του Πέτρου Δημητρόπουλου
Αφορμή γι αυτό το κείμενο, είναι οι καθημερινές συζητήσεις και τα αδιέξοδα πολλών ανθρώπων και κυρίως νέων. Την έκφραση «Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαί σου, διάβαζε πολύ» είχαν υιοθετήσει οι αγωνιστές, οι κομμουνιστές που ήταν στις φυλακές και στις εξορίες. Ήταν ένα σύνθημα ζωής, ένα σύνθημα κουράγιου. Ένα σύνθημα μη παραίτησης. Ήταν μια στάση που κρατούσαν όχι επειδή συνθηκολόγησαν, επειδή συμβιβάστηκαν ή επειδή ήταν ηττοπαθείς. Απλά έπρεπε να βρουν τρόπο για να επιβιώσουν με βάση τις συνθήκες. Έπρεπε να συμφιλιωθούν με αυτές για να αντέξουν στα δύσκολα. Δεν επένδυαν σε μια ζωή στην φυλακή. Στόχο είχαν την ανατροπή, την αλλαγή της ζωής τους και την αλλαγή της κοινωνίας. Όμως έπρεπε να «αγαπήσουν» τον χώρο που ήταν το σπίτι τους, για όσο διάστημα ήταν εκεί. Καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια να μείνουν όρθιοι. Σε συνθήκες φυλάκισης, εξορίας, έβρισκαν τρόπους να κάνουν την ζωή τους πιο ανθρώπινη. Με καλλιτεχνικά δρώμενα, με θεατρικές ομάδες, με συζητήσεις κ.λπ. Για σκέψου να είσαι εξορία, να είσαι φυλακισμένος και να έχεις θεατρική ομάδα, χορευτικό κ.λπ. Τι μεγαλείο ψυχής χρειάζεται, πόση αγάπη για ζωή, πόση ευαισθησία έκρυβαν μέσα τους. Ένα σημαντικό στοιχείο πέρα από την πίστη, ήταν η συλλογικότητα, η συντροφικότητα, στοιχεία πολύ σημαντικά και ενισχυτικά στο να διατηρείς υψηλό φρόνημα. Κάτι ανύπαρκτο σήμερα.
Ο παραλληλισμός αυτός ως στόχο έχει την σημερινή κατάσταση των ανθρώπων. Την σημερινή «φυλακή» που βιώνουμε, την σημερινή εξορία όχι σε ξερονήσια, αλλά την εξορία από την ίδια την ζωή. Δηλαδή στην πραγματικά δύσκολη ζωή πολλών ανθρώπων, της ανέχειας, της φτώχιας, των αδιεξόδων. Της δύσκολης θέσης των νέων παιδιών. Με τα καθημερινά αδιέξοδα. Με εργασία σχεδόν απλήρωτη, με καταπίεση, με εργασία εκτός κύκλου σπουδών, με ανεργία. Σε αυτήν την περίοδο η παραπάνω φράση με προσαρμογή στα τωρινά δεδομένα είναι, εκτιμώ, πολύ σημαντική. Με αυτήν λογική πρέπει να μπολιαστούν οι άνθρωποι και κυρίως η νεολαία. Δηλαδή να μπορείς να στέκεσαι όρθιος στις όποιες δυσκολίες, χωρίς να είσαι απών. Να διεκδικείς κομμάτι επιβίωσης με τα σημερινά δεδομένα, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί συμβιβασμό. Αλλά παράλληλα να προσπαθείς να μην μένεις εκτός, χάνοντας το στόχο μιας άλλης διαφορετικής, καλύτερης ζωής. Το εύκολο είναι η παραίτηση, η αυτοκτονία κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Ο συμβιβασμός, η σαλαμοποίηση. Το χειρότερο απ όλα είναι η ανυπαρξία συλλογικών ενεργειών. Αυτό, φυσικά, ήταν στόχος όλα τα χρόνια. Δηλαδή η λύση της ατομικότητας, εγώ να βολευτώ και άσε τους άλλους, εγώ να «αρπάξω». Κάτι που πληρώνουμε ακριβά τώρα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να κυριαρχήσει το «άλλη μια μέρα δίχως σκοπό», που έλεγε ένα παλιό τραγούδι. Δεν πρέπει να επικρατεί το «άλλη μια χαμένη μέρα». Ανάγκη είναι να περάσει η αντίληψη, πως κάτι κερδίζουμε στην κάθε ημέρα. Είναι γνωστό πως μας θέλουν να είμαστε σκυφτοί, να χάσουμε την ανθρώπινη μας φύση. Να είμαστε ένα κουμπί στο πληκτρολόγιο τους. Πρέπει να φωνάζουμε και αυτό να το ακούει και ο διπλανός μας πως δεν θα συμβιβαστούμε, δεν θα μας πάρετε την σκέψη, την αγάπη για ζωή. Αλλά ζούμε άλλη μια μέρα ζωής, χαράς, αγώνα, εμπειρίας …
Θα μείνουμε όρθιοι. Τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν έχεις πίστη και θέληση. Όχι ηττοπάθεια, όχι παραίτηση, όχι μιζέρια. Ναι, είναι δύσκολα στην δουλειά, στο περιβάλλον. Πρέπει να δηλώνουμε παρών, να αγαπάμε αυτό που κάνουμε, να το θεωρούμε ιδανικό. Είναι αυτό που μας δίνει μια ελάχιστη κίνηση και επιβίωση. Παράλληλα να βλέπουμε έξω από τα «κάγκελα». Την επόμενη μέρα, την μέρα της αλλαγής, της ανατροπής. Αυτό θέλει καθημερινή ατομική πάλη, αντίσταση και σιγά-σιγά συλλογικοποίηση, από τα μικρά και απλά έως τα πιο σύνθετα.
