Πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ψηφίστηκαν ομόφωνα οι θέσεις, εκλέχθηκε κεντρική επιτροπή, ξανά γραμματέας ο Δ. Κουτσούμπας και νέο πολιτικό γραφείο.
Ένα ακόμα συνέδριο –μια κεντρική διαδικασία ενός οργανισμού– σε συνθήκες κρίσης και πανδημίας, αλλαγών και ανακατατάξεων –μεταρρυθμίσεων, γεωπολιτικών σκληρύνσεων, για τα οποία ο συγκεκριμένος πολιτικός οργανισμός απλά κωδικοποιεί ορισμένες θέσεις, ασχολείται ιδιαίτερα με πολιτικο-οργανωτικά προβλήματα του χώρου του, και το βασικότερο, δεν έχει να πει τίποτα για και προς την κοινωνία.
Ένας οργανισμός χωρίς πρόταση για την κοινωνία και τη χώρα, για το τώρα και το άμεσο αύριο. Θα ζήσουμε έτσι όπως ζούμε και μάλλον χειρότερα –όπως τονίζουν οι θέσεις για το τι μας περιμένει– μέχρι να μπορέσει το «κόμμα» να ισχυροποιηθεί, να μάθει το ενδιάμεσο στελεχικό του δυναμικό την σημασία της καθοδηγητικής δουλειάς, να μεγαλώσει λίγο το εκλογικό ποσοστό και βλέπουμε…
Το 2017 στο 20ο συνέδριο του οργανισμού ο στόχος ήταν το «Ισχυροποιούμε το ΚΚΕ. Για δυνατό εργατικό κίνημα και κοινωνική συμμαχία. Για την εξουσία, το σοσιαλισμό». Οι θέσεις μάλιστα άρχιζαν με το κεφάλαιο: «Η άμεση ανάγκη για ολόπλευρο ατσάλωμα του Κόμματος και της ΚΝΕ στο επίκεντρο του προβληματισμού».
Τέσσερα χρόνια μετά, και ενώ έγιναν πολλές αλλαγές σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, ενώ έχει φανεί πιο καθαρά η χροιά μεταμοντέρνας αποικίας που παίρνει η χώρα, ενώ ο τούρκικος επεκτατισμός δείχνει τις προθέσεις του και τα έργα του, ο οργανισμός, θέτει τα ακόλουθα σαν κεντρικά της ανώτατης συλλογικής του διαδικασίας: «Δυνατό ΚΚΕ, Νους-Καρδιά-Οργανωτής της εργατικής-λαϊκής πάλης για το Σοσιαλισμό»
Ο περιχαρακωμένος οργανισμός που ενισχύει αδιάκοπα και όσο μπορεί τον μηχανισμό του και τη διατήρηση των ποσοστών του, δεν είναι μια απειλή για το σύστημα
Ότι: «Το κεντρικό ζήτημα επεξεργασίας του 21ου Συνεδρίου είναι να γίνεται ακόμα πιο διακριτός στις πλατιές εργατικές-λαϊκές δυνάμεις ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής εργατικής-λαϊκής πρωτοπορίας, ως ο φορέας νέων ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής, απάντησης στα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί και απαιτούν επιτακτικά τη λύση τους τον 21ο αιώνα. Αυτό απαιτεί ανώτερη ποιοτικά καθοδηγητική δουλειά, ιδεολογική-πολιτική μορφωτική αναβάθμιση της δουλειάς όλου του Κόμματος, από την ΚΕ μέχρι τις ΚΟΒ, από το ΚΣ της ΚΝΕ μέχρι τις ΟΒ.» Και: «Η εκπαίδευση και η ανάπτυξη των στελεχών γίνονται κομβικό ζήτημα για την πορεία και την επαναστατική εξέλιξη του κόμματος».
Η υπαγωγή όλων των ζητημάτων σε αυτές τις κατευθύνσεις περιορίζουν κάθε άλλο προσανατολισμό ή τη διαμόρφωση μιας πρότασης που να αφορά και κάποιους εκτός του οργανισμού και της μικρής του εμβέλειας μέσα στην κοινωνία.
Ο περιχαρακωμένος οργανισμός που ενισχύει αδιάκοπα και όσο μπορεί τον μηχανισμό του και τη διατήρηση των ποσοστών του, δεν είναι μια απειλή για το σύστημα. Η διάλυση της κοινωνικής συνοχής, η καλλιέργεια της ηττοπάθειας, ο κατακερματισμός δυνάμεων, η σεχταριστική διασπαστική πολιτική, ο διεκδικητισμός αντί του πολιτικού αγώνα, οι ελεγχόμενες κινητοποιήσεις ρουτίνας κ.λπ. όλα αυτά είναι υποβοηθητικά του συστήματος και των εφεδρειών του.
Η ανάπτυξη ενός λαϊκού πολιτικού κινήματος Διεξόδου της χώρας δεν μπορεί να εγκλωβίζεται σε έναν μόνο χώρο (π.χ. δια του ΠΑΜΕ στην εργατική τάξη) και να δημιουργεί την προσμονή να οργανωθεί ο χώρος αυτός πρώτα και έπειτα βλέπουμε. Το πολιτικό κίνημα Διεξόδου έχει άλλες συντεταγμένες και προϋποθέσεις, είναι κυρίως πολιτικό, θέτει πολιτικούς στόχους και ανοίγει δρόμους μέσα από τον λαϊκό ριζοσπαστισμό και τα ειδικά χαρακτηριστικά που έχει στην χώρα μας. Για αυτά τίποτα στις θέσεις του 21ου συνεδρίου…
