- Με αυτά και με αυτά, φτάνει και η επέτειος της μεγάλης εθνικοαπελευθρωτικής διαπραγμάτευσης του 1821.
- Σε λίγο θα σκεφτόμαστε την κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και θα τη θεωρούμε «αριστερισμό». Δεν είναι και πολύ προωθητικό αυτό. Όταν το «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα» υπερισχύει κάθε άλλης αρχής, κινδυνεύει να μην απομένει ούτε ένας στόχος που να προωθηθεί σοβαρά και μέχρι τέλους.
- Εκτός κι αν πρέπει να πάρουμε «ειδίκευση» για νομικά, οικονομικά κ.λπ. θέματα καθότι δε γνωρίζουμε τις τεχνικές λεπτομέρειες σε διάφορα ζητήματα. Όμως, από την πολιτικολογία και την γενική συνθηματολογία μέχρι την πολιτική των ειδικών, υπάρχουν και ενδιάμεσα επίπεδα.
- Ο Παυλόπουλος επισκέφτηκε τον τάφο του Καραμανλή και έδωσε, έτσι, το δικό του μήνυμα. Είμαστε εδώ. Έχουμε παρελθόν. Και θα το αξιοποιήσουμε όσο μπορούμε για το κοινό εθνικό μας μέλλον. Έχει και η Δεξιά τα σύμβολά της, όχι μόνο εμείς. Και μιλάμε για «εθνάρχη» τώρα, όχι κανέναν απλό πρωθυπουργό!
- Επίσης, ο νέος Πρόεδρος δήλωσε: «Δεν θα είναι τυπικός ο ρόλος μου» και έβγαλε ένα λόγο για την ενότητα όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου. Σε πείσμα όσων είχαν μοναδικό επιχείρημα για την εκλογή του ότι θα ήταν απλώς μια γλάστρα. Και όσων δεν καταλάβαιναν ότι θα παίξει το ρόλο του στις πολιτικές ισορροπίες.
- Πάντως, παρ’ όλο που έχει παλιώσει το θέμα, να θυμίσουμε ότι ο Λένιν μετά το Μπρεστ-Λιτόφσκ δεν έβαλε τον Κερένσκι Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Καλά, δεν το σκέφτηκε αυτό το κόλπο για να αποκοιμίσει τον ταξικό αντίπαλο; Φαίνεται ότι είχε φτάσει μέχρι ένα επίπεδο τακτικής ο άνθρωπος, αλλά δεν το είχε τερματίσει. (Όταν λέω «έχει παλιώσει», εννοώ το θέμα του Προέδρου, το Μπρεστ-Λιτόφσκ με τόσες αναφορές, σαν χτες μου φαίνεται).
- Ένας φίλος θυμήθηκε σε μια συζήτηση ότι η Γιουγκοσλαβία βομβαρδίστηκε κάποτε από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που δήλωναν κεντροαριστερές ή και αριστερές. Το θεώρησα ιδιαίτερα χρήσιμη παρέμβαση. Θα κατακτάμε ότι είμαστε Αριστερά από τις επιλογές μας. Δεν «είμαστε» Αριστερά με πιστοποιητικό γεννήσεως και πορευόμαστε στο λαμπρό μέλλον.
- «Δημοψήφισμα». Το θέτει κάποιος στην ατζέντα ως απειλή αλλά κατά βάθος είναι άσφαιρο; Το αμολάει για να κόψει κίνηση και το μαζεύει ξανά; Το πιστεύει βαθιά ως ξεδίπλωμα της λαϊκής δυναμικής; Ή ενδέχεται και να το αξιοποιήσει ακόμα και ως λαϊκή έγκριση για υποχώρηση;
- Ο καθένας ψάχνει να βρει το ρόλο του στις νέες συνθήκες. Άλλοι μπουκάρουν σε καμιά σχολή. Άλλοι σε καμιά σύγκλητο. Άλλοι βολεύονται στο ξεσπάθωμα. Άλλοι υπερασπίζουν με πάθος τα απαράδεκτα. «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», που λέει και το άσμα. Εγώ κάνω αυτό που ξέρω, είμαι αυτός που είμαι… απλά στις νέες συνθήκες.
- Υπάρχουν, επίσης, δυο λογικές. Η πρώτη: Ο καθένας θα προωθήσει το «δικό» του στο νέο περιβάλλον χωρίς να αναζητείται μια πιο κεντρική στόχευση. Η δεύτερη: Η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι κάνει, ας βγάλει το κίνημα τα κάστανα απ’ τη φωτιά.
- Αν κυβερνούσε μια ΔΗΜΑΡ συνεπής με το πρόγραμμά της, τι θα έθετε; Το ευρώ είναι το σύνορό μας. Απαιτείται ομπρέλα για τους αδύνατους και κοινωνική ευαισθησία. Αναγκαία η συνέχεια του κράτους. Οι συμφωνίες της χώρας πρέπει να τηρηθούν. Πάνω-κάτω αυτά.
- Επειδή πολλοί σύντροφοι κάνουν τελευταία βουτιές στο ιστορικό παρελθόν, συνήθως για τη δικαιολόγηση διάφορων τακτικών, ας ανασύρω κι εγώ μια παλιά φράση: «Κάθε ρεφορμισμός χαρακτηρίζεται από τον ουτοπισμό της στρατηγικής του και τον οπορτουνισμό της ταχτικής του». Έχει το ενδιαφέρον της.
- Ακούω Eurogroup, Euro working group, συνόδους κορυφής. Αλλά δεν βλέπω καμιά διάθεση κινητοποίησης. Ο κόσμος φταίει, σύντροφοι, δεν τραβάει…
Αηδόνης
Σχόλια
