Πλησιάζουν τους δύο μήνες συνεχούς κινητοποίησης οι αγρότες στην Ολλανδία. Μπορεί τα ευρωπαϊκά και εγχώρια ΜΜΕ να τους θυμούνται μόνο για να τους κατηγορήσουν ως οπισθοδρομικούς εγωιστές και αναίσθητους μπροστά στην κλιματική αλλαγή, αλλά το πρόβλημα βοά. Όταν το «σχέδιο» της κεντροδεξιάς κυβέρνησης Ρούτε (που εντελώς πρόσφατα ανακάλυψε ότι αποτελεί επείγουσα ανάγκη να νοιαστεί για το περιβάλλον) είναι να βάλουν λουκέτο 11.200 γεωργοκτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις, και άλλες 17.600 να μειώσουν δραστικά το ζωικό τους κεφάλαιο, γιατί προκαλεί εντύπωση η οργή των Ολλανδών αγροτών; Προχθές δέχθηκαν πάλι καταδικαστικές ομοβροντίες από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου, διότι για πολλοστή φορά μπλοκάρισαν τους αυτοκινητόδρομους σε όλη τη χώρα σχηματίζοντας κονβόι με τρακτέρ, βάζοντας φωτιά σε μπάλες σανού και αδειάζοντας τόνους κοπριάς. Πλέον είναι, λέει, εκτός από αναίσθητοι εγωιστές, επικίνδυνοι και χειραγωγούμενοι από «σκοτεινά κέντρα». Ή κι από ακροδεξιούς (η αγαπημένη συκοφαντία όσων κινητοποιούνται από πολιτικούς υπαλλήλους που εκτελούν συμβόλαια θανάτου ολόκληρων κλάδων, ακόμη και χωρών).
ΤΑ ΙΔΙΑ ακούγονται, τόσο από κυβερνητικά όσο και από «αντιπολιτευόμενα» επίσημα χείλη, και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου αρχίζουν να δυναμώνουν οι αγροτικές κινητοποιήσεις. Στην Πολωνία τα τρακτέρ βγήκαν στους δρόμους και οι αγρότες εισέβαλαν στη Βαρσοβία, διαμαρτυρόμενοι για τις εισαγωγές τροφίμων από φτωχές χώρες σε εξευτελιστικές τιμές, και για το δυσβάσταχτο πλέον (λόγω πολέμου βέβαια) κόστος των λιπασμάτων, που τους οδηγούν σε αφανισμό. Στην Ισπανία διαμαρτύρονται για το υπέρογκο κόστος παραγωγής, κυρίως λόγω της εκτόξευσης των τιμών των καυσίμων (και πάλι λόγω πολέμου), αρχίζοντας κι εκεί να μπλοκάρουν αυτοκινητόδρομους. Τα ίδια και στην Ιταλία, όπου πολλές αγροτικές ενώσεις ήδη απέκλεισαν για μία μέρα το Μιλάνο, και τώρα ετοιμάζονται να «εκδράμουν» στη Ρώμη. Ακόμη και στη Γερμανία οι αγρότες καταγγέλλουν ότι ο νέος νόμος για τις ΑΠΕ υποβαθμίζει την εγχώρια παραγωγή βιοαερίου, και πραγματοποιούν κοινές κινητοποιήσεις με τους Ολλανδούς στα σύνορα των δύο χωρών.
ΟΜΩΣ το αφήγημα των ελίτ περί εγωιστών, οπισθοδρομικών κ.λπ. αγροτών «ξεχνά» κάτι. Πρώτον, ότι ήταν κοινή απόφαση των ισχυρών της Ευρώπης η συνειδητή καταστροφή της ήπιας και μικρής κλίμακας γεωργοκτηνοτροφίας, που σεβόταν πλήρως τη φύση, ιδίως στον ευρωπαϊκό Νότο. Δεύτερον, ότι ήταν επίσης κοινή τους απόφαση η παράδοση του πρωτογενούς τομέα στις πολυεθνικές – με ό,τι συνέπειες είχε αυτό όχι μόνο για λαϊκά στρώματα, αλλά και για το περιβάλλον. Τρίτον ότι, στα πλαίσια της «πράσινης» (όσο Πράσινη είναι και η… Μπέρμποκ) μετάβασης, είχαν αποφασίσει να απαλλαγούν από το μεγαλύτερο μέρος της αγροτικής παραγωγής υπέρ πιο κερδοφόρων τομέων. Για την παραγωγή των τροφίμων που χρειάζεται η Ευρώπη προορίζονταν οι «τριτοκοσμικές» χώρες – δεν τους νοιάζει η έλλειψη σε περίπτωση πολέμων κ.λπ., οι ίδιοι δεν θα πεινάσουν. Τέταρτο και σημαντικότερο στη σημερινή συγκυρία, αφού είναι αυτό που αποσιωπείται: οι επίσης κοινά συμφωνημένες εξαιρέσεις (όπως ο όντως τεράστιος για το μέγεθος της χώρας ολλανδικός γεωργοκτηνοτροφικός τομέας) καταργούνται απότομα.
ΓΙΑΤΙ; Επειδή οι ευρωπαϊκές ελίτ (με πρώτη τη γερμανική) δεν είναι διατεθειμένες να πληρώσουν τις συνέπειες της «αναγκαστικής» ευθυγράμμισής τους με τις ΗΠΑ στον πόλεμο της Ουκρανίας. Σ’ αυτές συγκαταλέγονται τα πανάκριβα πλέον λιπάσματα και το επίσης πανάκριβο, αλλά και όλο και πιο δυσεύρετο σήμερα, φυσικό αέριο. Όσο φτάνει στην Ευρώπη «πρέπει» λοιπόν να πάει κατά προτεραιότητα στη γερμανική βιομηχανική παραγωγή. Με άλλα λόγια, το Βερολίνο δεν επιτρέπει να χρησιμοποιείται προκειμένου να καλλιεργούν οι Ολλανδοί… τουλίπες. Και κάπως έτσι οι αγρότες ξαφνικά στοχοποιούνται ως αναίσθητοι που πρέπει επιτέλους να πάψουν να μολύνουν το περιβάλλον! Αυτές τις λεπτομέρειες «ξεχνούν» να συμπεριλάβουν στη συζήτηση τα φερέφωνα και ενεργούμενα των ελίτ, που ξαφνικά αγωνιούν για την προστασία του περιβάλλοντος. Ναι, είναι τα ίδια που αποφασίζουν και διατάσσουν ότι η πυρηνική ενέργεια είναι «καθαρή» και «πράσινη». Μια… παρατεταμένη διαμονή τους στο Τσέρνομπιλ και τη Φουκουσίμα μάλλον θα έκανε καλό και σ’ αυτούς, και σ’ εμάς τους υπόλοιπους. Μέχρι τότε, θα ζούμε με τους (και εν πολλοίς χάρη στους) αγώνες των «αναίσθητων οπισθοδρομικών», που –σε αντίθεση με τις ελίτ– και παράγουν και ταΐζουν.
