Πολ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν υπάρχει κάποιος που να έχει πάρει μέρος στο κίνημα αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη και να μην σε γνωρίζει. Τώρα μαθαίνουμε ότι δραστηριοποιείσαι και σε μια πρωτοβουλία συμπαράστασης στον συριακό λαό. Προκαλεί εντύπωση που κάποιος από τις ΗΠΑ θέλει, αλλά και μπορεί, να οργανώσει την παροχή μιας τέτοιας έμπρακτης υποστήριξης…
Είναι πολύ σημαντικό να υλοποιούμε τέτοιες πρωτοβουλίες, ακριβώς επειδή προερχόμαστε από τις ΗΠΑ. Διότι οι ΗΠΑ αποτελούν το 99% του προβλήματος που έχει η Συρία! Θέλουμε επίσης να καταδείξουμε την υποκρισία της Ουάσιγκτον, που διατείνεται ότι επιθυμεί να βοηθήσει τον συριακό λαό. Τι κάνουμε λοιπόν; Επιχειρούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την υποκρισία για να μεταφέρουμε στον συριακό λαό ένα μήνυμα φιλίας από απλούς πολίτες των ΗΠΑ, και να παράσχουμε ανθρωπιστική βοήθεια. Διότι, κοιτάξτε, οι ΗΠΑ μπλοκάρουν από παντού αυτή τη χώρα, απαγορεύουν σε οποιαδήποτε τράπεζα να στέλνει εμβάσματα στη Συρία, δεν επιτρέπουν ούτε καν την αποστολή οικοδομικών υλικών για την αντιμετώπιση των καταστροφών του πολέμου, κ.ο.κ. Εμείς θέλουμε να δείξουμε ότι είναι δυνατόν να υπερβούμε τις κυρώσεις, που οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι οι είναι αποκλειστικά οικονομικές και στοχεύουν μόνο το καθεστώς. Άρα, θεωρητικά, δεν εμποδίζουν την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Κι όμως! Καμία βορειοαμερικανική ανθρωπιστική οργάνωση δεν παρέχει βοήθεια σε συριακά εδάφη που δεν ελέγχονται από τζιχαντιστές τρομοκράτες ή από δυνάμεις κατοχής της Τουρκίας και του Ισραήλ.
Χρησιμοποιείς τον όρο «εμείς». Ποιοι είστε λοιπόν «εσείς»;
Α, βέβαια… θα έπρεπε να πω εξαρχής ότι συμμετέχω σε μια ομάδα υποστήριξης της Συρίας. Πολλοί από εμάς έχουμε πάει εκεί, οπότε τολμώ να πω ότι έχουμε μια βαθύτερη αντίληψη της κατάστασης, που οι περισσότεροι συμπολίτες μας δεν έχουν. Είμαστε μια μικρή οργάνωση με έδρα τις ΗΠΑ, αλλά διεθνή χαρακτήρα – έχουμε ομάδες στην Παλαιστίνη, τον Λίβανο, τη Γαλλία, τη Βρετανία κ.λπ. Αλλά είναι σημαντικό από πολιτική άποψη ότι ξεκινήσαμε από τις ΗΠΑ και εκεί παραμένει η έδρα μας, διότι είναι οι ΗΠΑ που απαγόρευαν σε οποιαδήποτε ανθρωπιστική οργάνωση την ενίσχυση συριακών οργανώσεων, όπως π.χ. η Ερυθρά Ημισέληνος.
