«Γυμνή Μετάβαση» σε μια πρωτότυπη εποχή με τις κοινωνίες σε απόσταση, αυτός είναι ο τίτλος της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας συνέντευξης που έδωσε ο Ρούντι Ρινάλντι, εκδότης του Δρόμου της Αριστεράς στον Γιώργο Σαχίνη στον ραδιοσταθμό 98.4. Τη συνέντευξη μπορείτε να τη βρείτε στον σύνδεσμο www.radio984.gr/ αλλά και στο youtube
Παραθέτουμε δύο πολύ ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τη συνέντευξη και επαναλαμβάνουμε ότι αξίζει να την ακούσετε ολόκληρη:
«[…] Γιώργος Σαχίνης: Πόσο βέβαιοι είμαστε ότι αντιλαμβανόμαστε αυτά που γίνονται ή πώς περιγράφεται αυτή την κατάσταση σήμερα;
Ρούντι Ρινάλντι: Τα πιο βασικά στοιχεία της πρωτοτυπίας που έχει η εποχή μας σήμερα είναι τα παρακάτω:
Πρώτο, δεν είναι πλέον δυτικοκεντρικός ο κόσμος. Η Δύση ιστορικά έχει αποδυναμωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και δεν θα παίζει τον ρόλο που έπαιζε μέχρι τώρα, μέσα σε τέσσερις αιώνες σύγχρονης ιστορίας.
Δεύτερον, δεν υπάρχει η τεχνολογική άβυσσος ανάμεσα στη Δύση και στην περιφέρεια του κόσμου. Πολλές περιφερειακές δυνάμεις έχουνε καλύψει το μεγάλο κενό που υπήρχε, η άβυσσος που υπήρχε, η τεχνολογική και η επιστημονική που υπήρχε τις προηγούμενες εποχές.
Τρίτο, ο ψηφιακός κόσμος και οι διαρκείς αναδιαρθρώσεις δημιουργούνε μία άλλη καινούργια εντελώς κατάσταση ακόμα και στο επίπεδο της καθημερινής ζωής, του καταμερισμού εργασίας, του τρόπου που ζούμε και του τρόπου που υπάρχουμε και αναπαραγόμαστε, όπου δεν μπορούμε να ξέρουμε με ασφάλεια τι θα είναι αλήθεια και τι θα είναι ψέμα. Η τεχνητή νοημοσύνη μας βάζει σε έναν άλλο κόσμο, σε έναν άλλον υπερκόσμο, να το πω έτσι, όπου η διάκριση ανάμεσα στο πραγματικό και στο μη πραγματικό θα είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Τέταρτο, έχουμε μια αφύπνιση της περιφέρειας του κόσμου με ειδικά χαρακτηριστικά, άλλα στην Λατινική Αμερική, άλλα στην Αφρική, άλλα στην Ευρασία.
Πέμπτο, έχουμε μια γεωπολιτική αστάθεια πάρα πολύ μεγάλη.
Έκτο, δεν καταγράφονται οι λαοί, οι πληθυσμοί, τα έθνη, οι απλοί άνθρωποι, πώς νιώθουν, πώς ζουν, πώς επιβιώνουν, τι θέλουν, πόσο το θέλουν, τι καταλαβαίνουν. Αυτό μας είναι άγνωστο. Δεν μας το λέει κανείς. Δηλαδή αυτά που κάνουν οι δημοσκοπικές εταιρίες είναι κάποιες κατά παραγγελία έρευνες χωρίς να παίρνουν υπόψη την κοινωνία. Δεν έχω δει πουθενά σε κάποια εκπομπή να καλούνται τρεις εργαζόμενοι ή τρεις εργάτες να μιλήσουν. Για παράδειγμα, σκοτώνονται δυο-τρεις εργάτες μέσα σε μία εβδομάδα. Δεν φωνάζουνε πέντε συναδέλφους να μιλήσουνε και να πούνε τι έγινε, πώς έγινε, γιατί έγινε, πώς τον ελέγαν αυτόν που πέθανε, πώς ζούσε, αν είχε παιδιά, πώς είναι τα πράγματα, τι γίνεται, γιατί συμβαίνουν αυτά ‒ απλά πράγματα. Αλλά και επίσης πώς περνάει τον ελεύθερο χρόνο, τι κάνει ένας νέος σήμερα, πώς ζει, γιατί υπάρχει βία στους νέους. Φέρτε τους νέους να μιλήσουνε για αυτό το πράγμα. Τίποτα. Βάζουνε κάποιους ειδικούς και κάποιους στατιστικολόγους να μιλάνε, να κάνουν σαν ρεπορτάζ, αλλά χωρίς να πηγαίνουμε πιο βαθιά στα θέματα
