβώς επειδή το εμβόλιο είναι βοηθητικό για να αποτραπεί η βαριά νόσηση, ο εμβολιασμός του πληθυσμού θα βοηθήσει να μην γεμίζουν οι ΜΕΘ και άρα θα έχουμε λιγότερα θύματα. Τι σχέση έχει όμως αυτό με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των υγειονομικών, όπου το ποσοστό εμβολιασμού είναι κοντά στο 90%; Την ίδια στιγμή που σε αυτή την φάση η χρήση μάσκας θεωρείται εξαιρετικά αποδοτικό μέτρο για την αποφυγή μετάδοσης; Είναι φανερό πως το όφελος της υποχρεωτικότητας είναι μικρό και στην πραγματικότητα ακόμη και όσοι την στηρίζουν το κάνουν επειδή οι υγειονομικοί «οφείλουν» να εμβολιαστούν, άσχετα με το «τί και πώς». Στην πραγματικότητα, ανάγεται σε κοινωνικό και ηθικό χρέος όχι η αποφυγή της μετάδοσης αλλά η πίστη και η υπακοή στην Επιστήμη ως γενικά κάτι ουδέτερο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Οποιαδήποτε αμφιβολία θεωρείται πως υποσκάπτει την εγκυρότητα του εμβολιασμού. Αλλά αλήθεια, στη συγκεκριμένη πανδημία ποιος ευθύνεται κυρίαρχα για την απώλεια εμπιστοσύνης στον Επιστημονικό Λόγο, οι κυβερνήσεις και οι φαρμακευτικές ή ο γιατρός και ο νοσηλευτής του ΕΣΥ; Αν μας ενδιαφέρει οι υγειονομικοί να είναι φορείς του Επιστημονικού Λόγου με έναν χρήσιμο για το λαό τρόπο, θα έπρεπε ο ζήλος που επιδεικνύεται ενάντια σε όποιον δεν έχει εμβολιαστεί, να στραφεί ενάντια στους ειδικούς που είναι μαριονέτες των κυβερνήσεων και των φαρμακευτικών. Πώς βοηθά δηλαδή την εικόνα του ΕΣΥ το να καταγγέλλεται όποιος δεν εμβολιάζεται ως δειλός, ρίψασπις και βολεψάκιας; Δεν είναι οι υγειονομικοί έξω από την κοινωνία, αυτά τα επιχειρήματα απευθύνονται αναγκαστικά συνολικά σε όλο τον κόσμο. Γιατί θεωρούν ότι ο υγειονομικός θα έπρεπε να ξέρει, άρα και ο κοινός θνητός μόλις τον «πληροφορήσουν σωστά» δεν θα έχει άλλη επιλογή. Αν δεν υπακούσει στην «πληροφόρηση» είναι μίασμα.
Αν μας ενδιαφέρει οι υγειονομικοί να είναι φορείς του Επιστημονικού Λόγου με έναν χρήσιμο για το λαό τρόπο, θα έπρεπε ο ζήλος που επιδεικνύεται ενάντια σε όποιον δεν έχει εμβολιαστεί να στραφεί ενάντια στους ειδικούς που είναι μαριονέτες των κυβερνήσεων και των φαρμακευτικών
ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΕΤΑΙ η καραμέλα, ότι ορισμένα ατομικά δικαιώματα μπαίνουν μπροστά από το κοινωνικό συμφέρον. Πρώτον, μιλάμε για συλλογικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, την πρόσβαση στην υγεία, την παιδεία, την εργασία και το δημόσιο χώρο. Δεν προωθείται κάποια άλλη πολιτική ούτε το ζήτημα είναι γενικά ιδεολογικό. Σήμερα, η πολιτική που προωθεί την υποχρεωτικότητα και τον αποκλεισμό είναι ορθή; Η αποπλαισίωση μέτρων και η εξέταση τους πάνω σε μια άλλη, φανταστική βάση έχει υπάρξει ιστορικά ως όπλο στα χέρια των καταπιεστών και όχι των καταπιεσμένων. Ακόμη χειρότερα, γίνονται παραλληλισμοί με