Μέσα σε 15 μέρες μια νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα διαμορφώνεται με την διοργάνωση των μεγάλων συλλαλητηρίων και την επίδραση που δημιουργούν. Πρώτα στην Θεσσαλονίκη και τώρα στην Αθήνα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων εμφανίζονται στο προσκήνιο και θεωρούν πως υποστηρίζουν μια πατριωτική υπόθεση, πως απαντούν σε μια υπαρκτή απειλή και διατρανώνουν πως δεν αποδέχονται τις συμφωνίες και τις μεθοδεύσεις που γίνονται από την κυβέρνηση και τον πολιτικό κόσμο, υπό την διεύθυνση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Ο υβριδικός, ρευστός, αδιαμόρφωτος χαρακτήρας αυτού του ρεύματος και της κίνησης του κόσμου, αποτυπώνεται στην μεγάλη μαζικότητα και την συμμετοχή στα συλλαλητήρια, στην ποικίλη σύνθεση των ομιλητών και διοργανωτών, αλλά και στο ακηδεμόνευτο στοιχείο και στην άρνηση να καπελωθεί από οποιαδήποτε πολιτική δύναμη. Από την άποψη αυτή είναι ανοικτό ζήτημα ο χαρακτήρας που θα αποκρυσταλλωθεί τελικά στο ρεύμα αυτό.
Ήδη όμως το γεγονός των συλλαλητηρίων παράγει αποτελέσματα. Αναγκάζει πολιτικούς χώρους και θεσμούς να αλλάξουν στάση (π.χ. Ν.Δ., Εκκλησία), υποχρεώνει πολιτικά κόμματα να τονίζουν ότι υπάρχει –πέρα από το ονοματολογικό– και πρόβλημα αλυτρωτισμού που πρέπει να λυθεί πριν από οποιαδήποτε «επίλυση» (ΚΚΕ, ΛΑΕ), οδηγεί την κυβέρνηση να σκέφτεται ελιγμούς, αφού θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη μια συμφωνία σε πλήρη αντίθεση με την διάθεση του λαού στην Ελλάδα. Πιθανά δε –και ήδη μελετούνται σενάρια– η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να δοκιμαστεί και να χρειαστούν άλλες συνθέσεις και όλα δείχνουν ότι ένα εθνικό ζήτημα συνδυασμένο με τις άλλες «επιτυχίες» όπως της εξόδου από τα μνημόνια τον Αύγουστο, να οδηγήσουν σε μια μείζονα πολιτική κρίση.
Έτσι η ελληνική πολιτική σκηνή έχει να αντιμετωπίσει την «καθαρή έξοδο» –που, μέρα την μέρα και με τις πρόσφατες δηλώσεις παραγόντων, μοιάζει με πολύ θολό σενάριο– που θα συναντιέται με το «παράθυρο ευκαιρίας» στα Βαλκάνια, σε καθεστώς έντονων πιέσεων από τις ΗΠΑ. Η μεν «καθαρή έξοδος» πάει για Αύγουστο, ενώ το «παράθυρο ευκαιρίας» έχει ημερομηνία τον Ιούλιο όταν θα γίνει η σύνοδος του ΝΑΤΟ και πρέπει να παρθεί απόφαση για την ΠΓΔΜ.
«Σπονδυλωτή λύση» ασπόνδυλων πολιτικών
Η ντρίπλα που επιχειρείται με την «σπονδυλωτή λύση», δηλαδή πρώτα όνομα και κάποια δέσμευση για αντιμετώπιση των επόμενων θεμάτων στην πορεία –κάτι σαν οδικός χάρτης που βήμα-βήμα θα επιλύονται οι διαφορές, αλλά εντωμεταξύ να ενταχθεί η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ– δύσκολα μπορεί να περπατήσει, όταν υπάρχει ο λαϊκός παράγοντας ενεργοποιημένος. Οι υπογραφές των πολιτικών μπαίνουν με δυσκολία σε τέτοια θέματα. Εκτός κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ «μεγαλουργήσει» και σε αυτό…
Αυτή η συναίσθηση του κόσμου για μια ακόμα ήττα και το κλίμα ανασφάλειας που νοιώθει με τις απειλές σε Βόρεια Ελλάδα και Αιγαίο, δεν έχει ακόμα συνειδητοποιηθεί ή κατασταλάξει για το τι πραγματικά χρειάζεται για την συνολική αντιμετώπιση της δύσκολης κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Πριν όμως την όποια «λύση», η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα με την μορφή των συλλαλητηρίων δημιουργεί μεγάλη, ισχυρή πίεση στην κυβέρνηση αλλά και σε όλα τα πολιτικά κόμματα.
