Ρυθμιστές των εξελίξεων τα κόμματα της αλβανικής μειονότητας
του Γιώργου Τζαφέρη
Ένα σχεδόν μήνα μετά τις εκλογές στη γειτονική μας Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας [βλ. φύλλο 338, σελ. 25], μόλις που έγινε κατορθωτό να ξεκινήσουν οι διεργασίες για το σχηματισμό κυβέρνησης. H εντολή δόθηκε από τον πρόεδρο της χώρας Ιβάνοφ στον Γκρούεφσκι, τον απερχόμενο πρωθυπουργό και αρχηγό του εθνικιστικού φιλορωσικού VMRO, που παραμένει πρώτο κόμμα με 51 έδρες και μετά τις επαναληπτικές εκλογές που διεξήχθησαν σε μια πόλη και ένα χωριό με αλβανική πλειοψηφία κατοίκων. Η πολιτική ένταση συνεχίζεται και οξύνεται, με πρωταγωνιστές κυρίως τα αλβανικά μειονοτικά κόμματα, τα οποία είναι πλέον απόλυτοι ρυθμιστές της πολιτικής σκηνής, και δευτερευόντως τη σλαβική αντιπολίτευση της φιλοδυτικής Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης – αλλά και του γνωστού επιχειρηματία Τζ. Σόρος και της ΜΚΟ Open Society, η οποία καταγγέλλεται ανοιχτά για παρέμβαση στην προσπάθεια ανατροπής του μέχρι σήμερα κυβερνώντος VMRO. Οι 11 έδρες που υπολείπονται από το VMRO για να σχηματίσει κυβέρνηση μπορούν να βρεθούν μόνο από τα αλβανικά κόμματα, κάτι που δεν διαφαίνεται πιθανό μέχρι στιγμής αν πάρουμε στα σοβαρά τις δηλώσεις των αρχηγών τους αλλά και την ατζέντα που αυτά πια θέτουν. Εκμεταλλευόμενα τα εκλογικά αποτελέσματα, τα κόμματα της αλβανικής μειονότητας έχουν ξεφύγει από το στόχο της πτώσης του προηγούμενου πρωθυπουργού και πλέον επιδιώκουν την ομοσπονδιοποίηση του κράτους με δημιουργία καντονιών, αλλαγή σημαίας και καθιέρωση της αλβανικής γλώσσας ως δεύτερης επίσημης.
Οι διεκδικήσεις των μειονοτικών κομμάτων
Πριν λίγες μέρες τρία κόμματα της αλβανικής μειονότητας, το DUI με 10 έδρες, το BESA με 5 και η «Συμμαχία για τους Αλβανούς» με 3, συμφώνησαν σε μια κοινή πλατφόρμα την οποία θέτουν ως προαπαιτούμενο για συμμετοχή τους σε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Τα βασικά της σημεία προκάλεσαν τη δημόσια αντίδραση ακόμη και της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης, που δήλωσε ότι τα αλβανικά κόμματα βαδίζουν σε επικίνδυνους δρόμους… Τα αλβανικά κόμματα διεκδικούν:
– «Πλήρη ισότητα των Αλβανών, περιλαμβανομένης της χρήσης της αλβανικής γλώσσας σε όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης, μαζί με τη σλαβική γλώσσα των Νοτιοσλάβων, ως επίσημης γλώσσας του κράτους»
– «Επίτευξη της οικονομικής ισότητας μέσω της ισορροπημένης περιφερειακής ανάπτυξης, και δίκαιης εκπροσώπησης στον τομέα της ασφάλειας, των στρατιωτικών, τις μυστικές υπηρεσίες και τη δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα της κεντρικής κυβέρνησης και των δημοσίων υπηρεσιών»
– «Επίλυση της διαφοράς με την Ελλάδα σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές αξίες και τις αρχές του διεθνούς δικαίου, καλές σχέσεις με τους γείτονες και ταχεία ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση»
– «Ενίσχυση του κράτους δικαίου, καθώς και υποστήριξη για την αμερόληπτη απόδοση του έργου του Ειδικού Εισαγγελέα».
Η συμμαχία των τριών αλβανικών κομμάτων έγινε εφικτή, παρ’ όλες τις μέχρι σήμερα έριδες μεταξύ διαφόρων πολιτικών της μειονότητας, χάρη στην άμεση παρέμβαση του πρωθυπουργού της «μητέρας Αλβανίας». Πράγματι, ο Έντι Ράμα κάλεσε στα Τίρανα δύο φορές τους επικεφαλής τους, πιέζοντάς τους για «κοινή πλεύση με μοναδικό στόχο την υποστήριξη του αλβανικού στοιχείου». Η πίεση έφερε αποτελέσματα αφού ακόμη κι ο Αλί Αχμέτι, ηγέτης του μεγαλύτερου μειονοτικού κόμματος DUI (και μέχρι πρότινος σύμμαχος του Γκρούεφσκι), απαίτησε «να καταδικαστεί η γενοκτονία των Αλβανών στη Γιουγκοσλαβία μεταξύ 1912-1956»!
Ποιο χαρτί θα παίξει τώρα η Δύση;
Η πολιτική «ειρηνικής διευθέτησης των αντιπαραθέσεων στη Βαλκανική», η οποία επιβλήθηκε μετά τη βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τρίζει επικίνδυνα – για κάποιους αποτελεί ήδη παρελθόν. Και η πολιτική των ΗΠΑ και της Ε.Ε. αθροίζει συνεχώς αποτυχίες. Έτσι και στην ΠΓΔΜ, μετά από μια διετία απροκάλυπτων πολιτικών παρεμβάσεων και ανταγωνισμού κυρίως των ΗΠΑ με τη Ρωσία δι’ αντιπροσώπων, η Δύση δεν πετυχαίνει το στόχο της – που ήταν μια πολιτική αλλαγή η οποία θα περιθωριοποιούσε τον μεγάλο αντίπαλο. Αντίθετα, το αποτέλεσμα ήταν η ισχυροποίηση του αλβανικού εθνικισμού, που μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες περιπέτειες. Φυσικά αυτό αφήνει ασυγκίνητους τους ιμπεριαλιστές και είναι πολύ πιθανό, αφού απέτυχε το χαρτί της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης και της «κοινωνίας των πολιτών» του Σόρος, τώρα να ποντάρουν στο χαρτί του αλβανικού εθνικισμού. Αδιαφορούν αν το αποτέλεσμα θα είναι να συρθούν ξανά στον πόλεμο, την αιματοχυσία και την προσφυγιά οι λαοί της Βαλκανικής.
