Στο δημοσιογραφικό και πολιτικό ποιόν του Νίκου Σβέρκου έχουμε αναφερθεί ξανά. Ο απόλυτος «γραμμιτζής» του ΣΥΡΙΖΑ, διευθυντής στον ραδιοσταθμό «Κόκκινο», αρθρογράφος στην ΕφΣυν και στο κομματικό left, με μόνιμο στασίδι στις εκπομπές της ΕΡΤ, έχει χρεωθεί με το δύσκολο έργο να κάνει καθημερινά προπαγάνδα για το Μαξίμου με κάθε μέσο και τρόπο.
Την περασμένη εβδομάδα το τερμάτισε. «Η χυδαιότητα του ΣΚΑΪ βγάζει… Μάτι» τιτλοφόρησε το άρθρο του στο left, θεωρώντας πολύ έξυπνο να χρησιμοποιήσει την ονομασία της καμένης και μαυρισμένης περιοχής σαν λογοπαίγνιο για την προπαγάνδα του.
Η αλητεία φυσικά δεν σταματάει στον τίτλο. «Βρες πέντε-έξι επιχειρήματα να απαντήσεις στον Παπαχελά», θα του είχανε πει από το Μαξίμου. Έκατσε λοιπόν στο γραφείο του και σκέφτηκε στα γρήγορα τα εξής:
Επιχείρημα πρώτο: Είμαστε σε προεκλογική περίοδο και δεν πρέπει να αγγίζουμε τέτοια θέματα. Έγινε άλλωστε, λέει, και το ντιμπέιτ των υποψηφίων περιφερειαρχών! Μπράβο κύριε Σβέρκο, πού ακούστηκε να ασχολούμαστε με το Μάτι με κίνδυνο να χάσει ψήφους η κυρία Δούρου; Απαράδεκτο. Ίσως πρέπει να βγει και έκτακτος νόμος να απαγορεύονται τέτοιες δυσάρεστες αναφορές τον μήνα τον εκλογών.
Επιχείρημα δεύτερο: «Το να επενδύεις πολιτικά σε μια τραγωδία είναι απίστευτα απάνθρωπη επιλογή». Με λίγα λόγια, απαγορεύεται η αναζήτηση της αλήθειας, των πολιτικών ευθυνών και εν γένει η κριτική στους κυβερνώντες για μια τραγωδία με πάνω από 100 νεκρούς.
Επιχείρημα τρίτο: Τα στοιχεία, λέει, είναι αποσπασματικά. Και επειδή προφανώς σε μια τηλεοπτική εκπομπή δεν μπορούν να περιέχονται ΟΛΑ τα στοιχεία, επεκτείνεται το πρώτο επιχείρημα: Καλύτερα να μη γίνονται καθόλου εκπομπές για τέτοια θέματα, όχι μόνο προεκλογικά.
Το να πουλάς σανό είναι κι αυτό ένα επάγγελμα, από τα παλιά. Στην αλητεία όμως θα περίμενε κανείς να υπάρχει κι ένα όριο
Επιχείρημα τέταρτο: Προβάλλονται τηλεφωνικές συνομιλίες σε στιγμές που ήταν πολύ έντονες και σε τέτοιες στιγμές, αναρωτιέται ο δημοσιογράφος, πώς μπορεί να είναι «σωστή» ή ψύχραιμη μια κουβέντα; Ατράνταχτο! Ας ακούσουμε μόνο τις ψύχραιμες και σωστές φωνές του κου Σβέρκου και της κας Δούρου, όλα τα άλλα (π.χ. τα στοιχεία από τις συνομιλίες εκείνης της μέρας) μας αποπροσανατολίζουν.
Επιχείρημα πέμπτο: «Προβλήθηκαν επίσης συνομιλίες ανάμεσα σε πυροσβέστες και στελέχη της υπηρεσίας. Εμμέσως στοχοποιείται σύσσωμη η πυροσβεστική». Κι άλλο ατράνταχτο επιχείρημα, αν είναι δυνατόν να κρίνονται οι υπηρεσίες του κράτους μας και ειδικά τα ανώτατα στελέχη τους, να εντοπίζονται οι ολιγωρίες και οι ελλείψεις τους. Αυτό θα οδηγήσει στο τέλος να κατηγορήσουμε και την κυβέρνηση για τις ελλείψεις αυτές (πράγμα που αντιβαίνει και τον δεύτερο κανόνα-επιχείρημα του κου Σβέρκου περί πολιτικής εκμετάλλευσης).
Επιχείρημα έκτο: «Προβάλλεται στο τέλος η φράση μιας κατοίκου, που ζητάει έργα. Αλήθεια, οι υπεύθυνοι αυτού του “ντοκιμαντέρ”, πού ήταν στις ευρύτατες συσκέψεις που έγιναν και είχαν απτά αποτελέσματα» αναρωτιέται ο ψύχραιμος κύριος Σβέρκος. Μα είναι δυνατόν να προβάλουμε τον κάθε κάτοικο που ζητάει έργα αντί να γυρίσουμε ένα σποτάκι με τα έργα της κυβέρνησής μας; Αυτό πια είναι ανήκουστο.
Στο τέλος του άρθρου, ο κος Σβέρκος αμολάει και μια ατάκα για τους «θιασώτες του νεοφιλελεύθερου συρφετού». Ενώ η αντινεοφιλελεύθερη κυβέρνηση έχει ανασυγκροτήσει τις δημόσιες υπηρεσίες, αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία και λύνει όλα τα προβλήματα των πολιτών.
Το να πουλάς σανό είναι κι αυτό ένα επάγγελμα, από τα παλιά. Στην αλητεία όμως θα περίμενε κανείς να υπάρχει κι ένα όριο, έστω να καταλαβαίνει ότι αυτό πλήττει και τον ίδιο ή εκείνους που υπηρετεί. Ψιλά γράμματα μάλλον.
Γ.Π.
