- Τι ακριβώς σημαίνει «πρώτα η Ευρώπη και μετά η Ελλάδα»; Εντάξει, ας λέμε και καμιά… ιστορία για να περνάει η ώρα στις διεθνείς συναντήσεις αλλά υπάρχουν και πράγματα έντονα φορτισμένα, ειδικά αυτές τις στιγμές. Επίσης, συμμερίζομαι την απορία του Κώστα Λαπαβίτσα για το τι ακριβώς σημαίνει το 67% των μέτρων που αποδεχόμαστε. Δεν ξεκινάς διαπραγμάτευση από το 33%, αλλά μάλλον από το 120% – ας παραδειγματιστούμε από τους «εταίρους» μας.
- Όταν ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι ο Αβραμόπουλος έχει μεγάλο κύρος και συναινετικό προφίλ, όλα είναι μέλι-γάλα. Το ίδιο και όταν μια εφημερίδα του κόμματος γράφει ότι «όλα δείχνουν» (ποια όλα ακριβώς;) ότι είναι «ο επικρατέστερος». Όταν, όμως, ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πει ότι δεν είναι δυνατόν να προτείνουμε Αβραμόπουλο για Πρόεδρο Δημοκρατίας, τότε θυμόμαστε τις διαδικασίες και τα όργανα του κόμματος…
- Το πιο ωραίο είναι ότι αυτοί που διαδίδουν πόσο έξυπνη λύση είναι να βάλουμε τον Αβραμόπουλο Πρόεδρο και αναπαράγουν μια σειρά απίστευτα επιχειρήματα (για το πόσο σημαντικός είναι ο Επίτροπος κλπ), θα είναι και οι πρώτοι που θα πουν «ορίστε, άνθρακες ο θησαυρός, τον αδειάσαμε» αν, τελικά, δεν προταθεί. Το ζήσαμε και στην ιστορία με τη ΔΗΜΑΡ…
- Μπορούμε και να θυσιάσουμε κάθε κριτική σκέψη, ενώ θα έπρεπε να ισχύει το ακριβώς αντίθετο αυτές τις πρωτόγνωρες μέρες. Τουλάχιστον, όμως, ας βρεθεί κάτι πιο πολιτικό και σοβαρό να λέγεται, γιατί το «γκρινιάρηδες» είναι λίγο αστείο. Πέρα, βέβαια, από τη γκρίνια υπάρχει και η σιωπή. Εκεί να δεις πόσες περιγραφές μπορούν να βρεθούν. Οπότε, ας αποφεύγονται από όλους οι εύκολοι χαρακτηρισμοί.
- Πρέπει να καταρρίψουμε στο μυαλό μας το εξής σχήμα: Υπάρχει ένας σημαντικός στρατηγικός στόχος -εκεί ψηλά- και από κει και πέρα υπάρχουν άπειρες τακτικές που τον ευνοούν. Δεν είμαστε με το σύστημα αλλά θα βάλουμε έναν Πρόεδρο συστημικό. Δεν είμαστε με τη διαπλοκή αλλά κάτι «καπάτσους» τους χρειαζόμαστε σε ορισμένες θέσεις. Σακατεμένος λενινισμός ή απλά μεταμοντερνιά; Από την άλλη, η εφαρμογή κάποιων τακτικών σου αφήνει και κουσούρια. Εθίζεσαι. Αλλάζεις.
- Η Aριστερά δεν είναι η Aριστερά της κοινής γνώμης ή η Aριστερά του κράτους αλλά η Αριστερά του μαζικού, λαϊκού κινήματος. Η διαφορά είναι σημαντική. Η θεία μου που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα με τον Αβραμόπουλο στην Προεδρία, αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ δεν πρέπει, επίσης, να έχω.
- Κρυφάκουσα, κυκλοφορώντας στη λαϊκή συγκέντρωση της Πέμπτης, στο Σύνταγμα: «Αυτή τη μέρα, δεν μπορεί κανείς να ασχοληθεί με τα καθημερινά, να καθαρίσει το σπίτι κ.λπ.». «Αν η Ευρώπη ήταν σοβαρή θα έπρεπε να μας ανταμείψει για το ηθικό μας ανάστημα»! «Εγώ να σου πω την αλήθεια δεν τους ψήφισα, αλλά τώρα παίζεται το μέλλον της χώρας μας». Και άλλα ωραία.
- Καλά, εκεί στην αμερικανική πρεσβεία δεν έχουν γραφτεί συνδρομητές στην Αυγή; Κατά της λιτότητας ο Ομπάμα, σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο της ιστορικής εφημερίδας, να κάνει όλες τις μεταρρυθμίσεις και να ασκεί… συνετή δημοσιονομική πολιτική κάλεσε την ελληνική κυβέρνηση ο πρέσβης κ. Πιρς. Ας τον μαζέψει κάποιος
Αηδόνης
Φωτο: εργαλειοθήκη…
Σχόλια
