Μετά την άδοξη πτώση της βραχύβιας και δοτής κυβέρνησης του Μπαρνιέ, του δεξιού πρωθυπουργού που επέβαλε ετσιθελικά (χάρη στην πολύτιμη αρχική ανοχή της Λεπέν) ο Μακρόν μετά την ήττα του στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, τα παζάρια χτύπησαν κόκκινο. Μιλούσαν όλοι με όλους για να βρεθεί μια «λύση», δηλαδή ένας τρόπος να παρακαμφθεί το γεγονός πως η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία στη Γαλλία απεχθάνεται τον Μακρόν και όσα αυτός αντιπροσωπεύει. Ο μοναδικός που απείχε από τις «επαφές» ήταν ο Μελανσόν, τσουρουφλισμένος από το γεγονός ότι χάρη σ’ αυτόν δεν βούλιαξε αύτανδρο το κόμμα του Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές (όπου η Ανυπότακτη Γαλλία είχε καλέσει στην υπερψήφισή του για «να φραχτεί ο δρόμος στην Ακροδεξιά»). Και τι κατάφερε; Να γίνει μάρτυρας μιας «λειτουργικής συνεννόησης» μεταξύ Μακρόν-Λεπέν…
Σε βάθος χρόνου όμως είναι μάλλον η Λεπέν που έχει πρόβλημα, αφού ήταν σαφές σε όλους ότι η συνδιαλλαγή της με τον Μακρόν επέτρεψε τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης που παραβιάζει τα «ειωθότα» (δηλαδή να δοθεί η εντολή στην πρώτη κι όχι στην… τέταρτη κοινοβουλευτική δύναμη). Αυτό δεν καταπινόταν εύκολα από την εκλογική βάση της. Έτσι, όταν ο Μακρόν προσπάθησε να περάσει έναν «πολεμικό» προϋπολογισμό άγριας λιτότητας, η Λεπέν αναγκάστηκε να δηλώσει ότι θα τον καταψηφίσει, από κοινού με τον Μελανσόν. Τότε το μακρονικό μπλοκ έκανε χρήση –για νιοστή φορά– της δυνατότητας να «νομοθετεί», δηλαδή να εγκρίνει τον προϋπολογισμό, χωρίς ψηφοφορία στη βουλή. Όταν η Ανυπότακτη Γαλλία κατέθεσε πρόταση μομφής, η υπερψήφισή της από την Λεπέν ήταν σχεδόν μονόδρομος.
Έτσι τελείωσε η κυβέρνηση Μπαρνιέ, και εντάθηκαν τα παζάρια, με την ενεργητική συμμετοχή και των σοσιαλιστών και άλλων «συμμάχων» του Μελανσόν. Όμως το σενάριο μιας συγκυβέρνησης σοσιαλιστών-μακρονιστών δεν ευοδώθηκε, αφού ο Γάλλος πρόεδρος δεν συναινούσε αυτή να τελεί υπό την ανεπίσημη αλλά υψηλή επίβλεψη του κύκλου γύρω από τον Ολάντ. Κι έτσι φτάσαμε προχθές Πέμπτη, που ο Μακρόν είχε δεσμευτεί να ανακοινώσει ποιον επιλέγει για πρωθυπουργό, να μην ανακοινώσει τίποτα. Το ίδιο και στην «τελευταία προθεσμία», Παρασκευή πρωί, ενώ είχε ήδη στηθεί όλο το σκηνικό για την παράδοση-παραλαβή της πρωθυπουργίας: κόκκινα χαλιά, σημαίες, μικρόφωνα, στρατιωτική μπάντα, και την προεδρική φρουρά να ξεροσταλιάζει παρατεταγμένη.
Το «άδειο» σκηνικό υπογράμμιζε τη δυστοκία της ελίτ και των υπαλλήλων της να βρουν έναν τρόπο στοιχειωδώς αποτελεσματικής διαχείρισης των πραγμάτων, ενώ η κοινωνία βράζει από θυμό, τροφοδοτώντας μια διαρκή πολιτική αστάθεια. Η καθυστερημένη ανακοίνωση του Μακρόν ότι νέος πρωθυπουργός θα είναι ο «κεντρώος» σύμμαχός του Μπαϊρού, παλιά αλεπού της γαλλικής πολιτικής, έγινε δεκτή από την Λεπέν με έμμεσα πλην σαφή αιτήματα νέων παραχωρήσεων. Από την πλευρά του Μελανσόν, ο εκπρόσωπός του μίλησε για «ύβρη προς τη δημοκρατία» και δήλωσε ότι η Ανυπότακτη Γαλλία θα καταθέσει εκ νέου πρόταση μομφής. Για την ώρα, οι λοιπές «συνιστώσες» του Νέου Λαϊκού Μετώπου δεν εκδηλώνονται. Εάν στραφούν κι αυτές εναντίον της επιλογής Μπαϊρού, θα είναι πιθανόν ένα σημάδι ότι για την ελίτ ο Μακρόν έχει καταστεί «αντιπαραγωγικός».
