Το Brexit μπορεί να συνοψιστεί σε ελάχιστες λέξεις: Η Ευρωπαϊκή Ένωση τρίζει, οι Άγγλοι φεύγουν. Με τις ευλογίες του Στέμματος και τη συμφωνία σαφούς λαϊκής πλειοψηφίας. Ο Τζόνσον, με το πόδι στο τραπέζι να δείχνει τη σόλα του παπουτσιού του φάτσα στον Μακρόν, αποκαλύπτει απόλυτη περιφρόνηση σε μια Γαλλία τσιράκι του Βερολίνου. Μετά, ψέλλισαν ότι έκαναν «αστειάκια», δικαιολογίες για να απαλύνουν την ωμή προσβολή.
Αλλά, όπως στις ΗΠΑ έτσι και στην Αγγλία, όσοι της ελίτ, π.χ. οι Εργατικοί (αλά ΣΥΡΙΖΑ) του Κόρμπιν, διάδοχος του Μπλερ, έχουν ενσωματωθεί στην «Ομάδα Ομπάμα/Κλίντον», μάχονται ώστε Βρυξέλλες/Βερολίνο να διατηρήσουν, ως εκπρόσωποι της παγκοσμιοποίησης, ερείσματα στη Βρετανία και μετά το Brexit. Η υπεροχή τους στο Κοινοβούλιο το πολύ να πετύχει προσωρινή, πύρρειο νίκη.
Βρυξέλλες/Βερολίνο αποφεύγουν να αναφερθούν στις επιπτώσεις του Brexit στην Ε.Ε. Μιλάνε, μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ, μόνο για τις εικαζόμενες οικονομικές επιπτώσεις στους υποτίθεται δύσμοιρους Εγγλέζους. Οι Βρυξέλλες κάνουν απλώς προπαγάνδα, εκφοβίζουν, ενίοτε χυδαιολογούν. Όπως όταν έλεγαν ότι για τα Μνημόνια έφταιγαν οι «τεμπέληδες Έλληνες» και όχι ότι εξανδραπόδισαν την Ελλάδα για να σώσουν τις χρεοκοπημένες τους τράπεζες. Οι Βρυξέλλες φοβούνται ότι οι Εγγλέζοι, ξεροκέφαλοι αλλά με τριακόσια χρόνια αυτοκρατορική, αποικιακή πείρα στην υποδούλωση και διοίκηση χωρών και λαών, ανοίγουν με το Brexit διάπλατα την πόρτα της διάλυσης της «Ενωμένης Ευρώπης», έτσι όπως κατάντησε, θλιβερό εξάρτημα του Βερολίνου. Πιθανόν, αν δεν πήγαινε στραβά η Οικονομία δεν θα υπήρχε πρόβλημα, όχι άμεσα. Τα πράγματα, όμως, δεν πάνε καλά, επειδή, στον οξύτατο ανταγωνισμό με Κίνα-Ρωσία, η Δύση χάνει, βήμα-βήμα αλλά αναπότρεπτα, τον έλεγχο της εξουσίας στον πλανήτη. Το μερίδιο στον παγκόσμιο πλούτο μειώνεται και το απορροφούν οι ολιγάρχες. Πρόσφατα έγινε γνωστή ανακοίνωση του ΟΗΕ, σύμφωνα με την οποία το 1% των Κροίσων στις ΗΠΑ είναι πλουσιότερο από το 50% των εκατομμυρίων φτωχών Αμερικανών. Η ενδοοικογενειακή σύγκρουση των ελίτ είναι τόσο άγρια ώστε ο Ομπάμα ανέθεσε την ηγεσία της Δύσης στη Μέρκελ απορρίπτοντας τον εκλεγμένο Τραμπ. Αλληλοσπαραγμός.
Το Brexit απειλεί τη «Γερμανική Ευρώπη» με τους Άγγλους να είναι η αιχμή του δόρατος των ΗΠΑ του Τραμπ. Το τρίγωνο Λονδίνο/Ουάσιγκτον – Βερολίνο – Μόσχα θυμίζει τις δολοπλοκίες παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως επισήμανε και ο δήμαρχος του Λονδίνου. Για τους Αγγλοσάξωνες (ΗΠΑ – Βρετανία), πρώτος στόχος είναι να αποκατασταθεί η παραπαίουσα ηγεμονία των ΗΠΑ στον δυτικό χώρο. Δεύτερον, να αποσπαστεί το Παρίσι από την αγκαλιά του Βερολίνου, αλλιώς να εξευτελιστεί. Τρίτον, να αποτραπεί πάση θυσία προσέγγιση του Βερολίνου με τη Μόσχα. Η τελική έκβαση της αναμέτρησης ΗΠΑ/Βρετανία με Ρωσία, Κίνα και Γερμανία θα κριθεί από το ποιος θα επικρατήσει στην εσωτερική παρατεταμένη και οξύτατη διαμάχη των ελίτ εντός των ΗΠΑ.