Η επίθεση στα συλλαλητήρια
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση είναι ο κύριος πρωταγωνιστής των επιθέσεων ενάντια στα συλλαλητήρια, χαρακτηρίζοντάς τα ως ακροδεξιά και φασιστικά. Όλος ο φανερός και ο υπόγειος μηχανισμός προπαγάνδας ενεργοποιήθηκε για να συκοφαντήσει, διαστρεβλώσει, μειώσει, απαξιώσει τα συλλαλητήρια. Υπερτονίζοντας ορισμένα χαρακτηριστικά, αποσιωπώντας άλλα πιο βασικά προσπαθεί να δημιουργήσει ένα τεχνητό κλίμα διχασμού και πόλωσης.
Ο συνέταιρός της στην κυβέρνηση των μνημονίων και της ντροπής, οι ΑΝΕΛ, κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα και τον κίνδυνο πλήρους απομόνωσής τους, αναγκάζονται να αλλάξουν δυο-τρεις φορές θέση για το ζήτημα (να θυμηθούμε τις δηλώσεις Καμμένου για αποδοχή του όρου στην σλαβική εκδοχή και όχι στην ελληνική…). Η γελοιότητα εκδηλώνεται με τις δηλώσεις παράλληλης στήριξης της κυβέρνησης με κάθε κόστος και τρόπο. Όμως, εδώ είναι και το μπέρδεμα για το Μαξίμου, οι ΑΝΕΛ συμμετέχουν στα συλλαλητήρια.
Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ / Ποτάμι κ.λπ. (το Κίνημα Αλλαγής) κατηγορεί την κυβέρνηση για ανευθυνότητα αλλά στέκεται μακριά από τα συλλαλητήρια, αφού τα θεωρεί έκφραση του «εθνολαϊκισμού» που ξανασηκώνει κεφάλι, και πλασάρεται ως μια εφεδρεία στις πολιτικές εξελίξεις που διαφαίνονται. Δεν αποκλείει καθόλου ότι θα παράσχει την αναγκαία βοήθεια προς την κυβέρνηση εφόσον έρθει το θέμα στην Βουλή προς ψήφιση.
Σχεδόν ολόκληρη η Αριστερά καλύπτει την κολοσσιαία απουσία της και αφωνία της για τα θέματα αυτά πίσω από την επίθεση προς τα συλλαλητήρια, θεωρώντας τα ακροδεξιά και εθνικιστικά. Αιφνιδιάζεται από την έκταση και το βάθος που έχει το ζήτημα μέσα στο λαό, νοιώθει ότι της χαλάει την όποια «ατζέντα» ήθελε η ίδια να θέσει ή θεωρούσε προνομιακή (π.χ. πλειστηριασμοί, απεργία κ.λπ. ή ακόμα και εκλογικές προετοιμασίες). Πέρα από την συλλήβδην καταγγελία των συλλαλητηρίων ως εθνικιστικών, ακροδεξιών ή πατριδοκάπηλων, η Αριστερά ξαφνικά ανακαλύπτει το ΝΑΤΟ και πλειοδοτεί σε προτάσεις εναντίον του, μη έχοντας να πει κάτι ουσιαστικό για το συγκεκριμένο ζήτημα γιατί μάλλον καλύπτεται από την γραμμή Τσίπρα στο ζήτημα…
Το γεγονός των συλλαλητηρίων παράγει αποτελέσματα. Αναγκάζει πολιτικούς χώρους και θεσμούς να αλλάξουν στάση (π.χ. Ν.Δ., Εκκλησία), υποχρεώνει πολιτικά κόμματα να τονίζουν ότι υπάρχει –πέρα από το ονοματολογικό– και πρόβλημα αλυτρωτισμού που πρέπει να λυθεί πριν από οποιαδήποτε «επίλυση» (ΚΚΕ, ΛΑΕ), οδηγεί την κυβέρνηση να σκέφτεται ελιγμούς, αφού θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη μια συμφωνία σε πλήρη αντίθεση με την διάθεση του λαού
Από το «μυαλό» της ελληνικής Αριστεράς δεν περνά καν το ζήτημα της διαμόρφωσης μιας μαζικής γραμμής για το ζήτημα και της πάλης για την προώθησή της παντού και φυσικά μέσα στον λαό και την κίνησή του. Το «όχι υποταγή στο ΝΑΤΟ», το «καμιά υποχώρηση στα θέματα εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας», το «βέτο στην εισδοχή στο ΝΑΤΟ της ΠΓΔΜ», το «κάτω οι αλυτρωτικές βλέψεις και οι επεκτατισμοί σε βάρος της Ελλάδας», το «όχι στο ραγιαδισμό και τον εθνικισμό», το «κάτω το ψέμα του “παράθυρου ευκαιρίας” και της “καθαρής εξόδου”» και άλλα που θα μπορούσαν να διατυπωθούν. Με γνώμονα την διαμόρφωση μιας άλλης συνείδησης και εναλλακτικής μαζί με το λαό.
