«Ουαί θνητοί θνητοί θνητοί πολύπαθοι,
τώρα θα δείτε πώς θα πονέσουν τα σαγόνια σας.»
Ειρήνη του Αριστοφάνη
του Αλέξανδρου Τσίγγου
Αν ένας λαός χάνει τον αυτοσεβασμό του, την αυτοεκτίμηση του, ασπάζεται την ιστορική στιγμή ως στιγμή του ιστορικού του πεπρωμένου, όσο πικρό κι αν ακούγεται, είναι ένας λαός που θα τοποθετήσει και τον ίδιο και την περιφέρεια του στον πόλεμο και την δυστυχία. Άλλωστε πολλές φορές στην ιστορία και πολλοί λαοί αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν. Σε αυτό το δρόμο αποτελεί ηλιθιότητα να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι.
Για παράδειγμα η Γερμανία την περίοδο του Ναζισμού. Θα συμφωνήσω ότι χρειάζονται πολλές παράμετροι για να συμβεί κάτι τέτοιο. Από τη μια ο απόηχος της ιστορικής ιδιαιτερότητας, πως είναι κάτι το εξαιρετικό η φυλή τους, οι παραδόσεις, οι μύθοι και οι θρύλοι. Από την άλλη, η μη δίκαιη και χωρίς επιείκεια Ειρήνη μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η προπαγάνδα και τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των βιομηχανιών, η ληστρική επιθυμία της Γαλλίας, η ανάγκη επιβίωσης σε μια κατεστραμμένη κοινωνία και οικονομία, το πέρασμα από ένα πολιτειακό σύστημα σε ένα άλλο, οι ενοχές, η ήττα και το βαρύ τίμημά της, πραγματικές αιτίες, ψυχολογικές αιτίες, επιστημονικές αντιλήψεις και μηχανισμοί της κοινωνικής μηχανικής. Η Γερμανία του μεσοπολέμου τα είχε όλα.
Ως αντίστροφος πόλος των Ναπολεόντειων πολέμων που απηχούσαν την ηθική της Γαλλικής Επανάστασης και τον νεωτερισμό της, την αστική απελευθέρωση και την κατάλυση της μοναρχίας με το εργαλείο ενός αυτοκρατορικού στρατού, έτσι και ο Χίτλερ, οι Ναζί και η Γερμανία. Έτσι και οι ακόλουθοί του της εποχής εκείνης στα άλλα ευρωπαϊκά έθνη.
Σήμερα μια Ουκρανία χρησιμοποιείται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Το ίδιο και η Ρωσία. Ανάλογα με ποιον στέκεσαι και υποστηρίζεις. Οι αιτίες αυτού του πολέμου πολλές και διάφορες. Η ανάλυσή τους δεν είναι το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι η Ειρήνη.
Αν ο λαός της Ουκρανίας σε αντιστοίχηση με την πρώτη παράγραφο του παρόντος κείμενου είναι αποφασισμένος να θυσιαστεί, στην τελική είναι δικό του θέμα.
ΑΠΟ ΤΗΝ άλλη, ένα σύστημα που εχθρεύεται στο εσωτερικό του κάθε τι που σχετίζεται με τις έννοιες Έθνος – Κράτος – Δημοκρατία, αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και που φροντίζει για την κατάργησή τους στο δρόμο των Νέων Αυτοκρατοριών και την πραγμάτωση της αποτυχημένης για τους λαούς και τα δικαιώματα τους, Παγκοσμιοποίησης, την έλευση της νεοφεουδαρχίας, θέτει ως πρόταγμα την υπεράσπιση της Εθνικής και Κρατικής κυριαρχίας της Ουκρανίας. Από μόνο του είναι προφανέστατα γελοίο.
Η βίαιη ομογενοποίηση της Ευρώπης και απορρόφηση των Εθνών Κρατών που την δημιούργησαν, περνά μέσα από το αφήγημα του αναπόφευκτου πολέμου με την Ρωσία, μέχρι πράγματι αυτός ο πόλεμος να γίνει αναπόφευκτος. Άλλωστε οι πολεμικοί περίοδοι και η οικονομική και πολιτική καταστροφή που επιφέρουν, σε επίπεδο κοινωνίας, δυστυχίας, πείνας, ανομίας και κατακερματισμού, όπως και σε επίπεδο θεσμικής εξουσίας, πάντα αποτελούν το καλύτερο περιβάλλον για κοινωνικούς μετασχηματισμούς, όπως αυτός που εμπνέει την πλουτοκρατία και τη γραφειοκρατία της Ε.Ε. Παλαιότερα ο Νέος Άρειος Άνθρωπος, τώρα ο νέος Σοβιετικός Άνθρωπος, αύριο ο Μετάνθρωπος. Είτε Κινέζικος, είτε Ρώσικος, είτε Ευρωπαϊκός είτε Αμερικάνικος. Και πάλι όμως δε μας ενδιαφέρει το κάθε πρόσχημα.
