Του Φειδία Παϊρίδη. Δύο κινητοποιήσεις, μια γνωστή και μια άγνωστη, επαναφέρουν το ζήτημα των αγώνων σε μια Ελλάδα που βρίσκεται υπό οικονομική και κοινωνική κατάρρευση.
Η γνωστή είναι η κινητοποίηση γύρω από τη διεύθυνση πληροφορικών συστημάτων της ΔΕΗ και η δεύτερη, η για 27η συνεχιζόμενη μέρα απεργία των εργατών στη Χαλυβουργία Ελλάδας.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια κινητοποίηση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ η οποία συναντά κινήσεις πολιτών σε δεκάδες δήμους αλλά και δημάρχων ενάντια στο χαράτσι. Συνάντηση που δημιούργησε μια δυναμική ικανή όχι μόνο να αναδείξει και να μαζικοποιήσει τον αγώνα, αλλά και να κάνει μη λειτουργική την αστυνομική επέμβαση.
Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε εργάτες οι οποίοι απεργούν για 34 απολύσεις συναδέλφων τους και για το καθεστώς τρομοκρατίας που προσπαθεί να επιβάλει η εργοδοσία για τον εξαναγκασμό τους να αποδεχτούν μειώσεις μισθών έως και 40% με ταυτόχρονη μείωση του ωραρίου στις 5 ώρες, ελαστικές σχέσεις εργασίας, μη καταβολή υπερωριών, ωρομίσθιο, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Και συνεχίζουν τον αγώνα τους μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.
Τους τελευταίους μήνες είχαμε σημαντικές κινητοποιήσεις: φορτηγατζήδες, φαρμακοποιοί, ταξιτζήδες, εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, ΠΟΕ-ΟΤΑ κ.λπ. Είδαμε να εκφράζονται σ’ αυτούς καινούργια δεδομένα αλλά και παλιές νοοτροπίες και καταστάσεις. Είδαμε μια πρωτοφανή αγωνιστικότητα και ωριμότητα του κόσμου. Είδαμε τις προσπάθειες να τεθεί σε λειτουργία ο κοινωνικός αυτοματισμός να αποτυγχάνουν. Είδαμε τα ΜΜΕ του Μνημονίου να ουρλιάζουν «επί ματαίω». Είδαμε να στοχοποιείται η πολιτική του Μνημονίου συνολικά και το πολιτικό σύστημα που τη στηρίζει. Παράλληλα, όμως, είδαμε και τις «παλιές συνήθειες» των συνδικαλιστών να βασιλεύουν και να περιορίζουν τις δυνατότητες των κινητοποιήσεων.
Με δεδομένη και εκφρασμένη τη διάθεση της κυβέρνησης, με την υποστήριξη και της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ, να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα η εικόνα του κάθε κλάδου να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του να τον περιλάβει το σύστημα για να αντιδράσει, έρχεται από το παρελθόν. Και επιτρέπει στο πολιτικό σύστημα να οδηγήσει όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και τη χώρα πολλές δεκαετίες πίσω. Η εικόνα να αγωνίζονται οι εργαζόμενοι της ΠΟΕ-ΟΤΑ, ένα παράδειγμα, και να μην υπάρχει ούτε μια απεργία συμπαράστασης -λες και το πρόβλημα το έχουν μόνο αυτοί- να μην οργανωθεί ούτε μια ουσιαστική περιφρούρηση του ΧΥΤΑ, δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την ωριμότητα και τις διαθέσεις των εργαζομένων και της κοινωνίας, αλλά ούτε με τις ανάγκες των καιρών. Η αντίφαση είναι υπαρκτή εδώ και δεκαετίες. Οξύνεται περισσότερο από το προχώρημα του κόσμου και την πεισματική ακινησία των συνδικαλιστών αλλά και ακόμα περισσότερο από όσα διακυβεύονται. Οι στάσεις, οι λογικές και οι πρακτικές οι οποίες έδιωξαν τους εργαζόμενους από τα συνδικάτα και τα μετέτρεψαν σε «κουκιά» και αυστηρά περιφρουρούμενους παραταξιακούς-κομματικούς συσχετισμούς είναι εδώ. Ζορίζονται από την πίεση του κόσμου και οδηγούνται σε κινητοποιήσεις αλλά εξακολουθούν να παίζουν καθοριστικό ρόλο. Η μαζική «εισβολή» των εργαζόμενων στα συνδικάτα θα μπορούσε να δώσει ζωή σε έναν ουσιαστικό συνδικαλισμό και να οδηγήσει σε αποτελεσματικούς αγώνες, μπλοκάρισμα των πολιτικών του Μνημονίου και να συμβάλει στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Αλλά αυτή η διαδικασία δεν πρόκειται να είναι ούτε εύκολη ούτε χωρίς εμπόδια.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια κινητοποίηση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ η οποία συναντά κινήσεις πολιτών σε δεκάδες δήμους αλλά και δημάρχων ενάντια στο χαράτσι. Συνάντηση που δημιούργησε μια δυναμική ικανή όχι μόνο να αναδείξει και να μαζικοποιήσει τον αγώνα, αλλά και να κάνει μη λειτουργική την αστυνομική επέμβαση.
Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε εργάτες οι οποίοι απεργούν για 34 απολύσεις συναδέλφων τους και για το καθεστώς τρομοκρατίας που προσπαθεί να επιβάλει η εργοδοσία για τον εξαναγκασμό τους να αποδεχτούν μειώσεις μισθών έως και 40% με ταυτόχρονη μείωση του ωραρίου στις 5 ώρες, ελαστικές σχέσεις εργασίας, μη καταβολή υπερωριών, ωρομίσθιο, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Και συνεχίζουν τον αγώνα τους μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.
Τους τελευταίους μήνες είχαμε σημαντικές κινητοποιήσεις: φορτηγατζήδες, φαρμακοποιοί, ταξιτζήδες, εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, ΠΟΕ-ΟΤΑ κ.λπ. Είδαμε να εκφράζονται σ’ αυτούς καινούργια δεδομένα αλλά και παλιές νοοτροπίες και καταστάσεις. Είδαμε μια πρωτοφανή αγωνιστικότητα και ωριμότητα του κόσμου. Είδαμε τις προσπάθειες να τεθεί σε λειτουργία ο κοινωνικός αυτοματισμός να αποτυγχάνουν. Είδαμε τα ΜΜΕ του Μνημονίου να ουρλιάζουν «επί ματαίω». Είδαμε να στοχοποιείται η πολιτική του Μνημονίου συνολικά και το πολιτικό σύστημα που τη στηρίζει. Παράλληλα, όμως, είδαμε και τις «παλιές συνήθειες» των συνδικαλιστών να βασιλεύουν και να περιορίζουν τις δυνατότητες των κινητοποιήσεων.
Με δεδομένη και εκφρασμένη τη διάθεση της κυβέρνησης, με την υποστήριξη και της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ, να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα η εικόνα του κάθε κλάδου να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του να τον περιλάβει το σύστημα για να αντιδράσει, έρχεται από το παρελθόν. Και επιτρέπει στο πολιτικό σύστημα να οδηγήσει όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και τη χώρα πολλές δεκαετίες πίσω. Η εικόνα να αγωνίζονται οι εργαζόμενοι της ΠΟΕ-ΟΤΑ, ένα παράδειγμα, και να μην υπάρχει ούτε μια απεργία συμπαράστασης -λες και το πρόβλημα το έχουν μόνο αυτοί- να μην οργανωθεί ούτε μια ουσιαστική περιφρούρηση του ΧΥΤΑ, δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την ωριμότητα και τις διαθέσεις των εργαζομένων και της κοινωνίας, αλλά ούτε με τις ανάγκες των καιρών. Η αντίφαση είναι υπαρκτή εδώ και δεκαετίες. Οξύνεται περισσότερο από το προχώρημα του κόσμου και την πεισματική ακινησία των συνδικαλιστών αλλά και ακόμα περισσότερο από όσα διακυβεύονται. Οι στάσεις, οι λογικές και οι πρακτικές οι οποίες έδιωξαν τους εργαζόμενους από τα συνδικάτα και τα μετέτρεψαν σε «κουκιά» και αυστηρά περιφρουρούμενους παραταξιακούς-κομματικούς συσχετισμούς είναι εδώ. Ζορίζονται από την πίεση του κόσμου και οδηγούνται σε κινητοποιήσεις αλλά εξακολουθούν να παίζουν καθοριστικό ρόλο. Η μαζική «εισβολή» των εργαζόμενων στα συνδικάτα θα μπορούσε να δώσει ζωή σε έναν ουσιαστικό συνδικαλισμό και να οδηγήσει σε αποτελεσματικούς αγώνες, μπλοκάρισμα των πολιτικών του Μνημονίου και να συμβάλει στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Αλλά αυτή η διαδικασία δεν πρόκειται να είναι ούτε εύκολη ούτε χωρίς εμπόδια.
Σχόλια
