Η μαζικότητα αυτής της διαδήλωσης, σίγουρα, ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη φοιτητική κινητοποίηση στη Θεσσαλονίκη, τα τελευταία χρόνια. Σε καμιά, όμως, περίπτωση δεν αποτέλεσε τομή η οποία θα μπορούσε με πειστικό τρόπο να προκαλέσει την ανατροπή του νέου νόμου πλαίσιο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, βασικό πρόβλημα για τη συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος συνεχίζει να αποτελεί η πολιτική του στοχοθεσία και πρακτική.
Η πορεία της ΔΕΘ απέδειξε, με τον καλύτερο τρόπο, τη χαοτική απόσταση που χωρίζει την «καθοδήγηση» του φοιτητικού κινήματος, τόσο από τις διαθέσεις του ίδιου του απλού κόσμου των σχολών, όσο και από το λαϊκό κίνημα και τα αναβαθμισμένα πολιτικά ζητήματα που αυτό θέτει.
Την ίδια στιγμή που ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού ενώνεται στο σύνθημα «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από ‘δώ», συνολικοποιώντας τη σύγκρουσή του με το πολιτικό σύστημα και τις πολιτικές της χρεοκοπίας, η εικόνα που δίνει η συνθηματολογία των φοιτητικών μπλοκ θυμίζει πειραματόζωο σε δοκιμαστικό σωλήνα, τόσο με τον αυτιστικό φοιτητοκεντρισμό, όσο και με τη στείρα αναπόληση του κινήματος του ‘06-’07 που φαίνεται να μην μπορεί να εμπνεύσει ούτε τον κόσμο που συμμετέχει στις πορείες.
Θα ενωθούμε με το ριζοσπαστισμό;
Την ίδια στιγμή που από διαφορετικές διαδρομές ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός συντόνισε την κίνησή του, επιλέγοντας να ενωθεί μπροστά στη ΔΕΘ, διαδηλώνοντας πως είναι ανεπιθύμητοι αυτοί που ξεπουλάνε τη χώρα και τις ζωές μας, το φοιτητικό κίνημα έψαχνε να βρει τον προνομιακό συνομιλητή και σύμμαχο του, στα «καθ’ ημάς» πρωτοβάθμια σωματεία, παρακάμπτοντας τόσο τον φρέσκο αέρα πραγματικής (και όχι φραστικής) ανατροπής που έφερε ένας κόσμος που είτε μέσα απ’ τις πλατείες, είτε αλλιώς βρέθηκε εκείνη τη μέρα μπροστά στη ΔΕΘ, όσο και την απαίτηση που εκφράστηκε απ’ την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου των συνελεύσεων να ενωθούν οι φοιτητές με όλη την κοινωνία. Την ίδια στιγμή που όλοι περίμεναν τη μαζική φοιτητική πορεία για να ενωθεί μαζί με τους Αγανακτισμένους του Λευκού Πύργου, τους ταξιτζήδες και τους χιλιάδες ακόμη πολίτες που παρέμειναν για ώρες μπροστά στη ΔΕΘ, σπάζοντας την τρομοκρατία και την καταστολή της αστυνομίας, τα φοιτητικά μπλοκ αφού έκαναν τον κύκλο της πόλης, πέρασαν τρέχοντας μπροστά από την ΔΕΘ, προκαλώντας απογοήτευση και οργή τόσο στο εκεί συγκεντρωμένο πλήθος, όσο και σε μεγάλο κομμάτι του ίδιου του φοιτητόκοσμου του οποίου οι διαθέσεις έρχονταν σε αντίθεση με τις διαθέσεις μιας κινηματικής «πρωτοπορίας» που ήθελε να μεταφέρει την πορεία πίσω στα πανεπιστήμια και την κουβέντα σε ένα ακίνδυνο -για την κυβερνητική πολιτική- πεδίο, όπως είναι το άσυλο.
Για το φοιτητικό κίνημα ένα τέτοιο ραντεβού, σαν αυτό της 10ης Σεπτέμβρη, θα έπρεπε να αποτελεί πρώτης ιεράρχησης κόμβο, ώστε να υπάρξει ένα άλμα στην ποσοτική και ποιοτική του ανάπτυξη. Για ένα κίνημα όπως το φοιτητικό που προσπαθεί μετά απ’ τις πρώτες αυθόρμητες-απροετοίμαστες αντιδράσεις να αποκτήσει ένα σχέδιο που θα δίνει την ελπίδα νίκης, το να έρθει σε επαφή, το να συνομιλήσει στο δρόμο, το να βρει έναν κοινό βηματισμό με κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση, τόσο για να χτιστεί η αναγκαία εκείνη κοινωνική συμμαχία που θα υπερασπιστεί τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία, όσο και για να υπάρξουν οι όροι για ένα παλλαϊκό ξεσηκωμό που θα διώξει την κυβέρνηση, την τρόικα και μαζί τους τα μνημόνια και τους νόμους που ψήφισαν.
* Ο Δημήτρης Γκάζης είναι φοιτητής στο Μαθηματικό ΑΠΘ