Η εποχή οδηγεί τους λαούς στον ακραίο φανατισμό. Είτε εκείνοι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που ουρλιάζουν το «πιστεύω στην επιστήμη» είτε εκείνοι που ονομάζονται Τραμπικοί, είτε εκείνοι που ουρλιάζουν «Αντιτραμπικοί», είτε εκείνοι που είναι υπέρ ενός γενοκτονικού καθεστώτος όπως αυτό του Ισραήλ, είτε εκείνοι που είναι υπέρ του «Αλλάχου Άκμπαρ» σιιτισμού και σουνιτισμού αδιακρίτως… Πασχίζει η λογική να επιβιώσει σε μια παράλογη εποχή. Πράγματι η μαζική υστερία δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Υπήρξε και στο παρελθόν. Στο βιβλίο του «Εξαιρετικές λαϊκές αυταπάτες» ο Charles Mackay ήδη το 1832 μας ξεναγεί. Είτε για την τρέλα του πλήθους με τις Ολλανδικές Τουλίπες, είτε με το πρώτο χαρτονόμισμα και την εταιρεία του Μισισιπή στην Γαλλία του Λουδοβίκου 14ου, είτε με τους Αλχημιστές, είτε με το κυνήγι των μαγισσών κ.ο.κ. Γράφει σε ένα σημείο: «Βλέπουμε ένα έθνος να καταλαμβάνεται ξαφνικά, από τα υψηλότερα έως τα κατώτερα μέλη του, με μια έντονη επιθυμία για στρατιωτική δόξα. Ένας άλλος, σαν ξαφνικά τρελαίνεται με έναν θρησκευτικό συλλογισμό. Και κανένας από τους δύο δεν ανακτά τις αισθήσεις του μέχρι που έχυσε ποτάμια αίματος και έσπειρε μια σοδειά από στεναγμούς και δάκρυα, που θα θερίσουν οι απόγονοί του».
Στο σήμερα, απέναντι στην πολεμοκάπηλη έγερση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε το ήθελε πραγματικά, είτε όχι, μπήκε το σχέδιο Ειρήνης του Τραμπ. Για πρώτη φορά χώθηκε αυτό το σαράκι μιας πιθανής Ειρήνης στο νου των Ευρωπαϊκών λαών. Ό,τι δεν ήθελε δηλαδή η ευρωπαϊκή μπουρζουαζία. Κάποιοι προοιώνιζαν την αποτυχία αυτού του σχεδίου και κάποιοι χαίρονται που απέτυχε. Είτε ο Τραμπ ήθελε την Ειρήνη με όποιους όρους στην Ουκρανία, είτε όχι, ότι άστραψε τη λέξη στην ευρωπαϊκή συνείδηση ήταν μια ελπίδα για να συνταχθούν οι Ευρωπαίοι πίσω από αυτήν και να εκτρέψουν το δρόμο προς την ακύρωση του Ανθρώπου, την ακύρωση ενός δρόμου τυραννίας και την επιβίωση της Ελπίδας επιτέλους μιας έστω και κουτσής Δημοκρατίας.
Πολλοί μέσα από τα θεωρητικά τους σχήματα, άλλοι με τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις, κάποιοι με τις τελολογικές ερμηνείες της ιστορίας και της φύσης του καπιταλιστικού συστήματος, δεν σκέφτηκαν το απλό. Ότι δεν μας νοιάζει τι κάνει ο Τράμπ και γιατί το κάνει. Είδαν το δένδρο και όχι το δάσος. Στη μάχη για την Ειρήνη δεν επιλέγεις με ποιόν θα συμβαδίσεις. Είναι πολύ ακριβή η λέξη αυτή για να τη βάλεις σε ζύγι και ιδεολογικό παζάρι.