Έχουμε διαβάσει ότι και μετά τον καταστροφικό σεισμό, οπότε υποτίθεται ότι αναστάλθηκαν οι κυρώσεις, το πρόβλημα παραμένει;
Ήδη πριν τον σεισμό ψάχναμε τρόπους για να παρακάμψουμε το μπλοκάρισμα στις τράπεζες. Ο μόνος τρόπος ήταν η ενίσχυση να παραδίδεται απευθείας από εμάς. Άρα έπρεπε να δημιουργήσουμε τη δική μας οργάνωση στη Συρία. Αυτό ακριβώς κάναμε, κυρίως με Σύριους εθελοντές. Είμαστε έτσι η μοναδική βορειοαμερικανική οργάνωση με επιτόπια παρουσία στη Συρία. Αλλά πώς να μεταφέρουμε στην ομάδα μας στη Συρία τα χρήματα που συγκεντρώνουμε, αφού τα διεθνή τραπεζικά εμβάσματα εξακολουθούν να αποκλείονται; Συχνά τα μεταφέρουμε αυτοπροσώπως…
Ακόμη και μετά τον σεισμό;
Ένα πράγμα όντως άλλαξε: μπορούμε πια να στείλουμε έμβασμα στην ομάδα μας που βρίσκεται επιτόπου στη Συρία, και επιπλέον, αν πρόκειται αποκλειστικά για ανακούφιση από τις καταστροφές του σεισμού, και σε άλλες συριακές οργανώσεις – όπως η Ερυθρά Ημισέληνος, η συλλογικότητα Mosaic κ.ά. Τώρα θα υπογράψουμε και μια συμφωνία με το Συριακό Τραστ Ανάπτυξης, που θα αντιστοιχεί με την παροχή άδειας από τη συριακή κυβέρνηση να κυκλοφορούμε απρόσκοπτα στη Συρία. Υπάρχει και η συμβολική αξία αυτής της συμφωνίας, αφού καθίσταται σαφές ότι μια οργάνωση με έδρα τις ΗΠΑ μπορεί να συνεργάζεται απευθείας με τους συριακούς θεσμούς.
«Η μεσαία τάξη των ΗΠΑ συρρικνώνεται. Ένα μικρό τμήμα της ανέρχεται κοινωνικά, και οι υπόλοιποι προσπαθούν ακόμα να καταλάβουν πώς χάθηκε ο τρόπος ζωής τους. Όσοι ανήκαν στη μεσαία τάξη πίστευαν στο σύστημα, αλλά τώρα αυτό το σύστημα τους έχει προδώσει, και δεν κατανοούν καν γιατί»
Χειροτέρευση των κοινωνικών συνθηκών στις ΗΠΑ
Πολ, θα θέλαμε να μας μιλήσεις και για τη χώρα σου. Διότι μας είναι αρκετά δύσκολο να καταλάβουμε την κατάσταση στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Μήπως θα ήταν ορθότερο να μιλάμε για πολλές κοινωνίες που συνυπάρχουν, ή δυσκολεύονται να συνυπάρξουν; Επιπλέον, είναι πια εξόφθαλμη η σύρραξη μεταξύ τμημάτων των ελίτ και πολιτικών εκφράσεών τους…
Δεν είναι εύκολο θέμα. Έχει να κάνει και με την εξέλιξη του τρόπου λήψης αποφάσεων στην πολιτική των ΗΠΑ, που έχει αλλάξει πολύ. Υπήρχε φυσικά πάντα μια ελίτ που ήθελε να παραμείνει στην εξουσία, όμως δεν ήταν αυτός ο μοναδικός στόχος της. Πολλοί εκπρόσωποί της είχαν και μια, ας πούμε, πατριωτική πλευρά. Ή εν πάση περιπτώσει αυτό ήθελαν να πιστεύουν οι ίδιοι. Και άρα λειτουργούσαν ως ένα σημείο και με κάποια αίσθηση κοινωνικής ευθύνης. Τέτοια ήταν π.χ. η περίπτωση του Ρούζβελτ, ή του Αϊζενχάουερ. Λόγου χάρη, στη δεκαετία του 1950 η φορολόγηση των πολύ πλούσιων εισοδηματιών έφτανε το 90%. Αλλά σταδιακά αυτό άλλαξε: σήμερα η φορολόγηση των πλουσίων έχει πέσει στο 32-33%. Οι πολύ πλούσιοι έχουν γίνει ζάπλουτοι, οι φτωχοί εξαθλιώνονται, μεγάλο μέρος της λεγόμενης μεσαίας τάξης φτωχοποιείται, και δεν έχουμε καν ένα δημόσιο σύστημα περίθαλψης για να μην πεθαίνουν οι άρρωστοι στο δρόμο!