Και το αναγκαίο προβοκάρισμα…
Δεν είναι μόνο οι ιδεολογικές πολιτικές επιθέσεις ενάντια στα συλλαλητήρια. Υπάρχουν ακόμα οι επιχειρήσεις δημιουργίας κλίματος για να αποθαρρυνθεί ο κόσμος να πάει. Έτσι μια ανάρτηση στο facebook μπορεί να γίνει είδηση ότι «θα χυθεί αίμα» την Κυριακή στο συλλαλητήριο και διάφορες φήμες διοχετεύονται δεξιά και αριστερά. Σήμερα, Σάββατο 3/2, η Χρυσή Αυγή οργανώνει συγκέντρωση και πορεία για τα Ίμια και θα υπάρξουν αντισυγκεντρώσεις και τυχόν επεισόδια αλλά και το σχετικό κλίμα θα «παίξει» από όλα τα κανάλια πριν το συλλαλητήριο. Οι μηχανισμοί είναι αδίστακτοι και το έχουν αποδείξει επανειλημμένα μέχρι σήμερα. Το ερώτημα είναι διπλό: τι συμφέρει την κυβέρνηση και το σύστημα σήμερα και πώς η μαζικότητα του συλλαλητηρίου θα ακυρώσει τους όποιους σχεδιασμούς των μηχανισμών.
Η ευθύνη όλη πάντως ανήκει στην κυβέρνηση…
Ο Μίκης κεντρικός ομιλητής στην Αθήνα
Όπως έχει ανακοινωθεί ο Μίκης θα μιλήσει στο συλλαλητήριο της Αθήνας και όλοι περιμένουν με ενδιαφέρον να ακούσουν τι θα πει και κυρίως πώς θα υποδεχθεί το πλήθος την παρουσία και τον λόγο του Μίκη. Πόσο θα επιδράσει στον προσανατολισμό και στο χαρακτήρα της λαϊκής αντίδρασης. Πόσο θα μιλήσει στην ψυχή του κόσμου που αγωνιά για το μέλλον του τόπου.
Η παρουσία βέβαια του Μίκη και με αυτόν τον ρόλο, σαφώς αδυνατίζει όλες τις επιθέσεις που γίνονται από κυβέρνηση και αριστερές δυνάμεις προς το συλλαλητήριο. Γιατί είναι γελοίο να χαρακτηριστεί ο Μίκης ακροδεξιός και εθνικιστής. Ο Μίκης το 2012 ήταν στην πλατεία Συντάγματος και κινδύνεψαν, μαζί με τον Μανώλη Γλέζο, η υγεία τους. Ο Μίκης και το 2018 είναι στο Σύνταγμα και θα τον κρίνει η ιστορία για την πράξη του αυτή.
Αρκετοί στο χώρο της Αριστεράς από τώρα τον χλευάζουν (π.χ. η Αυγή, το left.gr και άλλοι δημοσιογράφοι). Ερωτοτροπούν με την ιδέα ότι «τα έχει χάσει, λόγω ηλικίας», ή ότι από παλιά έχει πρόβλημα «εθνικισμού».
Αλήθεια, τι αντίληψη έχουν για την ιστορία που την γράφουν οι άνθρωποι και όχι οι μηχανισμοί; Ότι κάποια στιγμή ξύπνησε ένα εθνικιστικό ακροδεξιό ένστικτο σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και πήγαν σε συλλαλητήρια που κάλεσαν χρυσαυγίτες, φασίστες, ακροδεξιοί, απόστρατοι, μακεδονομάχοι, γραφικοί και άλλοι; Τόσο πολύ υποτιμούν τον κόσμο; Αν οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. θέλουν την «επίλυση» γιατί ξαμόλησαν όλα τα όργανά τους να διοργανώνουν συλλαλητήρια ενάντια σε αυτό που επιδιώκουν;
Η εύλογη απορία ενός αριστερού
Διαβάσαμε στην ιστοσελίδα iskra.gr το ενδιαφέρον άρθρο του Σαράντου Θεοδωρόπουλου με τίτλο «Για το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου» και παραθέτουμε το κύριο μέρος του κειμένου, γιατί εκφράζει την απορία και τον προβληματισμό μεγάλου μέρους ανθρώπων της Αριστεράς μπροστά στην κραυγαλέα απουσία της.
