Ο Ηρόστρατος μπαίνει στη νέα χρονιά κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι.
Το φίδι αλλάζει πουκάμισο για να μπορέσει να επιβιώσει στην Ελλάδα της κρίσης. Και ο Κώστας Ακρίβος, με το βιβλίο του που με συντρόφευε τις μέρες των γιορτών στο χωριό μου -τα Καστέλλια- κάνει ένα ταξίδι γνώσης και αυτογνωσίας σε μια χώρα που αλλάζει επώδυνα το δικό της πουκάμισο αναζητώντας φως στο σκοτάδι.
«…Για τη δική μου γενιά, που από τα γεγονότα του 20ού αιώνα έχουμε βιώσει μόνο τον απόηχό τους, ούτε καν το Πολυτεχνείο δεν προλάβαμε να ζήσουμε από πρώτο χέρι, η κρίση είναι το λαχείο που μας κλήρωσε. Είναι το δικό μας 1922, τα Δεκεμβριανά μας, ο “παρθενώνας” της Μακρονήσου, ο Πέτρουλας, το 1967, ο “Αττίλας”. Είμαι της γνώμης ότι η λογοτεχνία δεν μπορεί να μένει αδιάφορη με ό,τι συμβαίνει γύρω μας, οι οικονομικές δυσκολίες και μαζί η μπόχα από τη σήψη κάθε είδους διαφθορά είναι καθημερινό μαρτύριο….», λέει ο συγγραφέας στην Κρυσταλλία Πατούλη (tvxs).
Και το πράττει, μέσα από πραγματικά και φανταστικά ταξίδια, σημειώσεις, αποσπάσματα, συναντήσεις, διασχίζοντας την Ελλάδα από άκρη σε άκρη, αναζητώντας την έμπνευση, αλλά και το τι μπορεί να μας κάνει περήφανους σήμερα, να μας δώσει την ώθηση για την καινούργια αρχή. Στο δικό μου πραγματικό ταξίδι, με την καμπάνα του χωριού να χτυπά πένθιμα, τη βροχή να πέφτει και την καταχνιά να σκεπάζει τα τραυματισμένα από την εξόρυξη του βωξίτη βουνά, νιώθω πως περπατάω παράλληλα. Η σκέψη μου τρέφεται. Το βιβλίο του Κ. Ακρίβου είναι σαν ένα αναβάπτισμα. Χωρίς εθνικισμούς, αλλά με ελληνομάθεια.
Ο λαϊκός οργανοπαίκτης, ο παπάς του χωριού, ο ξεχασμένος ήρωας του ’21, ο παλιός περιηγητής, η αγωνίστρια φοιτήτρια, ο Αλβανός μαθητής και τόσοι άλλοι. Κι ως ένα άλτερ έγκο ο κολλητός φίλος του αφηγητή, ο «Τσιρίλο», αντεξουσιαστής και απογοητευμένος -που θα φύγει από τη ζωή- αλλά ο διάλογος μαζί του θα συνεχίζεται μέσα στην ψυχή του συγγραφέα…
Το βιβλίο θα σας χαρίσει το ταξίδι κι ίσως αν οδηγήσει κι εσάς σε κάποιους τόπους. Να δείτε ανθρώπους και πράγματα με άλλα μάτια. Αυτά που προσπερνάμε να τα ανακαλύψουμε. Όπως βρέθηκα κι εγώ, καθόλου τυχαία στις Θερμοπύλες. Όχι για να σκεφτώ τους Μήδους που διαβαίνουν και τους Εφιάλτες, αλλά για να επισκεφθώ τις θερμές πηγές που ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν. Και να δω, στον εγκαταλειμμένο τόπο να έχει στηθεί μια αυτοσχέδια γιορτή. Με μπουρνούζια και μπανιερά, με μικρές φωτιές, με το καπό του αυτοκινήτου να γίνεται ο μπουφές για λιχουδιές. Όλες οι ηλικίες μέσα στο νερό που βγάζει υδρατμούς, κάτω από τον μικρό καταρράκτη…
Διαβάζω το Αλλάζει πουκάμισο το φίδι (Εκδ. Μεταίχμιο) και ελπίζω πως όλα αυτά θα βρούμε τη δύναμη να τα υπερασπιστούμε. Να τα κερδίσουμε για το 2014. Αυτό θα είναι το δικό μας φλουρί!
Πάρτι για πολλούς και πάρτι για λίγους
Μοιάζει με ευφημισμό. Θυμίζει περισσότερο μαύρο χιούμορ. Με ποσοστά ανεργίας που ξεπερνούν το 60% στους νέους η Θεσσαλονίκη θα… στεφθεί το 2014 Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας. Όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα έχουν σβήσει ήδη τα φώτα του μεγάλου πάρτι που έγινε την Πρωτοχρονιά στην Αποθήκη Γ’ στο λιμάνι. Άρτος δεν υπάρχει, αλλά από θεάματα… Στο ρόλο του αφηγητή ο Γιάννης Βούρος – ο ηθοποιός και υπέρμαχος του Μνημονίου, που ως βουλευτής ψήφισε ό,τι έβρισκε μπροστά του για να… σώσει τη χώρα.
Ένα άλλο πάρτι για λίγους και εκλεκτούς θα λάβει χώρα αμέσως μετά, με τις 130 εκδηλώσεις (συνέδρια, ημερίδες, σεμινάρια, διαγωνισμοί, παρουσιάσεις, εκθέσεις) που ετοιμάζονται για το 2014 στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας. Υποθέτω αντίστοιχο με εκείνο που έγινε στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα κι ακόμη ψάχνουν να βρουν πού πήγαν τα λεφτά. Μια καλή βάση για τις δημοτικές εκλογές που έρχονται…
Για τον Νίκο Δημητράτο
Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινοπώρου
πίσω απ’ τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού
πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν
κάτω απ’ τα ματωμένα νύχια του περιστεριού
πάμε να δεις στην αυλή που μεγάλωσαν
δυο παιδιά ερωτευμένα
δυο παιδιά του χαμού.
Αυτοί οι στίχοι από το Μεγάλο μας Τσίρκο, που πρωτοτραγούδησε ο Νίκος Δημητράτος μαζί με τη Τζένη Καρέζη θα μείνουν όχι απλώς χαραγμένοι στο μυαλό με αυτή τη ξεχωριστή φωνή του, αλλά και με μια ανατριχίλα που πάντα έρχεται όταν το ακούω. Και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από εκείνη τη δύσκολη εποχή που το πέρασμα στην εφηβεία συνοδεύτηκε από την πτώση της δικτατορίας. Και μετά ήρθε το Ρεμπέτικο. Και πάλι αυτή η χαρακτηριστική φωνή να το σημαδεύει. Ακόμη μια απώλεια για το 2013. Ήταν στα 71 του…