το τι έκαναν άλλα καθεστώτα ή τι θα έκαναν αγνοώντας τις τότε ιστορικές συνθήκες. Δεύτερον, η επιλογή της υποχρεωτικότητας οφείλει να εξετάζει πρώτα αν υπάρχουν και έχουν ληφθεί όλα τα άλλα μέτρα, αλλά και αν το αποτέλεσμα της είναι αναλογικό ως προς τη χρήση της. Αυτά στη δική μας περίπτωση δεν έχουν γίνει ούτε κατά διάνοια. Τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που δεν κοιτάζουν όρους στην υποχρεωτικότητα μπορεί να τα χρησιμοποιήσει κανείς και σε άλλα ζητήματα, όπου τα «οφέλη» θα είναι «πολλαπλάσια». Τρίτον, επιχειρείται να τεθεί το ζήτημα ότι γενικά στις κοινωνίες υπάρχουν «υποχρεώσεις». Δηλαδή, η υποχρεωτικότητα για την πειθάρχηση του πληθυσμού είναι γενικά μια «υποχρέωση»; Το κοινωνικά ωφέλιμο πρέπει να επιβάλλεται δια ροπάλου;
Το ζήτημα της κοινωνικής συναίνεσης προσπερνιέται και μέσα από ορισμένες «ταξικότητες», λέγοντας ότι βασικά μας αφορά η σωτηρία των λαϊκών τάξεων. Δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με αυτό! Τι και αν ο αποκλεισμός στοχεύει στους λιγότερο μορφωμένους, που έχουν μικρότερη πρόσβαση στην πληροφόρηση, το σύστημα υγείας, τον προσωπικό τους γιατρό; Προτείνεται ακόμη να προωθηθεί ο υποχρεωτικός εμβολιασμός στους μαζικούς χώρους όπως π.χ. τα εργοστάσια. Εξαιρετικό, θα σώσουμε τους εργάτες είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι. Επίσης λέγεται ότι το να μην εμβολιάζεται κανείς αποτελεί μια ατομοκεντρική στάση. Μέσα από μια γενικά τιμωρητική στάση, λέγοντας «ας πρόσεχες» ή και καθυβρίζοντας όποιον έχει «παραπλανηθεί» προσανατολίζει κανείς σε μια συλλογική αντίληψη και στάση; Το πραγματικό συγχωροχάρτι δεν είναι να αντιλαμβάνεται και να ακούει κανείς με σεβασμό τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες των ανθρώπων, αλλά να τις υποτιμά και να θεωρεί πως γενικά προσανατολίζει επειδή καλεί σε κάποιους αγώνες και είναι Ειδικός.
ΟΛΗ Η ΘΕΩΡΗΣΗ για μια μάχη ανάμεσα στο σκοταδισμό και τον ορθολογισμό δεν οδηγεί πουθενά επειδή εντοπίζεται ο πρώτος κυρίαρχα στον λαό και όχι στις ελίτ. Ενώ τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται είναι τιμωρητικά και δεν προσανατολίζουν ή δε βοηθούν στην αναγκαία ανάταξη του λαού. Σήμερα, η επιβολή μιας μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης και ο αποκλεισμός μεγάλων κομματιών της κοινωνίας είναι το πλαίσιο οποιαδήποτε διαχείρισης θα επιχειρηθεί. Δεν είναι δυνατό να προωθηθεί οποιαδήποτε απόπειρα για απελευθέρωση και χειραφέτηση των κοινωνιών, χωρίς να γκρεμίσει τις δικτατορίες που στήνει ο καπιταλισμός σε όλο τον δυτικό κόσμο. Γιατί αλλιώς καταλήγουμε σε μια λογική που έχει αποδεχθεί την TINA (There is no alternative) και προσπαθεί να σώσει ό,τι σώζεται, με οποιοδήποτε κόστος, και τρόπο κάτω από το υπάρχον πλαίσιο. Αυτή όμως η λογική γεννά τέρατα.