«Έρχονται στιγμές που δεν καταλαβαίνω γιατί η Αριστερά πρέπει συλλήβδην να αποδοκιμάζει μεγάλα συλλαλητήρια, τα οποία κυρίως απηχούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση, και δευτερευόντως άλλα ζητήματα. Αν η Αριστερά αρνείται τη γείωση με το λαϊκό στοιχείο έχει σοβαρά ζητήματα να λύσει. Πολύ ορθά επιχειρείται η αποκάλυψη των εθνικιστών ρητόρων, αλλά δεν μπορεί να ανακλάται η καταγγελία στο σύνολο των συμμετεχόντων.
Γιατί τις εκατοντάδες χιλιάδες λαού που συγκεντρώθηκαν στη Θεσσαλονίκη, και τις εκατοντάδες χιλιάδες που θα συγκεντρωθούν στην Αθήνα στις 4 Φεβρουαρίου, κανένας κομματικός ή πολιτικός μηχανισμός μπορεί να κινητοποιήσει. Ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε καν το ΚΚΕ, και βέβαια, πολύ περισσότερο, ούτε το υβρίδιο του ΠΑΣΟΚ, η Χρυσή Αυγή ή οι ΑΝΕΛ. Η λαϊκή δυσαρέσκεια, πριν από το ζήτημα του ονόματος, για τους ανθρώπους που θα συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο, είναι η καταγγελία για την εθελοδουλία των ελληνικών κυβερνήσεων και του συστημικού πολιτικού κόσμου της χώρας, αλλά και για την πλήρη αποδυνάμωση των αρχών της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας, είτε αυτή προκαλείται από τις οδηγίες του ΝΑΤΟ για την ονομασία της FYROM, είτε από τα μνημόνια του ΔΝΤ και της Ε.Ε., που τη στιγμή αυτή και πάλι οδηγούν ένα λαό να δεχτεί, σε ένα κορυφαίο ζήτημα, μια λύση που κατά τεράστια πλειοψηφία αποδοκιμάζει.
Αν επιλέξουμε τη συλλήβδην καταδίκη των συμμετεχόντων στο συλλαλητήριο και την χωρίς όρους αποχή από αυτές τις εξελίξεις, θα έχουμε μείζονα ζητήματα πολιτικής απήχησης, και θα δώσουμε έδαφος σε ακροδεξιές φωνές να αρθρώνουν μια ανιστόρητη ρητορεία, όπου αντί να είναι στόχος οι ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις που προσπαθούν να επιβάλουν την ονομασία Μακεδονία, στόχος, και εύκολος, μάλιστα, θα είναι η Αριστερά
Δεν γινόμαστε διεθνιστές διευκολύνοντας το ΝΑΤΟ. Και αν πράγματι αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού είναι ακροδεξιοί, τότε έχουμε κάνει σημαντικότατα λάθη στο λόγο και στην απεύθυνσή μας και πρέπει να επανεκτιμήσουμε και να επανεξετάσουμε σοβαρότατα θέματα ουσίας. Ίσως να τίθεται και υπαρξιακό ζήτημα.
Σε κάθε περίπτωση, αν επιλέξουμε τη συλλήβδην καταδίκη των συμμετεχόντων στο συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου και την χωρίς όρους αποχή από αυτές τις εξελίξεις, θα έχουμε μείζονα ζητήματα πολιτικής απήχησης, και θα δώσουμε έδαφος σε ακροδεξιές φωνές να αρθρώνουν μια ανιστόρητη ρητορεία, όπου αντί να είναι στόχος οι ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις που προσπαθούν να επιβάλουν την ονομασία Μακεδονία, στόχος, και εύκολος, μάλιστα, θα είναι η Αριστερά. Και όπου η Αριστερά θα χάσει και όποιες προσωπικότητες σύμβολα της απομένουν.
Και θα είναι η Αριστερά ο μεγάλος χαμένος της πολιτικής συγκυρίας, με την αποχή μας θα ξεχαστεί και το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, και οι άλλες νίκες του κινήματος, ενώ η συζήτηση για τη διαγραφή του χρέους, την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, την έξοδο από την Ε.Ε., την ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ, και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με ριζοσπαστικά – δημοκρατικά χαρακτηριστικά, αποσυνδεδεμένη από το ζήτημα της πατρίδας, θα μοιάζει νεφελώδης θεωρία χωρίς το πεδίο εφαρμογής που εξασφαλίζει μία χώρα με κυριαρχικά δικαιώματα, αφού μόνο έτσι μπορεί να οικοδομήσει εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, η πρότασή μας κινδυνεύει να εκπέσει και να θεωρηθεί, από μεγάλο μέρος του Λαού μας, ένας άλλος οικονομισμός που δεν ακουμπά το συναίσθημα ενός μεγάλου μέρους του λαού μας, που νιώθει, όπως λέει ο Σίλλερ, «την απλή και άδολη αγάπη για την πατρίδα» του.»
