Ισχυρή ιδεολογία, ποιοτική ψυχαγωγία, λαϊκότητα με γνώση
Μέσα στο 2014 η Ταινιοθήκη της ΕΡΤ-3 (αυτοδιαχειριζόμενο σινεμά των εργαζομένων) πρόβαλε 48 ταινίες (συνήθως κάθε Δευτέρα στον «Αλέξανδρο», στις 21:00 τη χειμερινή περίοδο). Η αίθουσα παρέχεται από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας-Κέντρο Πολιτισμού. Από τον Ιούνιο ώς τα τέλη Σεπτεμβρίου κάθε Δευτέρα στις 21:00 οι προβολές γίνονται στον πεζόδρομο της Αγγελάκη 14, εμπρός από το κτίριο των ραδιοφώνων της ΕΡΤ-3, στη «θερινή» αίθουσα.
Μερικά στατιστικά στοιχεία είναι τα ακόλουθα από αυτή την προσπάθεια:
Σύνολο θεατών το 2014 σε όλα τα φιλμ 7.600 που, όταν χρειάστηκε, είδαν την ταινία που επιθυμούσαν υπό βροχή. Το κοινό είναι όλων των ηλικιών και, από τα στατιστικά στοιχεία που έχουμε, από 21 ώς 84 χρονών.
Ακόμα, η Ταινιοθήκη της ΕΡΤ-3 διαθέτει 165 τακτικά μέλη, που ενημερώνονται κάθε εβδομάδα με αλλεπάλληλα mails για την προβαλλόμενη ταινία με αναλύσεις, κριτικές, παρουσιάσεις, γνώμες τρίτων, απόψεις σινεφίλ.
Από την άποψη του φύλου, το κοινό είναι μοιρασμένο. Κατά τα άλλα, υπάρχουν φοιτητές, συνταξιούχοι, επιστήμονες, εργάτες, εργαζόμενοι.
Τουλάχιστον 80 θεατές μετά το τέλος κάθε προβολής μένουν για συζήτηση, ερωτήσεις και διατύπωση απόψεων και θέσεων.
Η μεγαλύτερη συγκέντρωση έγινε στις 20 Ιανουαρίου του 2014, όταν ο Κύριος Βερντού (1947) του Τσάρλι Τσάπλιν, συγκίνησε και ενθουσίασε 310 θεατές σε μια αίθουσα 240 θέσεων.
Μέσος όρος κατά προβολή, 155 θεατές (πάντα με ελεύθερη είσοδο), ενώ μόνον δύο φορές οι σινεφίλ ήταν γύρω στους 100, λόγω ψύχους.
Οι ταινίες -πλην του Κυρίου Βερντού– που αγαπήθηκαν πολύ ήταν: Μ του Φριτς Λανγκ, Η σειρήνα του Μισισπή του Φρανσουά Τριφό, Μπραζίλ του Τέρι Γκίλιαμ, Οι τέσσερις φυγάδες του Λουίτζι Κομεντσίνι, Υπεράνω πάσης υποψίας του Έλιο Πέτρι, Ο κύριος Κλάιν του Τζότζεφ Λόουζι, Ο συναγερμός του θανάτου του Σίντνεϊ Λουμέτ, Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο του Μάρτιν Ριτ, Η ωραία της ημέρας του Λιουίς Μπουνιουέλ, Η κατάσκοπος του Λονδίνου του Σίντνεϊ Λουμέτ, Ήταν κάποτε η επανάσταση του Σέρτζιο Λεόνε, Ο κυνηγός των επτά συμμοριών του Τονίνο Βαλέρι, Ο άνθρωπάκος του Μάριο Μονιτσέλι, Εννιά ημέρες ενός χρόνου του Μιχαήλ Ρομ, Όταν περνούν οι γερανοί του Μιχαήλ Κολατόζοφ.
Οι προβολές κατανέμονται σε μεγάλους κύκλους έτσι ώστε το θέμα να καλύπτεται σφαιρικά με τα αφιερώματα: Μαύρα μαργαριτάρια, Στις ομίχλες του νουάρ, και Όταν ξέσπασε η βία (για τη σφαιρική κατανόηση των φαινομένων της βίας). Τώρα εξελίσσεται το αφιέρωμα Αυτός ήταν ο «ψυχρός» πόλεμος με ταινίες που προκαλούν σκέψεις και που θίγουν ένα τραγικό θέμα του παρελθόντος που επανέρχεται, δυστυχώς, στις ημέρες μας μεταλλαγμένο.
Οι ταινίες επιλέγονται ώστε ταυτόχρονα να παράγουν υψηλή ψυχαγωγία και ισχυρή ιδεολογία, να είναι φορείς γνώσεων και κοινωνικών αναζητήσεων. Είναι το μεγαλείο ενός σινεμά ταυτόχρονα λαϊκού αλλά και με άποψη, θέσεις, γνώση, ουμανισμό.
Προβλήθηκαν ταινίες με πολλά βραβεία στα Όσκαρ ή σε διάφορα φεστιβάλ (π.χ. Σκιές και σιωπή, Η κραυγή που σκοτώνει, Θάνατος στη Βενετία) αλλά και άλλες με λιγότερο γνωστές υπογραφές αλλά μεγάλης αξίας, «μαργαριτάρια» άξια να αγαπηθούν, κάτι που έγινε.
Τα φιλμ, σε γενικές γραμμές, καθηλώνουν τους θεατές που εύλογα λένε στους οργανωτές πως κάθε επόμενη ταινία είναι και καλύτερη και χαίρονται για την «ανακάλυψή» τους.
Αυτή είναι η αρχή μόνον ενός θεσμού με βάθος και πολλή δουλειά.
Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου
