Όταν πριν από πέντε χρόνια η ιστορική σκηνή του «Ανοιχτού Θεάτρου», υπακούοντας στους νόμους της αγοράς, αναγκαζόταν να μετατραπεί βιαίως σε ράφια σύγχρονου σούπερ μάρκετ, ο ιδρυτής του Γ. Μιχαηλίδης είχε πει: «όταν κλείνει ένα θέατρο βουβαίνονται φωνές και σωπαίνουν ψυχές». Την τύχη του «Ανοιχτού Θεάτρου» μοιάζει να ακολουθεί σήμερα μια ακόμη ιστορική σκηνή της Αθήνας, μόνο που στην παρούσα συγκυρία είναι η ύφεση κι όχι η ακμή της αγοράς που βαράει τον ταμπουρά.
Ο Σπύρος Ευαγγελάτος, λοιπόν, προαναγγέλλει το κλείσιμο του Αμφιθεάτρου εξαιτίας της ελλιπούς χρηματοδότησης από το υπουργείο Πολιτισμού. Δεν θα εστιάσουμε στα απολύτως αυτονόητα, τουτέστιν ότι ο θεατρικός χώρος είναι ένα καζάνι που βράζει κι ότι συνοδεύεται από τη δίκαιη απαίτηση των πάντων για μια θέση στον ήλιο των επιχορηγήσεων. Απαίτηση που εκδηλώνεται με γνωριμίες, επιστολές, διαγκωνισμούς, ανακυκλούμενες αντιδράσεις, χαρές και πικρίες. Όλοι γνωρίζουν, αν και δεν το ομολογούν, πως οι πενιχρές χρηματοδοτήσεις δεν εξαρτώνται τόσο από την προσφορά και τη συνέπεια των θιάσων, όσο –κυρίως- από την προσωπική σχέση που διατηρούν οι ενδιαφερόμενοι με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του υπουργείου.
Δεν ξέρουμε ποια είναι σήμερα η σχέση του κ. Ευαγγελάτου με το υπουργείο, το σίγουρο είναι ότι από τη στιγμή που ο κ. Λούκος ανέλαβε -με λευκή επιταγή από το Μαξίμου- τα ηνία του Φεστιβάλ Αθηνών, τα πράγματα δυσκόλεψαν γι’ αυτόν. Την πρώτη χρονιά ο εκ της Γαλλικής Λυών κ. Λούκος δήλωνε με περίσσιο κυνισμό ότι δεν γνώριζε τον σκηνοθέτη, ούτε τη δουλειά του φυσικά, κι αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος που τον απέκλειε από την συμμετοχή του στο Φεστιβάλ. Κανείς δεν αντέδρασε τότε στην απίστευτη αυτή ομολογία! Αργότερα, όταν πληροφορήθηκε τον βίο και την πολιτεία του, του έκανε τη… χάρη -παρότι παράταιρος με τη μεταμοντέρνα οπτική του- να τον συμπεριλάβει στα δρώμενα του επόμενου Φεστιβάλ.
Φέτος «έκοψε» την πρότασή του να ανεβάσει «Φιλοκτήτη» µε τον Γιώργο Κιµούλη στην Επίδαυρο, οδηγώντας τον κ. Ευαγγελάτο στην απόφαση – απόγνωση, να προαναγγείλει θυμικά -και ολίγον εκβιαστικά είναι αλήθεια- το κλείσιμο του Αμφιθεάτρου του! «Είµαι βαθύτατα πικραµένος επειδή το θέατρο κλείνει για οικονοµικούς λόγους, έχω δανειστεί χρήµατα για να καλύψω έξοδα. Λυπάµαι γι’ αυτή την απόφαση. Αν ήμουν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, και ήµουν αυτός που είµαι, δεν θα υπήρχαν τέτοιου είδους προβλήµατα», δήλωσε σε καθημερινή εφημερίδα του συγκροτήματος Λαμπράκη… Δεν αμφισβητούμε ότι το Αμφι-Θέατρο υπηρέτησε με συνέπεια και σεβασμό το κλασικό ρεπερτόριο, καθώς και κάποια σημαντικά κείμενα της νεοελληνικής Γραμματείας, ωστόσο, η δήλωση έχει μια δόση έπαρσης που δεν συνάδει με την αφοσίωση στην τέχνη και την εξ’ αυτής ταπεινότητα.
Ο κ. Ευαγγελάτος γνωρίζει καλά ότι ο δρόμος της πραγματικής τέχνης, είναι δύσβατος και απαιτητικός, δεν είναι στρωμένος με ευκολίες και κονδύλια. Τώρα, λοιπόν, που ο κουμπαράς παρουσιάζεται -εντέχνως- αδειανός, δεν έχει παρά να στηριχθεί στο ταλέντο και το θεατρόφιλο κοινό του, ώστε να κρατήσει το Αμφι-θέατρο ανοιχτό. Το Θέατρο Τέχνης «άνθησε» κυριολεκτικά όταν οι συντελεστές του τρώγανε μια μακαρονάδα στα τέσσερα…
Δεν ξέρουμε ποια είναι σήμερα η σχέση του κ. Ευαγγελάτου με το υπουργείο, το σίγουρο είναι ότι από τη στιγμή που ο κ. Λούκος ανέλαβε -με λευκή επιταγή από το Μαξίμου- τα ηνία του Φεστιβάλ Αθηνών, τα πράγματα δυσκόλεψαν γι’ αυτόν. Την πρώτη χρονιά ο εκ της Γαλλικής Λυών κ. Λούκος δήλωνε με περίσσιο κυνισμό ότι δεν γνώριζε τον σκηνοθέτη, ούτε τη δουλειά του φυσικά, κι αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος που τον απέκλειε από την συμμετοχή του στο Φεστιβάλ. Κανείς δεν αντέδρασε τότε στην απίστευτη αυτή ομολογία! Αργότερα, όταν πληροφορήθηκε τον βίο και την πολιτεία του, του έκανε τη… χάρη -παρότι παράταιρος με τη μεταμοντέρνα οπτική του- να τον συμπεριλάβει στα δρώμενα του επόμενου Φεστιβάλ.
Φέτος «έκοψε» την πρότασή του να ανεβάσει «Φιλοκτήτη» µε τον Γιώργο Κιµούλη στην Επίδαυρο, οδηγώντας τον κ. Ευαγγελάτο στην απόφαση – απόγνωση, να προαναγγείλει θυμικά -και ολίγον εκβιαστικά είναι αλήθεια- το κλείσιμο του Αμφιθεάτρου του! «Είµαι βαθύτατα πικραµένος επειδή το θέατρο κλείνει για οικονοµικούς λόγους, έχω δανειστεί χρήµατα για να καλύψω έξοδα. Λυπάµαι γι’ αυτή την απόφαση. Αν ήμουν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, και ήµουν αυτός που είµαι, δεν θα υπήρχαν τέτοιου είδους προβλήµατα», δήλωσε σε καθημερινή εφημερίδα του συγκροτήματος Λαμπράκη… Δεν αμφισβητούμε ότι το Αμφι-Θέατρο υπηρέτησε με συνέπεια και σεβασμό το κλασικό ρεπερτόριο, καθώς και κάποια σημαντικά κείμενα της νεοελληνικής Γραμματείας, ωστόσο, η δήλωση έχει μια δόση έπαρσης που δεν συνάδει με την αφοσίωση στην τέχνη και την εξ’ αυτής ταπεινότητα.
Ο κ. Ευαγγελάτος γνωρίζει καλά ότι ο δρόμος της πραγματικής τέχνης, είναι δύσβατος και απαιτητικός, δεν είναι στρωμένος με ευκολίες και κονδύλια. Τώρα, λοιπόν, που ο κουμπαράς παρουσιάζεται -εντέχνως- αδειανός, δεν έχει παρά να στηριχθεί στο ταλέντο και το θεατρόφιλο κοινό του, ώστε να κρατήσει το Αμφι-θέατρο ανοιχτό. Το Θέατρο Τέχνης «άνθησε» κυριολεκτικά όταν οι συντελεστές του τρώγανε μια μακαρονάδα στα τέσσερα…
Στ. Μαυροειδής
Σχόλια