Διαβάζουμε ότι 7 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους λόγω της κρίσης μετά το 2008. Πού είναι λοιπόν η μεσαία τάξη, η ραχοκοκαλιά της εξουσίας των ελίτ;
Όλοι γνωρίζουν ότι η μεσαία τάξη συρρικνώνεται. Ένα μικρό τμήμα της ανέρχεται κοινωνικά, και οι υπόλοιποι προσπαθούν ακόμα να καταλάβουν πώς χάθηκε ο τρόπος ζωής τους. Για να μην μιλήσω για όσους απλά βρέθηκαν στους δρόμους… Όσοι ανήκαν στη μεσαία τάξη πίστευαν στο σύστημα, αλλά τώρα αυτό το σύστημα τους έχει προδώσει, και δεν κατανοούν καν γιατί. Επιπλέον, ένα σημαντικό στοιχείο είναι ότι η πολιτική ζωή των ΗΠΑ διαιρείται σε 50 πολιτείες – γεγονός που χρησιμοποιήθηκε για τη διαίρεση του βορειοαμερικανικού λαού από καταβολής ΗΠΑ.
Πώς λειτουργεί αυτή η διαίρεση;
Πάρτε για παράδειγμα τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα: θα ξεσπάσει μια πανεθνική διαμαρτυρία, θα εκδηλωθεί μια γενική απεργία κ.ο.κ. Στις ΗΠΑ δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιου είδους κινητοποιήσεις. Το πολύ-πολύ κάποια λίγα συνδικάτα, όπως οι Teamsters, να οργανώσουν μια κλαδική απεργία. Ή να υπάρξει μια διαμαρτυρία με συμμετοχή αρκετών κλάδων σε μία πολιτεία. Αυτό είναι όλο. Ο χωρισμός σε 50 πολιτείες με δικούς τους κυβερνήτες, κογκρέσο, νόμους κ.λπ. στηρίζει τη συνεχιζόμενη διαίρεση. Και οι περισσότεροι Αμερικανοί εξακολουθούν να θεωρούν ότι αυτό είναι φυσιολογικό! Δεν μπορούν καν να διανοηθούν μια κίνηση στο επίπεδο όλων των ΗΠΑ. Ακόμη και στην ταραχώδη δεκαετία του 1960, που υπήρξε ένα είδος πανεθνικής διαμαρτυρίας, περιοριζόταν ουσιαστικά στην αντίθεση στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Και πώς υπάρχετε εσείς μέσα σε όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση;
Είπα ήδη ότι είμαστε μια μικρή ομάδα, από αυτές που επιχειρούν να παράσχουν μια σφαιρικότερη πολιτική διαπαιδαγώγηση. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Δεν είναι εύκολο, διότι ένα από τα πράγματα που έχουν αλλάξει, όχι μόνο στις ΗΠΑ βέβαια, είναι η δυνατότητα των ελίτ, μέσω των τεχνολογιών της πληροφορίας, να ελέγχουν την αντίληψη των ανθρώπων. Από τη μια έχουμε τη δυνατότητα να προωθούμε τις απόψεις μας μέσω των νέων δικτύων, αλλά από την άλλη γίνεται ευκολότερη η χειραγώγηση της σκέψης των πολλών. Ακόμη και το National Geographic, ένας πολύ σεβαστός οργανισμός, αναρτούσε φωτογραφίες από τη Γάζα κι έγραφε από κάτω ότι αυτά συμβαίνουν στη Συρία. Απίστευτα πράγματα! Μπλοκάρουν πλήρως κάθε πληροφορία που δεν έχει εγκριθεί από τους ολιγάρχες, από τις ελίτ, από την αμερικανική κυβέρνηση και τις μεγάλες εταιρίες.
