Συμμαχίες, μυστικά και ψέματα
Ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι επιχειρησιακές ανάγκες του ΝΑΤΟ στην προσπάθεια περικύκλωσης της Ρωσίας, ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο των χερσαίων και θαλάσσιων οδών προς τη Μαύρη Θάλασσα, το διαρκές παζάρι με τις περιφερειακές φιλοδοξίες της Τουρκίας, αλλά και τα σχέδια διείσδυσης μέσω μεταφοράς υγροποιημένου LNG στον ευρωπαϊκό ενεργειακό χάρτη, έχουν αναβαθμίσει το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την Αλεξανδρούπολη.
Τελευταίο επεισόδιο, η ανακοίνωση από την Ελληνική Κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ, ότι ματαιώνεται, λίγο πριν την τελευταία στροφή, ο διαγωνισμός για την πώληση του λιμανιού της πόλης. Η προσέλκυση επενδυτών για την αποκρατικοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης είχε μετατραπεί σε success story, όλων των κυβερνήσεων την τελευταία δεκαετία (τουλάχιστον από το 2011 και την ένταξη του στο ΤΑΙΠΕΔ), συνοδευόμενη από μια επικοινωνιακή εκστρατεία αναπτυξιολογίας. Μετά από 11 χρόνια, εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε οικονομοτεχνικές μελέτες, περαιτέρω απαξίωση και εγκατάλειψη των εγκαταστάσεων που έχουν μετατραπεί σε de facto στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, και ακύρωση κάθε άλλης αναπτυξιακής προοπτικής για την πόλη, ανακοινώνεται πως η πώληση του λιμανιού ακυρώνεται μέχρι νεοτέρας. Η κυβέρνηση επικαλείται, τη γεωπολιτική σημασία του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, τη δεδομένη χρονική στιγμή για να στηρίξει την απόφαση της αυτή. Στην πραγματικότητα αντί για ιδιωτικοποίηση, έχουμε την πλήρη παραχώρηση του λιμανιού στον στρατό τον ΗΠΑ, με τα ευρωατλαντικά συμφέροντα να βαφτίζονται για μια ακόμη φορά «εθνικά».
Δυνατότητες και εμπόδια
Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, θα μπορούσε να αποτελεί ένα σημαντικό κόμβο εμπορικό και ενεργειακό. Αξιοποιώντας την εγγύτητά του με τα στενά του Βοσπόρου, θα μπορούσε να απορροφά σημαντικό όγκο των πλοίων και των εμπορευμάτων που τώρα συνωστίζονται στα στενά, ανοίγοντας έναν ακόμη εμπορικό δρόμο προς την Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία, μη ελεγχόμενο από την Τουρκία. Μια τέτοια προοπτική, που θα απαιτούσε μια στιβαρή εθνική αναπτυξιακή πολιτική, και τις κατάλληλες συμμαχίες, μετατράπηκε από τις πολιτικές ελίτ της χώρας, σε business as usual, με την επικοινωνία, τις μελέτες και τις μπίζνες με ημέτερους και ξένα συμφέροντα να υπερισχύουν των πραγματικών έργων.
Παράλληλα ένα τέτοιο έργο θα είχε εκ των πραγμάτων να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες της γεωπολιτικής. Με τα αντιτιθέμενα συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων (Ρωσία, Κίνα, ΗΠΑ) και περιφερειακών παικτών (Τουρκία, Ε.Ε.) να καθιστούν το εν λόγω εγχείρημα, εξ αρχής συγκρουσιακό. Από την περίοδο του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη την πρώτη δεκαετία του 2000, την κάθοδο Ρώσων επιχειρηματιών και την ενίσχυση των δικτύων ρωσικής επιρροής τη δεκαετία των μνημονίων, φτάνουμε στην κρίση των ελληνορωσικών σχέσεων επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (με αντίκτυπο και στα επιχειρηματικά και πολιτικά πράγματα της πόλης) έως και σήμερα με την αμερικάνικη αντεπίθεση, που διεκδικεί τον πλήρη αξονισμό της χώρας στα ευρωατλαντικά σχέδια, αξιώνοντας και πετυχαίνοντας την αποκλειστική αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης για την υποστήριξη του πολέμου στην Ουκρανία.
