Υποτίθεται όταν η πολιτική της Αριστεράς θα ήταν πιο φιλική και πιο ευνοϊκή για τις πιο αδύναμες κατηγορίες των πολιτών. Υποτίθεται, γιατί το μόνο που έχουν δει οι πιο αδύναμοι είναι μια μικρή φιλανθρωπία στις γιορτές που δεν αντισταθμίζει τις εξοντωτικές μειώσεις που έχουν υποστεί εκατομμύρια εργαζόμενοι και οι μακροχρόνια άνεργοι που ζουν με στερήσεις και κατάθλιψη. Αλλά υπάρχουν και κατηγορίες πολιτών που η κατάστασή τους είναι ακόμα χειρότερη, όπως οι ανάπηροι που μαστίζονται, εκτός από τα προβλήματα υγείας, από έλλειψη απασχόλησης. Όχι μόνο οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, αλλά και οι νέοι που έχουν και περισσότερες δυνατότητες για εργασία. Το 83,7% των νέων ηλικίας 20-24 ετών, το 72% 25-29 ετών και το 55,5% 30-34 ετών είναι άνεργοι! Αν λάβει δε κανείς υπόψη του ότι σύμφωνα με τον δείκτη Gali τα άτομα με διαφόρων ειδών αναπηρίες στην Ελλάδα είναι περίπου ένα εκατομμύριο, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για τραγωδία ολκής. Ότι εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας με πρόσθετες δυσκολίες διαβίωσης, πολύ μεγαλύτερες από όλους τους άλλους, ζουν μια πραγματικά περιθωριακή ζωή, εγκαταλειμμένοι από τους πολιτικούς οι οποίοι είναι πολύ προκλητικοί όταν διατυμπανίζουν τις εικονικές τους επιτυχίες στην οικονομία και την πρόνοια. Από τη μια ο πρωθυπουργός να διαλαλεί τουλάχιστον δυο φορές τη βδομάδα μπροστά σε οργανωμένα γκρουπ οπαδών του την «επιστροφή στην ανάπτυξη» κι απ’ την άλλη οι βουλευτές του που ψηφίζουν σαν αρνιά να σπάζουν τη σιωπή μόνο για να γίνουν πιο προκλητικοί, σαν την Καρακώστα που δήλωσε δημόσια ότι 7.000 ευρώ που είναι ο βουλευτικός μισθός δεν της φτάνουν για να ζήσει.
Μπ. Ροϊλός