Χωρίς τον γαλλογερμανικό ανταγωνισμό δεν θα υπήρχε η πολιτική του διαίρει και βασίλευε. Για να κυριαρχούν στην Ινδία οι Άγγλοι όφειλαν να ελέγχουν την Ευρώπη, τα μετόπισθεν. Στην ίδια ανάγκη υπακούουν και οι ΗΠΑ, μόνο που αντί να διαιρούν είχαν την ισχύ να επιβάλλουν σε νικητές και ηττημένος την Pax Americana. Οι ευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί σίγησαν και η Αγγλία έχασε τον ρόλο της.
Οι Βρυξέλλες φοβούνται ότι οι Εγγλέζοι, ξεροκέφαλοι αλλά με τριακόσια χρόνια αυτοκρατορική, αποικιακή πείρα στην υποδούλωση και διοίκηση χωρών και λαών, ανοίγουν με το Brexit διάπλατα την πόρτα της διάλυσης της «Ενωμένης Ευρώπης», έτσι όπως κατάντησε, θλιβερό εξάρτημα του Βερολίνου
Για να επιβληθούν μακροπρόθεσμα οι ΗΠΑ θα έπρεπε τα ιστορικά ευρωπαϊκά κράτη, νικητές και ηττημένοι, να χάσουν όχι μόνο την εθνική στρατιωτική τους ισχύ αλλά να αλλοιωθούν στη ρίζα τους, στην υπόστασή τους ως κρατών με εθνική κυριαρχία και κουλτούρα και να μετατραπούν σε απρόσωπη μάζα. Π.χ. η εισβολή στη μουσική και στο σινεμά ήταν μαζική και καταλυτική. O ευρωπαϊκός κινηματογράφος και η μουσική ηττήθηκαν ολοσχερώς.
Ο νέος ρόλος της Βρετανίας εντός της Ε.Ε., ως υπασπιστής των ΗΠΑ, ήταν να μετατρέψει την Ευρώπη σε πολτό. Οι Άγγλοι επέβαλλαν την επέκταση. αντί για την εμβάθυνση της Ε.Ε. Η συμπερίληψη των Ανατολικοευρωπαίων στην Ε.Ε. εξυπηρετούσε την πολιτική των ΗΠΑ για περικύκλωση της Ρωσίας και ταυτόχρονα έβαζε τις βάσεις για μια Ένωση χυλό. Με το σκεπτικό ότι όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει. Οι Ευρωπαίοι είχαν σκύψει και έτρωγαν με βουλιμία από την αμερικανική χούφτα. Κι όποιος τρώει δεν (αντι)μιλάει.
Το αντίδοτο του Βερολίνου ήταν να επιβάλλει τη «Γερμανική Ευρώπη» έναντι της «Ευρωπαϊκής Γερμανίας». Οι ΗΠΑ, με το τυφλό πάθος τους εναντίον της Ρωσίας, ενίσχυσαν ασυλλόγιστα το Βερολίνο, ως μπαμπούλα του Κρεμλίνου. Το Βερολίνο γονάτισε το Παρίσι και «ενοποίησε» την Ε.Ε., οπότε η Αγγλία εντός της Ένωσης έμπαινε στη γωνία ως ανορθογραφία.
Τώρα τρίζει το οικοδόμημα με το όνομα «Ενωμένη Ευρώπη» επειδή επικρατεί ανασφάλεια και αβεβαιότητα: Πρώτον κανείς δεν ξέρει αν και πώς θα λήξει η εσωτερική σύγκρουση στις ΗΠΑ, αν και πότε η Δύση θα αποκτήσει αναμφισβήτητο ηγέτη. Δεύτερον, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με την Ιταλία του Σαλβίνι ή ποιος θα διαδεχθεί τον Μακρόν. Τρίτον, κανείς δεν ξέρει για πόσο ακόμα θα χαλιναγωγούνται οι μάζες με το σύνθημα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι φασίστας». Τέταρτον, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αν ξεσπάσει μια νέα οικονομική κρίση ή μια σοβαρή γεωπολιτική σύγκρουση. Για όλα αυτά οι Άγγλοι θέλουν να εγκαταλείψουν το οικοδόμημα «Ευρωπαϊκή Ένωση». Για να έχουν τα χέρια ελεύθερα όταν θα έρθει η ώρα να δώσουν στο επηρμένο Βερολίνο την τελική θανατηφόρα μαχαιριά.