Η αναβάθμιση του λιμανιού είχε να ξεπεράσει και αρκετούς αντικειμενικούς σκοπέλους, πέραν των οικονομικών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Πρώτον, η χρόνια απαξίωση, είχε αφήσει το λιμάνι με απαρχαιωμένο κτιριακό εξοπλισμό (ενδεικτικά, τα γραφεία της διοίκησης του λιμανιού στεγάζονται σε τολ), μηχανήματα και λοιπές υποδομές, ο εκσυγχρονισμός των οποίων θα απαιτούσε επενδύσεις εκατομμυρίων, πριν και μετά από κάποια ενδεχόμενη πώληση. Δεύτερον, παραμένει παρά τις όποιες παρεμβάσεις, ο σκόπελος του ιδιοκτησιακού καθεστώτος ακίνητων κυριότητας του ΟΣΕ και διαχείρισης ΓΑΙΑΟΣΕ που βρίσκονται εντός της λιμενικής ζώνης. Τρίτον, δεν έχουν προχωρήσει οι εργασίες εκβάθυνσης, οι οποίες είναι απαραίτητες ώστε να μπορεί να δεχτεί πλοία-κοντέινερ, παρά το γεγονός πως διαθέτει ΣΕΜΠΟ και μεγάλη προβλήτα, με μελέτες να δείχνουν ότι η ίδια η γεωγραφία της περιοχής καθιστά ένα τέτοιο έργο επισφαλές, καθώς θα απαιτούνται επαναλαμβανόμενες παρεμβάσεις εκβάθυνσης λόγω της γειτνίασης του λιμανιού με το Δέλτα του Έβρου, και τα φερτά υλικά αυτού.
Τα παραπάνω είναι γνωστά τόσο στην κυβέρνηση όσο και στους υποψήφιους επενδυτές. Αποκρύπτονται όμως συστηματικά από τον δημόσιο διάλογο, στο όνομα της ανάπτυξης. Τώρα το σχέδιο προσέλκυσης επενδυτή μοιάζει να καταρρέει, και μένει απλά η παραχώρηση των εγκαταστάσεων στον στρατό των ΗΠΑ, μαζί με κάποιες αόριστες υποσχέσεις για εκπόνηση αναπτυξιακού πλάνου από το ίδιο το ΤΑΙΠΕΔ.
Η Αλεξανδρούπολη αποτελεί τον βασικό κόμβο μεταφοράς στρατιωτικού εξοπλισμού του ΝΑΤΟ προς ενίσχυση του ουκρανικού στρατού. Οι ΗΠΑ έχουν το βλέμμα στραμμένο και στην επόμενη μέρα, εκτιμώντας πως η διασφάλιση του μονοπωλίου στο λιμάνι σήμερα, και μάλιστα εν λευκώ, τους βοηθά να ελέγξουν και τον ενεργειακό δρόμο που θα εγκαινιάσει το 2023 η λειτουργία του σταθμού υγροποιημένου LNG
Οι στοχεύσεις των ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ με το μονοπώλιο στη χρήση του λιμανιού, επιδιώκουν να αναβαθμίσουν την παρουσία τους συνολικά στην περιοχή. Ήδη έχουν εξασφαλίσει την αποκλειστικότητα χρήσης των χώρων του ΣΕΜΠΟ, όποτε κάποιο πολεμικό πλοίο ή μεταγωγικό δένει στο λιμάνι, ενώ όπως έχει δείξει η πρόσφατη εμπειρία, αποκλειστική είναι και η παραχώρηση αποθηκευτικών ή και άλλων βοηθητικών χώρων όποτε αυτό ζητηθεί. Και η χρήση του λιμανιού ζητείτε όλο και συχνότερα, με την Αλεξανδρούπολη να αποτελεί τον βασικό κόμβο μεταφοράς στρατιωτικού εξοπλισμού του ΝΑΤΟ, προς τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Βουλγαρία, Ρουμανία, Πολωνία) προς ενίσχυση του ουκρανικού στρατού. Οι ΗΠΑ έχουν το βλέμμα στραμμένο και στην επόμενη μέρα, εκτιμώντας πως η διασφάλιση του μονοπωλίου στο λιμάνι σήμερα, και μάλιστα εν λευκώ, τους βοηθά να ελέγξουν και τον ενεργειακό δρόμο που θα εγκαινιάσει το 2023 η λειτουργία του σταθμού υγροποιημένου LNG.