Έβδομο, υπάρχει τάση για τον πόλεμο και δημιουργία κλίματος για να ετοιμαστούν οι πληθυσμοί για τον πόλεμο. Η πρόβα τζενεράλε που έγινε με την πανδημία είχε σχέση και με το χειρισμό μεγάλων πληθυσμών σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που μπορεί να σχετίζονται και με σχέδια πολέμου που μπορεί να έχουν οι ελίτ, όπως τώρα με το κιτ επιβίωσης 72 ωρών ‒ δηλαδή να πάρει ο καθένας ένα σακίδιο και να έχει μέσα τόσα λίτρα νερό, βιταμίνες, ξηρά τροφή, φακό, σφυρίχτρα, δεν ξέρω τι άλλο, για να μπορέσει να επιβιώσει 72 ώρες όταν θα γίνει πόλεμος. Αυτό είναι πολιτική και ιδεολογική προετοιμασία των πληθυσμών. Τώρα βάζουμε εχθρό τον Πούτιν στην Ευρώπη και είμαστε εχθροί της Ρωσίας, κάτι που είναι παράλογο. Και υπάρχουν ηγέτες της Ευρώπης, αυτούς που τους είδαμε στο βαγόνι του τρένου μέσα ‒ο καθένας μπορεί να φανταστεί ότι, ναι, πιθανά να κάνουν αυτά που λέγεται ότι κάνουν με τις άσπρες σκόνες κ.λπ.‒ είναι αναξιόπιστοι τελείως δηλαδή και ο κόσμος δεν τους πιστεύει πια σε όλα αυτά που γίνονται. Τώρα λένε ότι εχθρός μας είναι η Ρωσία, αύριο θα πούνε εχθρός μας είναι η κίτρινη φυλή και βεβαίως ο τζιχαντισμός που ήταν χθες εχθρός, τώρα είναι παιζόμενος. Δηλαδή ο Γκολάνι βάζει κουστούμι, τον συναντάει ο Μακρόν, τον συναντάει ο Ερντογάν, τον συναντάει ο Τραμπ. Λένε, τι καλό παλικάρι αυτός. Είναι ο επίσημος εκφραστής της σημερινής περίεργης μη υπαρκτής Συρίας. Και υπάρχει και η δήλωση του Ρούτε, του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, που λέει τι απίστευτος ηγέτης που είναι ο Ερντογάν. Μέσα στο ΝΑΤΟ είναι ένα όνομα που πραγματικά σέβονται όλοι.
[…]
Γιώργος Σαχίνης: Κύριε Ρινάλντι, έρχεται ένα μήνυμα από έναν νέο άνθρωπο, την Κατερίνα, που λέει: «Άραγε υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει ελπίδα στην ανθρώπινη φύση; Έχει απόλυτο δίκιο ο συνομιλητής σας, αλλά δεν έχουμε πια ελπίδα εμείς οι νέοι».
Ρούντι Ρινάλντι: Να την οικοδομήσουμε. Να την οικοδομήσουμε, να πιστέψουμε βαθιά στον άνθρωπο, να πιστέψουμε να αγαπήσουμε τον τόπο μας, πολύ και βαθιά. Ο τόπος μας είναι υπέροχος, δηλαδή η χώρα που ζούμε. Υπάρχει ακόμα μια κοινωνικότητα στη χώρα μας. Δεν έχουμε γίνει όπως είναι άλλες χώρες. Υπάρχουνε πολλά θετικά και καλά πράγματα τα οποία πρέπει να τα γνωρίσουμε σιγά-σιγά και να πορευτούμε. Θα σας πω μια δική μου εμπειρία. Εγώ ήμουνα παιδί της πολυκατοικίας και παιδί που μεγάλωσε μέσα στη χούντα και που δεν ήξερα πάρα πολλά πράγματα κ.λπ. Και μια μέρα μου χάρισε μία φίλη μου το Άξιον Εστί του Ελύτη. Έκατσα και διάβασα το Άξιον Εστί και τρελάθηκα. Δεν πίστευα ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα. Δεν πίστευα ότι μπορεί να περιγραφτεί όλο το θέμα της Ελλάδας, της ελληνικότητας, του τόπου μας με τον τρόπο που τον έδινε μέσα από το ποίημα. Μου άνοιξε ένα τεράστιο παράθυρο και από αυτή την άποψη λέω στη φίλη ότι την ελπίδα θα τη χτίσουμε όλοι μαζί και κυρίως θα τη χτίσουν οι νέοι άνθρωποι αλλά και εμείς. Και πρέπει να υπάρξει μια εμπιστοσύνη ανάμεσά μας γιατί το αξίζει ο τόπος και ο λαός ‒ αξίζουν να υπάρχουνε και αξίζουν να υπάρχουν με έναν καλύτερο τρόπο. Είμαστε ικανοί για τα καλύτερα και για τα χειρότερα. Το έχουμε αποδείξει στην ιστορία μας αυτό, αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε σε μία κατάσταση όπου βγει με βάση το τι θα μας βάλουνε οι εξουσίες, οι πολιτικοί, το πολιτικό σύστημα, η δικαιοσύνη αυτή που υπάρχει και είναι τελείως όχι τυφλή, ανοιγοκλείνει τα μάτια όποτε θέλει και να νομίζουμε ότι θα υπομείνουμε αυτό που μας προσφέρουν. Θα αγωνιστούμε και θα χτίσουμε την ελπίδα μας για μια διαφορετική και καλύτερη κοινωνία. Μπορούμε να πάμε αλλιώς.
[…]»
