«Παγκοσμιοποίηση, δημοκρατία και εθνική κυριαρχία δεν μπορούν να συνυπάρξουν»
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε δηλώσεις και αποσπάσματα από κείμενα των πιστών οπαδών της παγκοσμιοποίησης. Έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω του κυνισμού που επιδεικνύουν και απέχθειας προς κάθε τι που στέκεται εμπόδιο στην «οικουμενικότητα των αγορών».
Ανάμεσα στην Ευρώπη και στη μοναξιά
Τι να την κάνω την απόλυτη εξουσία αυτοπροσδιορισμού της συλλογικής µου μοίρας, όταν δεν μπορώ και δεν ξέρω να τη διαχειριστώ µόνος µου; Και γιατί συνιστά απεμπόληση της εθνικής µας κυριαρχίας η αποδοχή περιορισμών στη δημοσιονομική µας κυριαρχία, όταν οι περιορισμοί αυτοί αντισταθμίζονται από τη συμμετοχή µας, στο μέτρο των δυνάμεών µας, στην άσκηση μιας συλλογικής και επιμερισμένης οικονομικής κυριαρχίας σε ένα ευρύτερο οικονομικό σύνολο, όπως είναι η ευρωζώνη;
Τι υπηρετεί καλύτερα και αποτελεσματικότερα την εθνική ανεξαρτησία µας – αφού περί αυτού συνεχώς τυρβάζουμε: η επιδίωξη της οικονομικής ισχύος και ευρωστίας της χώρας µας μέσα στην Ευρώπη υπό την κηδεμονία έστω της πανίσχυρης Γερμανίας ή η παράδοσή της μόνης και έρημης, αλλά εθνικά υπερήφανης, στη βορά των ανεξέλεγκτων αγορών;
Ας αποφασίσουμε, επιτέλους, τι προτιμάμε: µια ρακένδυτη ουσιαστικά αλλά πλήρη τυπικά κυριαρχία ή µια ανθηρή οικονομικά αλλά περιορισμένη τυπικά κυριαρχία.
Η ριζική αλλαγή της οικονομικής πολιτικής είναι το ζητούμενο και επιδιωκόμενο, µόνο που αυτή δεν μπορεί πια να επιτευχθεί, όπως τη δεκαετία του ’60, σε εθνικό επίπεδο αλλά µόνο σε ευρωπαϊκό. Αυτός είναι ο ορίζοντας της εθνικής µας μοίρας. Ας το συνειδητοποιήσουμε, αν θέλουμε να είμαστε, πράγματι, κύριοι της μοίρας µας. Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε µια μοναχική και ρακένδυτη εθνική κυριαρχία και σε µια περιορισμένη συγκυριαρχία στην Ευρώπη.
Αντώνης Μανιτάκης, πανεπιστημιακός, πρώην υπουργός
Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση χωρίς περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας δεν νοείται
Για να το θέσουμε απλά: η επιτυχία του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έγκειται στον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Το γεγονός ότι το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει τεθεί εν αμφιβόλω, οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι η εθνική κυριαρχία μπαίνει για μία ακόμη φορά στη μέση. Σε μία πραγματική οικονομική ένωση, στηριζόμενη σε πολιτικούς θεσμούς κοινούς σε όλη την Ε.Ε., τα χρηματοπιστωτικά προβλήματα της Ελλάδας, της Ισπανίας και άλλων κρατών-μελών δε θα είχαν λάβει τις διαστάσεις που έχουν σήμερα, απειλώντας την ύπαρξη της ίδιας της Ένωσης.
Η σχέση εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας είναι επίσης παρεξηγημένη. Δεν είναι όλοι οι περιορισμοί στην άσκηση εθνικής κυριαρχίας αντιδημοκρατικοί. Οι πολιτικοί επιστήμονες κάνουν λόγο για «δημοκρατική ανάθεση» – την ιδέα ότι ένα κυρίαρχο κράτος μπορεί να θέλει να περιορίσει την εξουσία του (μέσω διεθνών δεσμεύσεων ή ανάθεση σε αυτόνομες υπηρεσίες), προκειμένου να επιτύχει καλύτερα αποτελέσματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: η ανάθεση της νομισματικής πολιτικής σε μία ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα προκειμένου να διατηρηθεί η σταθερότητα των τιμών.
Παγκοσμιοποίηση, δημοκρατία και εθνική κυριαρχία δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Θα πρέπει να διαλέξουμε δύο εκ των τριών. Εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν να διατηρήσουν τη δημοκρατία, πρέπει να διαλέξουν μεταξύ πολιτικής ένωσης και οικονομικού κατακερματισμού. Πρέπει είτε να αποκηρύξουν μία και καλή την οικονομική κυριαρχία είτε να την χρησιμοποιήσουν προς όφελος των πολιτών τους. Όσο καθυστερούν να επιλέξουν, τόσο θα αυξάνεται το οικονομικό και πολιτικό κόστος που θα κληθούν στο τέλος να πληρώσουν.
Dani Rodrik, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, ΗΠΑ
Τι λένε κυνικά οι ευρωκράτες
«Με ένα χρέος που υπερβαίνει ας πούμε το 80 ή 90% του ΑΕΠ, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρήσεις την ανεξαρτησία σου».
Άγκελα Μέρκελ
«Οι ηγέτες της ευρωζώνης -μεταξύ των οποίων εκείνοι της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας- διευκρίνισαν, για μια ακόμη φορά, ότι η Ελλάδα είναι μια μοναδική, ιδιαίτερη περίπτωση, για την οποία έπρεπε να βρεθεί ειδική λύση. Για την πρόσθετη και πιο διαρκή βοήθεια που θα πάρει από τα μέλη της ευρωζώνης, η Ελλάδα θα πρέπει να πάρει σκληρά μέτρα και να αποδεχθεί στενή επιτήρηση». «Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ελλάδα εκχωρεί προσωρινά ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας της». «Δεν πιστεύω ότι άλλες χώρες θα δέχονταν ποτέ κάτι τέτοιο, εκτός αν βρίσκονταν σε ύστατη ανάγκη».
Β. Σόιμπλε
«Αρκετές κυβερνήσεις δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει ότι έχουν χάσει εδώ και καιρό την εθνική τους ανεξαρτησία καθώς στο παρελθόν, επέτρεψαν τη συσσώρευση του χρέους τους και τώρα έχουν ανάγκη από τη καλή διάθεση των χρηματοπιστωτικών αγορών»
Μάριο Ντράγκι
«Η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό με την αποδοχή της κοινοτικής βοήθειας».
Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ
«Μόνο αν οι χώρες της Ευρωζώνης είναι πρόθυμες να παραχωρήσουν την κυριαρχίας τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα καταφέρουν να την κερδίσουν ξανά».
Μάριο Ντράγκι
«Η εθνική κυριαρχία στην πραγματικότητα είναι μια αυταπάτη, μια εθνικιστική χίμαιρα που δεν θέλει ένα ανοιχτό έθνος, αλλά ένα κλειστό έθνος»
Εφημερίδα Liberation