Και αν αυτές είναι οι επιδιώξεις των ΗΠΑ, τι κερδίζει η χώρα μας. Μόνιμη κυβερνητική επωδός είναι ο ισχυρισμός πως η παρουσία των ΗΠΑ λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας από την Τουρκία. Στην πράξη έχουμε τις τόσο σημαντικές για την ασφάλεια των συνόρων μας δυνάμεις του Τετάρτου Σώματος Στρατού, στην Αλεξανδρούπολη, να μετατρέπονται σε δύναμη υποστήριξης του αμερικάνικου στρατού, παραχωρώντας εγκαταστάσεις και προσωπικό όποτε αυτός το ζητήσει, σε βάρος της πραγματικής τους αποστολής. Η παρουσία των ΗΠΑ δεν έχει εμποδίσει την Τουρκία, να συνεχίζει τiς υπερπτήσεις με ντρόουν και μαχητικά αεροσκάφη, δεν απέτρεψε τη δράση των καθοδηγούμενων από την Άγκυρα δικτύων μετακίνησης μεταναστών, δεν μείωσε τις απειλές και τις προκλήσεις στη Θράκη. Αντιθέτως η χώρα μας μοιάζει να αποδέχεται τις ΝΑΤΟϊκές προτεραιότητες, αναγνωρίζοντας πως το κύριο μέτωπο δεν είναι με την «φίλη και σύμμαχο» Τουρκία, αλλά με τη «Ρωσία του Πούτιν» με την οποία ούτως ή άλλως σύμφωνα με τον πρωθυπουργό «βρισκόμαστε σε πόλεμο».
Επιχείρηση «Σούδα του Βορρά»
Για να γίνουν εφικτά τα παραπάνω έχει χτιστεί ένας ολόκληρος μηχανισμός προπαγάνδας, επικοινωνίας, χρηματοδοτήσεων. Ο τέως πρέσβης των ΗΠΑ στη χώρα μας, Τζέφρι Πάιατ, ήταν ξεκάθαρος, όταν από τον Νοέμβριο του 2007, δήλωνε, «οι ΗΠΑ θέλουν το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης για να το χρησιμοποιήσουν τόσο για εμπορικούς όσο και για στρατιωτικούς σκοπούς». Ενώ και ο νέος πρέσβης, κ. Τσούνης, έχει επισκεφτεί αρκετές φορές την πόλη της Αλεξανδρούπολης, σε ένα μασάζ διαρκείας με φορείς και εκπροσώπους της πόλης. Μάλιστα κάθε φορά που κάποιο μεταγωγικό των ΗΠΑ δένει στο λιμάνι, τα τοπικά ΜΜΕ ξαναζωντανεύουν σκηνές από την παλιά ελληνική ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο», στήνοντας μια αναπτυξιακή φαντασμαγορία, με πρωταγωνιστές τους Αμερικάνους πεζοναύτες που άλλοτε τρώνε «7.000 αυγά» άλλοτε προκαλούν «συνωστισμό στα καταστήματα τατουάζ της πόλης για να χτυπήσουν τον ήλιο της Βεργίνας». Από κοντά και οι φορείς της πόλεις, δήμος, επιμελητήρια, επιχειρηματίες, που περιμένουν να γλείψουν κάποιο κοκαλάκι, που θα μείνει από τις μπίζνες των μεγάλων, παραδίδοντας γη και ύδωρ, στους εκπροσώπους των ΗΠΑ (διπλωμάτες, υπαλλήλους του ΝΑΤΟ, Ελληνοαμερικάνοι επιχειρηματίες) που πηγαινοέρχονται στην πόλη.