Αλαζονεία και αδιέξοδα της βορειοαμερικανικής ελίτ
Εξηγούν αυτά εν μέρει για ποιο λόγο εκατομμύρια άνθρωποι που δεν είναι φασίστες στρέφονται στον Τραμπ; Επιπλέον, επί Μπάιντεν οι ΗΠΑ επιστρέφουν επιθετικά σε πολλά σημεία του πλανήτη, ενώ ο Τραμπ προσπαθούσε να απαγκιστρωθεί από πολεμικά μέτωπα που θεωρούσε αντιπαραγωγικά…
Λοιπόν, θα έλεγα ότι και ο αμερικανικός λαός είναι μπερδεμένος, αλλά και οι ίδιες οι ελίτ – φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να διασπώνται. Ο Τραμπ είναι άλλη ιστορία. Όταν άρχισε να σκέφτεται την προεδρία, δεν είχε καταλήξει ποιο χρίσμα θα διεκδικήσει: των Ρεπουμπλικάνων ή των Δημοκρατικών; Τελικά την ευκαιρία του την πρόσφερε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που ήταν απελπισμένο και έψαχνε για έναν δημοφιλή υποψήφιο. Όταν εκλέχθηκε πρόεδρος, το Δημοκρατικό Κόμμα σοκαρίστηκε – αν και δεν θα έπρεπε, διότι ποιον κατέβαζαν απέναντί του; Την Χίλαρι Κλίντον! Δηλαδή μια αναποτελεσματική και μοχθηρή φιγούρα… Είναι όμως τόσο αλαζόνες που νομίζουν ότι μπορούν να διαλέξουν τον χειρότερο δυνατό υποψήφιο και να τον επιβάλουν. Κάπως έτσι ο Τραμπ διέψευσε τις προβλέψεις. Αφότου έγινε πρόεδρος, τα συστημικά ΜΜΕ και η ελίτ ίδρωναν να μας πείσουν ότι είναι άθλιος. Παραβίαζαν ανοιχτές θύρες… Τώρα οι Ρεπουμπλικάνοι γνωρίζουν ότι παραμένουν χωρίς αξιόπιστη εναλλακτική. Ο ίδιος ο Ρον ΝτεΣάντις[1], που λέει ότι θα διεκδικήσει το ρεπουμπλικανικό χρίσμα, ξέρει ότι δεν είναι αξιόπιστος. Άρα είμαι σχεδόν σίγουρος ότι προεδρικός υποψήφιος θα είναι πάλι ο Τραμπ, κι όχι μόνο: το πιθανότερο είναι να νικήσει!
Όντως, πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε μια δημοσκόπηση που έδινε τον Τραμπ νικητή. Και γράφεται ότι ο ΝτεΣάντις σκέφτεται να αποσυρθεί από τη διεκδίκηση του χρίσματος. Την ίδια στιγμή οι μετρήσεις δημοφιλίας δείχνουν τον Μπάιντεν σε ιστορικό χαμηλό. Με άλλα λόγια, βλέπουμε την πλήρη αποτυχία των Δημοκρατικών να ανταποκριθούν στις πιο στοιχειώδεις προσδοκίες των πολλών…
Πράγματι. Οι ελίτ νομίζουν ότι είναι εξαιρετικά έξυπνες κι ότι, αφού διαθέτουν την πιο εξελιγμένη τεχνολογία και έχουν τα καλύτερα μυαλά στην υπηρεσία τους, θα παράξουν επιτυχημένες αποφάσεις. Παρ’ όλα αυτά, καταλήγουν στις πιο βλακώδεις ιδέες. Οπότε είναι πολύ προβλέψιμο τι θα συμβεί αν συνεχίσουν στην ίδια ρότα: θα είναι καταστροφικά τα αποτελέσματα για τις ΗΠΑ. Αυτοί που απαρτίζουν τις ελίτ μπορεί να μην καταστραφούν προσωπικά αλλά, ενώ θέλουν να είναι η ηγεσία της ισχυρότερης χώρας του κόσμου, θα καταλήξουν να είναι επικεφαλής ενός περιθωριοποιημένου κράτους…
Πόσο στέκει η εκτίμηση ότι βαθαίνει το ρήγμα στην κοινωνία των ΗΠΑ, ότι σε μια σειρά μεγάλα αστικά κέντρα επικρατεί σχεδόν εμφυλιοπολεμική κατάσταση;
Είναι ένας πολύ περίεργος εμφύλιος. Διότι ναι, υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στον πληθυσμό των ΗΠΑ, που μπορούν να τύχουν εκμετάλλευσης. Αλλά δεν βλέπω εκεί τον κίνδυνο. Ο κίνδυνος προκαλείται από τον εμφύλιο εντός των ελίτ των ΗΠΑ. Κι εδώ αναφύεται το ερώτημα για το ποιος θα πρέπει να έχει τον έλεγχο… Αλλά θέλω κι εγώ να σου κάνω μια ερώτηση: έχετε ακούσει για τον Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ, που διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών;
Ναι, κάτι γράψαμε πρόσφατα[2]. Έχει ενδιαφέρον ότι μιλά ανοιχτά, π.χ. αυτό που είπε στον Ζελένσκι, πως θα μπορούσε να αποτρέψει τον πόλεμο με μια απλή δήλωσή του, ότι δεν σκοπεύει να βάλει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ…
Έτσι είναι. Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ μπορεί κατά τη γνώμη μου να παίξει ρόλο, καταρχήν επειδή έχει το συγκεκριμένο όνομα. Κι έχει και απόψεις που μπορούν να βρουν ανταπόκριση σε εκατομμύρια Αμερικανών. Εάν συνδυαστεί με τον Μπέρνι Σάντερς, για παράδειγμα, θα είναι δύσκολο να τον εξοβελίσουν. Εκτός κι αν δολοφονήσουν έναν ακόμη Κένεντι!
