Άραγε, πού απέδωσαν οι περισσότεροι ως πολιτικά στελέχη έχοντας όχι μικρότερη ισχύ από τους άλλους; Μήπως εμποδίστηκαν; Στη Βουλή, στην Αυγή, στα όργανα, στα συνδικάτα, στις γειτονιές, στον τόπο εργασίας τους;
Ένα παράδειγμα. Συμμετέχω εδώ και μερικά χρόνια στα τμήματα Πολιτισμού και Απόδημου Ελληνισμού του ΣΥΝ. Και στα δύο τμήματα είχαμε κατά καιρούς υπεύθυνο εκ μέρους της Πολιτικής Γραμματείας τον Σπύρο Λυκούδη. Θα τον χαρακτηρίσω όχι ως άνθρωπο, γιατί τον ξέρω ελάχιστα, αλλά ως πολιτικό υπεύθυνο, ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ. Το πρώτο τμήμα σε καχεξία, το δεύτερο κλινικά νεκρό. Η ευθύνη δεν είναι μόνο δική του, ούτε οι άλλοι «υπεύθυνοι» ήταν καλύτεροι, αφού οι διορισμοί γίνονται τυπικά, μοιράζονται τα πόστα, και ποτέ κανένας, στην Π.Γ., την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή ή το Συνέδριο δεν ελέγχει τα στελέχη με βάση το παραχθέν έργο τους, κανένας δεν τους ζητάει απολογισμό δράσης, αφού εκλέγονται με βάση τους συσχετισμούς και την άνευ αρχών συνύπαρξη. Ο Λυκούδης, λοιπόν, πιστεύει ότι είναι κατάλληλος να ανανεώσει και να εκδημοκρατίσει την Αριστερά και ενδεχομένως την κοινωνία ολόκληρη. Πάμε καλά; Αφαιρέστε στιγμιαία από το νέο κόμμα τον Φώτη Κουβέλη που παίρνει το φορτίο στην πλάτη του και θα καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ.
Βέβαια, οι οπαδοί της ανανεωτικής (και όχι μόνο) Aριστεράς δεν έχουν μικρότερη σύγχυση. Όταν τους τα λες αυτά, τα αντιλαμβάνονται, αλλά τα προσπερνούν. Συνήθισαν ή τα θεωρούν ψιλά γράμματα. Και πολλοί που δεν βλέπουν και με τόσο κακό μάτι τον καπιταλισμό, έχοντας ψιλοβολευτεί στο σύστημα ή χοντροαπογοητευτεί από το σοσιαλισμό, θεωρούν αυτή την κριτική προσέγγιση αριστερίστικη. Οπότε κάθε κίνηση ψευδεπίγραφης ανανέωσης και εκδημοκρατισμού μπορεί να επιβιώνει γιατί έχει την κοινωνική της βάση. Είναι πολλά τα διασπασμένα μυαλά, στην Αριστερά.
Στ. Ελλ.
Ανανέωση ή μούχλα;
Η αριστερά δεν έχασε μόνο τα αβγά και τα πασχάλια, έχασε και τους κώδικες, τα νοήματα, τις αξίες, τη φρεσκάδα και το ήθος της.
Η τάση των Κουβέλη, Λυκούδη, Χατζησωκράτη, Μαργαρίτη – (με Παπαδημούλη μέσα κι έξω) κ.ά. αυτοβαφτίστηκε «ανανεωτική». Ουδέν μέτρον. Το σκέφτομαι. Μια ομάδα ανθρώπων που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως «ανανεωτές». Ότι αυτοί έχουν τα εφόδια, τα φόντα, την ικανότητα, τη γνώση και την αποστολή να ανανεώσουν την Αριστερά, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά, και μάλιστα σε τόσο δύσκολες εποχές. Μεσσίες, δηλαδή. Ανώτεροι των κοινών θνητών. Περισσότερο δημοκράτες από τους άλλους. Αυτοί που συστηματικά εδώ και χρόνια, πριν από τη σύσταση του ΣΥΡΙΖΑ, αναδείκνυαν με έμφαση τις διαφορές και υπονόμευαν κάθε προσπάθεια σύγκλισης στους κόλπους της Αριστεράς. Αυτοί που δεν σεβάστηκαν τις καταστατικές αρχές του ΣΥΝ έχοντας ενεργό ρόλο στη θέσπισή τους. Που έδωσαν σκληρές μάχες για τις καρέκλες του κόμματος και για τις έδρες στα κοινοβούλια. Που εκμεταλλεύτηκαν προς ίδιον όφελος τις προσωπικές τους σχέσεις με τους διαπλεκόμενους δημοσιογράφους των ΜΜΕ, προβάλλοντας τις δικές τους θέσεις και όχι τις συλλογικά διαμορφωμένες. Που δεν ξεκολλάνε από τις έδρες του Κοινοβουλίου με άδεια από τη «σημαία». Επίδειξη ήθους ή κυνισμού και ιδιοτέλειας;
Σχόλια