Το who is who των παρ’ ολίγο αγοραστών
Οι δύο αμερικάνικες εταιρίες που κατέθεσαν τελικές προσφορές είναι:
- Η κοινοπραξία International Port Investments Alexandroupolis, η οποία απαρτίζεται από τις εταιρείες Black Summit Financial Group – Euroports – EFA group και τη γνωστή και μη εξαιρετέα ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ.
- Η Liberty Port Holdings μονοπροσωπη Α.Ε. (θυγατρική της Quintana Infrustructure & Development).
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν οι δύο υποψήφιοι που εγκατέλειψαν την κούρσα:
- Ο Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης, συμφερόντων του Ιβάν Σαββίδη, η εμπλοκή του οποίου είναι και ένας από τους λόγους της έντονης δραστηριοποίησης του νυν και του τέως πρέσβη των ΗΠΑ, για να διασφαλίσει πως το λιμάνι «δεν θα πέσει» σε ρωσικά χέρια.
- Η κοινοπραξία CAMERON S.A. συμφερόντων του Δ. Κοπελούζου (που ήδη δραστηριοποιείται μέσω της GASTRADE στην Αλεξανδρούπολη με την κατασκευή του σταθμού LNG) και των εταιριών GOLDAIR CARGO – BOLLORE AFRICA LOGISTICS, που αποτελούσε τον βασικό υποψήφιο αγοραστή, μέχρι την αλλαγή ιδιοκτησίας στην Bollore Africa Logistics, και την αποχώρηση της από το επενδυτικό σχήμα.
Ανάπτυξη ή παράδοση;
Οι κυβερνώντες μπορεί να πανηγυρίζουν, όταν προσελκύουν επενδυτές και προχωρούν οι αποκρατικοποιήσεις. Στη συνέχεια μπορούν να πανηγυρίζουν όταν ένα εμπορικό λιμάνι γίνεται στρατιωτική βάση των ΗΠΑ. Και τέλος να πανηγυρίζουν και πάλι όταν αποφασίζουν τη ματαίωση της πώλησης του λιμανιού. Όλα αυτά είναι η «ανάπτυξη που έρχεται» για τουε κυβερνώντες, τουε αυτοδιοικητικούς άρχοντες και τα πληρωμένα, με ζεστό κρατικό χρήμα, ΜΜΕ. Αυτό που μένει είναι η παραχώρηση δημόσιας περιουσίας της χώρας, στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, χωρίς κάποιο αντίτιμο και χωρίς μάλιστα υποχρέωση από αυτούς να προχωρήσουν σε έργα υποδομής. Η λέξη «ανάπτυξη», στον λόγο των ελίτ, δεν είναι παρά το προπέτασμα καπνού, για την πλήρη εκχώρηση της χώρας στα ξένα συμφέροντα, άλλοτε οικονομικά, άλλοτε στρατιωτικά. Δεν έχουμε ανάπτυξη αλλά πλήρη παράδοση, που επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό της χώρας μας ως «NATO territory» (ΝΑΤΟϊκή επικράτεια). Ας είμαστε ξεκάθαροι:
- Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς ένα συνολικό σχέδιο αντιστροφής μιας πορείας δεκαετιών, που οδήγησε στην παραγωγική ερήμωση και την παρακμή και εγκατάλειψη, με έλλειψη σχεδίων εκσυγχρονισμού, μιας σειράς παραγωγικών δραστηριοτήτων (γεωργία, μεταποίηση), κενό που δεν καλύπτεται με την πρόσκαιρη ανάπτυξη του τουρισμού και των υπηρεσιών που στηρίζουν αυτό το μοντέλο.
- Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη στην πόλη της Αλεξανδρούπολη, χωρίς συνολική ανάταξη της ενδοχώρας του Έβρου, χωρίς αντιστροφή της γήρανσης και της δημογραφικής κατάρρευσης, των πόλεων όπως το Σουφλί, οι Φέρες, η Ορεστιάδα και το Διδυμότειχο, που επιβιώνουν χάρη στις πληθυσμιακές και οικονομικές ενέσεις των στρατιωτικών που διαμένουν προσωρινά σε αυτές, χωρίς κάποια ευρύτερη προοπτική.
- Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς εμπέδωση της εμπιστοσύνης και ενός κλίματος ασφάλειας, για τους πολίτες μιας ακριτικής περιοχής, που βλέπουν την κεντρική διοίκηση να τους θυμάται μόνο προεκλογικά, όταν οι εκπρόσωποί της έρχονται να φωτογραφηθούν στον φράχτη του Έβρου, ή να κάνουν τον πλασιέ της δημόσιας περιουσίας σε ξένους επενδυτές.
- Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, όσο η χώρα μετατρέπεται σε «γεωπολιτικό μεντεσέ» του ΝΑΤΟ (κατά την έκφραση του τέως πρέσβη Τζ. Πάιατ). Όσο τυχοδιωκτικά θυσιάζει τα εθνικά συμφέροντα στο όνομα την «σωστής πλευράς της ιστορίας», μετατρέποντας μια ευαίσθητη περιοχή, όπως η Αλεξανδρούπολη, σε στόχο του εν εξελίξει πολέμου.
- Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς δημοκρατία και ουσιαστική ενημέρωση των πολιτών για τις μεγάλες αποφάσεις που κρίνουν το μέλλον του τόπου για δεκαετίες. Δεν μπορεί αυτή η ευαίσθητη περιοχή να γίνεται σουρωτήρι στη δράση επίσημων κέντρων και παράκεντρων προώθησης ξένων συμφερόντων, τις προηγούμενες δεκαετίες ρώσικων (στο όνομα του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη και της προσέλκυσης επενδυτών), τώρα αμερικάνικων (εν όψει του όψιμου ενδιαφέροντος των ΗΠΑ) και διαχρονικά τουρκικών.
Όσο αντί για σοβαρές προτάσεις και σχέδιο που να απαντά στα παραπάνω, έχουμε μόνο επικοινωνιακή πολιτική, τότε το μόνο που θα μείνει είναι η απόβαση των Αμερικάνων πεζοναυτών, κάθε φορά που θα αράζει στο λιμάνι κάποιο ΝΑΤΟϊκό πλοίο. Μια «ανάπτυξη», δηλαδή, των «χιλιάδων αυγών» και των «τατουάζ», με το αζημίωτο.
Το ιστορικό
Η Αλεξανδρούπολη υπήρξε διαχρονικά σημαντικός κόμβος μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Η θέση της στην είσοδο των στενών που ενώνουν τη Μεσόγειο με τη Μαύρη Θάλασσα, η γειτνίαση της με τον οδικό και τον σιδηροδρομικό άξονα που συνδέει τη χώρα μας ανατολικά προς Τουρκία (Αδριανούπολη, Κωνσταντινούπολη) όσο και βόρεια προς τα Βαλκάνια (Βουλγαρία, Ρουμανία), της έδωσαν από την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ειδική σημασία (βλ. εταιρεία Ανατολικών Σιδηροδρόμων κ.ά.). Η χρόνια απαξίωση των τελευταίων δεκαετιών, σε συνδυασμό με την ανύπαρκτη περιφερειακή ανάπτυξη στη χώρα μας άφησαν ανεκμετάλλευτο για χρόνια αυτό το κεφάλαιο. Η αναβάθμιση του οδικού δικτύου (Εγνατία Οδός), καθώς και οι αναδιατάξεις στον ενεργειακό χάρτη, αναζωπύρωσαν τη συζήτηση για την αναβάθμιση του ρόλου της πόλης, των βασικών της υποδομών (κυρίως του λιμανιού), αλλά και συνολικά της ακριτικής περιοχής του Έβρου, πάντα όμως σε σύνδεση με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα ξένων κέντρων, με τους εταίρους μας να εποφθαλμιούν τόσο τη δημόσια περιουσία και τις υποδομές όσο και το γεωστρατηγικό κεφάλαιο της περιοχής.
