Είναι ολοφάνερο πως έχουμε ένα θεαματικό ανέβασμα των λαϊκών αγώνων και διαθέσεων, ενώ είναι ολοφάνερο πως έχει δυναμώσει η κρίση του πολιτικού συστήματος, και ειδικά της κυβέρνησης. Η απομόνωσή της και η δυσκολία στην κυοφορία διάδοχων σχημάτων δημιουργούν μια ιδιόμορφη κατάσταση, όπου όλα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή. Βρισκόμαστε σε περιβάλλον χρεοκοπίας, ανεβάσματος των αγώνων και πολιτικών εξελίξεων σε αυτή τη βάση. Το κύριο ερώτημα είναι ποιος πρέπει να είναι ο προσανατολισμός του λαϊκού κινήματος. Ή, καλύτερα, με ποια πράγματα έχει ούτως ή άλλως να αναμετρηθεί το λαϊκό κίνημα; Να ρίξει την κυβέρνηση, να διώξει την τρόικα και να ακυρώσει Μνημόνια;
Δεν είναι και μικρό πράγμα. Στην ουσία, η μάχη για την επιβίωση του λαού και του τόπου περνά μέσα από ρήξεις, τις οποίες δεν φανταζόταν κανείς ως αναγκαίες πριν από λίγο καιρό. Να, όμως, που οδηγούμαστε σε τέτοιες αναγκαίες διαπιστώσεις.
Ο προσανατολισμός του κινήματος αφορά κεντρικούς στόχους της πάλης. Αφορά αναγκαίους σταθμούς της πάλης, καθώς και ιδιαίτερες αιχμές για τη συσπείρωση των πιο πλατιών δυνάμεων που θέλουν και έχουν συμφέρον από την επίτευξη των στόχων.
Με την είσοδο στη μνημονιακή περίοδο σωστά διείδαν οι λαϊκές μάζες μια μορφή κατοχής και σωστά άρχισε να γίνεται λόγος για μέτωπο. Πολλοί μίλησαν για νέο ΕΑΜ. Στην αρχή, τους κορόιδεψαν, σήμερα, κάποιοι το θέτουν όλο και πιο ουσιαστικά, ενώ λιγοστεύουν και όσοι με περισσή ευκολία το απέρριπταν. Μόνο η κ. Παπαρήγα επιτίθεται ανοιχτά σε αυτή την ιδέα. Θεωρεί και τούτη την ιδέα ως φορέα οπορτουνισμού.
Επομένως, στις παρούσες στιγμές, ενώ ο ξεσηκωμός του λαού είναι αναγκαίος και απαραίτητος παράγοντας, είναι ταυτόχρονα ζητούμενο η οικοδόμηση ενός πολιτικού-κοινωνικού μετώπου, που θα θέτει σαν στόχο την απαλλαγή από την τρόικα και το πολιτικό σύστημα, την αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, την πραγματική δημοκρατία και ανεξαρτησία, την ανακούφιση των λαϊκών μαζών, τη στάση πληρωμών του χρέους, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την εθνικοποίηση τομέων, όπως η νομισματική πολιτική, οι τράπεζες κ.λπ. (γιατί με ευρώ και έλεγχο των τραπεζών από ξένο κεφάλαιο δεν μπορεί να γίνει παραγωγική ανασυγκρότηση) και τις ρήξεις με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, που δεν θα σταθούν διόλου αδιάφορες απέναντι σε αυτές τις διεργασίες, για μια νέα θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο.
Από την άποψη αυτή, ο ριζοσπαστισμός που αναπτύσσεται στην ελληνική κοινωνία πρέπει να μπολιαστεί με τα στοιχεία εκείνα του προσανατολισμού, που θα προσδώσουν στο μαζικό λαϊκό κίνημα βάθος, θα εξασφαλίσουν πλατιά ενότητα, θα συσπειρώσουν ευρύτατες μάζες, ενώ παράλληλα θα οικοδομούν μια συνολική εναλλακτική πρόταση πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής διεξόδου της χώρας.
Ο ρόλος των αριστερών δυνάμεων σε όλες αυτές τις ανάγκες πρέπει να είναι σημαντικός, καθοριστικός. Αυτό, όμως, προϋποθέτει πολλές αλλαγές και ανατροπές σε νοοτροπίες, θέσεις, ιεραρχήσεις, συστημισμό. Είναι πασιφανές ότι όλοι οι φορείς της Αριστεράς πιέζονται από τις ανάγκες του λαϊκού κινήματος. Όπως είναι προφανές ότι η διέξοδος θα δοθεί στους αγώνες, στην πραγματική ταξική πάλη και στον τρόπο που αυτή ανακλάται σε όλα τα πεδία, οικονομία, πολιτική, κοινωνία, ιδεολογία.
Ν.Τ.