Ναι, αλλά ο Σάντερς σε όλες τις κρίσιμες στιγμές έκανε πίσω…
Αλήθεια είναι αυτό. Η προοπτική επιτυχίας του Κένεντι Τζούνιορ είναι απλά μια μικρή πιθανότητα. Αλλά ο πόλεμος που του κάνουν αφότου ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του δείχνει πόσο δύσκολο είναι να επιτραπεί σήμερα στους πολίτες των ΗΠΑ να επιλέξουν έναν πραγματικό ηγέτη. Διότι πλέον οι ελίτ αποδέχονται μόνο κάποιον αδαή και παθητικό άνθρωπο για τη θέση του προέδρου! Εν πάση περιπτώσει, δεν τρέφω πολλές ελπίδες για το μέλλον των ΗΠΑ…
«Πόσο λογικό είναι να θεωρούμε ότι ναι μεν έχουμε πυρηνικά όπλα, αλλά δεν θα τα χρησιμοποιήσουμε ποτέ; Πρόκειται για μια εντελώς αβάσιμη προσδοκία. Κάποιος ηλίθιος θα τα χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή! Είναι πολύ λάθος να νομίζουμε ότι όσο διατηρούμε τέτοια πυρηνικά οπλοστάσια διασφαλίζουμε κάτι»
Ο πυρηνικός κίνδυνος και το δολάριο ως δίκοπο μαχαίρι
Πώς θα αντιδράσει κατά τη γνώμη σου η βορειοαμερικανική ελίτ μπροστά στη διαδικασία υποβάθμισης της διεθνούς θέσης της; Κι εδώ μιλάμε για πυρηνικές δυνάμεις. Η προοπτική να αρπαχτούν όλοι αυτοί είναι εφιαλτική για τους λαούς του πλανήτη μας…
Λοιπόν, ανησυχώ κι εγώ πολύ. Διότι όταν το 1962 ξέσπασε η αποκαλούμενη «κουβανική κρίση» και κατέστη πολύ υπαρκτός ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου, ευτυχώς είχαμε τον Τζον Κένεντι και τον Νικίτα Χρουστσόφ, που έφτασαν σε μια συμφωνία. Τώρα δεν έχουμε τέτοιους ανθρώπους! Το 1962 υπήρχε μόνο ένας στη διοίκηση Κένεντι, ο στρατηγός Κέρτις Λεμέι, που δεν έκρυβε ότι ήθελε πυρηνικό πόλεμο. Ευτυχώς, το ξεπεράσαμε, και τον Κέρτις Λεμέι τον έδειχναν με το δάχτυλο. Σήμερα όμως υπάρχουν πολλοί στη διοίκηση των ΗΠΑ που εκφράζονται υπέρ της χρήσης πυρηνικών όπλων. Ξεκινούν εισάγοντας την έννοια των λεγόμενων «πυρηνικών όπλων πεδίου μάχης», «περιορισμένης ισχύος» κ.λπ.