Ας δούμε μερικούς από τους σταθμούς της πορείας αυτής.
- Ιούνιος 2001: Ιδρύεται η Οργανισμός Λιμένος Αλεξανδρούπολης Α.Ε., η οποία αποτελεί και μέχρι σήμερα τον φορέα διαχείρισης του λιμανιού της πόλης. Λίγους μήνες μετά την ίδρυση της, συγκροτεί επιτροπή για τη διεξαγωγή έργων υποδομής στο λιμάνι, με τις εργασίες αυτών να αρχίζουν το 2008, χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι και σήμερα.
- Μάιος 2007: Υπογράφεται η συμφωνία Ρωσίας, Βουλγαρίας και Ελλάδας για την κατασκευή και εκμετάλλευση του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη που εντάσσει την Αλεξανδρούπολη στον ενεργειακό χάρτη και κάνει γνωστό το λιμάνι της πόλης ως δυνάμει ενεργειακό κόμβο.
- Νοέμβριος 2011: Με απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, οι μετοχές του Οργανισμού Λιμένα Αλεξανδρούπολης Α.Ε., μεταφέρονται στο ΤΑΙΠΕΔ Α.Ε.
- Ιανουάριος 2015: Ολοκληρώνονται οι εργασίες σύνδεσής του λιμανιού με το σιδηροδρομικό δίκτυο.
- Ιανουάριος 2015: Εγκρίνεται η εγκατάσταση πλωτού Ανεξάρτητου Σταθμού Φυσικού Αερίου (ΑΣΦΑ) στη θαλάσσια περιοχή της Αλεξανδρούπολης, από την εταιρία Gastrade (συμφερόντων Κοπελούζου). Το έργο αναμένεται να τεθεί σε εμπορική λειτουργία το 2023.
- Μάιος 2019: Το πρώτο αμερικάνικο μεταγωγικό πλοίο, φτάνει στην Αλεξανδρούπολη, όπου και ξεφορτώνει στρατιωτικά οχήματα τα οποία πρόκειται να συμμετάσχουν στην άσκηση ««Saber Guardian 2019» στη Ρουμανία. Από τότε ακολούθησαν δεκάδες ακόμη αποστολές, που πυκνώνουν όλο και περισσότερο με τη συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία.
- Φεβρουάριος 2020: Κυρώνεται από την Ελληνική Βουλή το Πρωτοκόλλου Τροποποίησης της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, με το οποίο μεταξύ άλλων «[…] χορηγείται στην κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών καθεστώς προτεραιότητας (ανεμπόδιστη πρόσβαση και χρήση) του λιμένα Αλεξανδρούπολης».
- Ιούλιος 2020: Ανακοινώνεται διεθνής δημόσιος διαγωνισμός πώλησης του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών του σε ποσοστό τουλάχιστον 67% από το ΤΑΙΠΕΔ. Ενδιαφέρον εκδηλώνουν τέσσερα επενδυτικά σχήματα.
- Σεπτέμβριος 2022: Μετά από απόσυρση δύο εκ των υποψηφίων αγοραστών, κατατίθενται στο ΤΑΙΠΕΔ οι τελικές προσφορές δύο επενδυτικών σχημάτων, και τα δύο συμφερόντων ΗΠΑ.
- Νοέμβριος 2022: Λίγο πριν την αποσφράγιση των προσφορών ανακοινώνεται η ματαίωση του διαγωνισμού.