Άλλαξαν και το πυρηνικό δόγμα των ΗΠΑ[3], εκτιμώντας πλέον ότι «οι πολιτικές “Καμία Χρήση Πρώτου Πλήγματος” και “Αποκλειστικός Σκοπός η Άμυνα” θα οδηγούσαν σε ένα απαράδεκτο επίπεδο κινδύνου»…
Σωστά! Και οι υποστηρικτές αυτής της γραμμής είναι πια πολλοί, και μάλιστα όχι στρατιωτικοί: Τζέικ Σάλιβαν, Βικτόρια Νούλαντ και πάει λέγοντας. Είναι μια κατάσταση πιο επικίνδυνη απ’ όσο φανταζόμαστε, επειδή δεν υπάρχει σήμερα μια ισχυρή μορφή που θα τους βάλει χαλινάρι. Διστάζω να το πω, αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι απαισιόδοξος. Διότι η ιστορία του ανθρώπινου γένους αφορά και την εξέλιξη της νοημοσύνης του. Η οποία αναπτύσσεται μέσα από τον ανταγωνισμό, αλλά με διαστροφικό τρόπο – στρέφοντας τον έναν απέναντι στον άλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι η τεχνολογία κάνει άλματα σε εποχές πολεμικών συγκρούσεων. Κι αναρωτιέμαι: στην ανθρώπινη ιστορία, εφευρέθηκε κάποιο όπλο που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ; Πόσο λογικό είναι να θεωρούμε ότι ναι μεν έχουμε πυρηνικά όπλα, αλλά δεν θα τα χρησιμοποιήσουμε ποτέ; Πρόκειται για μια εντελώς αβάσιμη προσδοκία. Κάποιος ηλίθιος θα τα χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή! Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. Είναι πολύ λάθος να νομίζουμε ότι όσο διατηρούμε τέτοια πυρηνικά οπλοστάσια διασφαλίζουμε κάτι.
Υπάρχουν κι αυτοί που λένε ότι οι ΗΠΑ διαθέτουν ένα ακόμη υπερόπλο: το δολάριο.
Ναι, παραμένει ακόμα το κύριο αποθεματικό νόμισμα παγκοσμίως, και οι ΗΠΑ το βλέπουν ως τη χήνα που γεννά τα χρυσά αβγά. Διότι απλά τυπώνουν δολάρια, και σχεδόν κάθε χώρα απεύχεται την πτώση του δολαρίου, διότι τα περισσότερα αποθεματικά της είναι σε αυτό το νόμισμα. Εγώ πάντως αν ήμουν πλούσιος θα αγόραζα χρυσό. [γέλια] Διότι όσο οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν το δολάριο ως όπλο για να καταστρέψουν την οικονομία π.χ. της Συρίας, του Ιράν κ.λπ., τόσο γίνεται δίκοπο μαχαίρι…
Πράγματι, η Γέλεν[4] είπε πρόσφατα ότι «υπάρχει κίνδυνος, όταν χρησιμοποιούμε οικονομικές κυρώσεις που συνδέονται με τον ρόλο του δολαρίου, να υπονομευθεί η ηγεμονία του».
Καλά, εγώ το είπα πριν χρόνια. [γέλια] Εν πάση περιπτώσει, γελάμε, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Πόσο μάλλον όταν οι ΗΠΑ δεν παράγουν πλέον τίποτα. Δεν έχουν πια βιομηχανική βάση. Γιατί; Επειδή η αμερικανική ελίτ, η ολιγαρχία, αποφάσισε ότι «είμαστε καπιταλιστές, οπότε θα στείλουμε όλες τις δουλειές έξω, και θα πληρώνουμε φτηνότερα άλλους να παράγουν για λογαριασμό μας, κι εμείς απλά θα γεμίζουμε τις τσέπες μας με τα κέρδη». Για μένα, οι ΗΠΑ τελειώνουν, και η κάθοδός τους θα γίνεται όλο και πιο γοργή. Το πρόβλημα είναι, όπως λέγαμε πρωτύτερα, τα πυρηνικά: σύντομα αυτά θα είναι το τελευταίο βέλος στη φαρέτρα της Ουάσιγκτον…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ:
[1] Ο νέος αγαπημένος Ρεπουμπλικάνος των… Δημοκρατικών (φύλλο 612).
[2] “Ψεκασμένος” ή ενοχλητικός; (φύλλο 632).
[3] Το νέο πυρηνικό δόγμα των ΗΠΑ (φύλλο 612).
[4] Τζάνετ Γέλεν: υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ.