ΜΙΛΑΝΕ από την άλλη για τον Παγκόσμιο Νότο, την Κίνα και τη Ρωσία ως βάθρο της παγκόσμιας σωτηρίας. Παγκόσμιος Νότος είναι κύρια οι αφρικανικές δημοκρατίες ή οι δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής ή της Νοτιοανατολικής Ασίας. Το αντίβαρο στον Αμερικανικό Ιμπεριαλισμό. Φυσικά και η Αμερική πωλούσε τη Δημοκρατία της και επιβίωνε αυτή στο εσωτερικό της, επιβάλλοντας δικτατορίες και τυραννικά καθεστώτα στην πίσω αυλή της, ή όπου αλλού. Και φυσικά θα έπρεπε οι Αμερικανοί να εξετάσουν τα πεπραγμένα τους και τι πραγματικά σημαίνει τελικά το Make America Great Again. Αυτό το Again, το Πάλι, έχει βαριές αμαρτίες δύο αιώνων, για να έχουν φτηνή βενζίνη και πισίνα σε κάθε σπίτι. Και φυσικά τα Κίτρινα Γελέκα και οι αγώνες τους, δεν εμπεριείχαν το ερώτημα τι έκανες ή τι κάνεις Γαλλία στις πρώην αποικίες σου και από πού προσπορίζεις τον πλούτο και την κοινωνική αναδιανομή του. Και φυσικά οι Βρετανοί χάνουν τη Βρετανία από την ισλαμοποίηση της, όπως και το Βέλγιο και η Ολλανδία αλλά δεν ρωτούν οι Εθνικιστές Βρετανοί που εκδίδονται οι κόρες τους στους Μουσουλμάνους, πώς έγινε το City of London η παγκόσμια δύναμη του κεφαλαίου και πώς ο απλός Βρετανός, του χθες και του σήμερα, δέχθηκε το μερίδιό του από την παγκόσμια κλοπή που έπραξε το Βρετανικό Ιμπέριουμ. Και φυσικά οι Ρώσοι πατριώτες διεκδικούν τη φωνή ελευθερίας για τους Ρωσόφωνους του Ντομπάς και του Λουγκάνσκ, αλλά δεν εξετάζουν την τυραννία του σοβιετικού καθεστώτος και τις αιματηρές παρεμβάσεις στη Βουδαπέστη το 1956, στην Πράγα το1968, ή στο Αφγανιστάν. Δεν θα συζητήσουν για τα γκούλαγκς, για τις σταλινικές εκκαθαρίσεις, για την πείνα που έφερε το Νέο Πενταετές Πλάνο και η κολεκτιβοποίηση της γης τους. Δεν θα συζητήσουν για τον πόλεμο που έκαναν στον Αλιέντε το 1973 ή στην παράδοση του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία, τον ρόλο των κομμουνιστικών κομμάτων σε αυτά τα μέρη και την αποδοχή της παγκόσμιας ισορροπίας που επέβαλε ο βολικός Ψυχρός Πόλεμος. Και φυσικά οι Κινεζόφιλοι ξεχνούν τι είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και η Δημοκρατία του, είτε στο παρελθόν με εκατομμύρια σφαγών και νεκρών του Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός και της «Πολιτιστικής» Επανάστασης ή στο σήμερα του, στη Μετανθρωπιστική Κίνα της κοινωνικής πίστωσης, της ευγονικής και του κράτους ασφαλίτη. Και φυσικά οι υποστηριχτές των BRICS ξεχνούν να κάνουν έναν απολογισμό για το τι ακριβώς είναι οι δημοκρατίες της Αφρικής και οι δημοκράτες αρχηγοί τους. Για τη βία, τη νοθεία, τη ληστεία και τις σφαγές των λαών τους και που θα ήθελαν πάρα πολύ να διασώσουν τα κλοπιμαία, μέσα από τη συμμετοχή τους στο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας του ΔΝΤ ή της Παγκόσμιας Τράπεζας. Και φυσικά οι συντασσόμενοι με το Ισραήλ, ξεχνούν τη γενοκτονία και τη δημοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το 1922 μέχρι τις μέρες μας και που παρακολουθούμε τη δράση του Νέου Ναζισμού ενός Περιούσιου Λαού με το Αστέρι του Δαβίδ για περιβραχιόνιο. Και φυσικά όσοι είναι υπέρ των Μουλάδων και του Ιράν ξεχνούν τι θα πει θρησκευτικός φανατισμός, λιθοβολισμός, κοινωνικός αποκλεισμός, ισλαμικός ρατσισμός και τζιχάντ, όπως το έκαναν κάποιοι και για την περίπτωση της Συρίας.
Αμετανόητοι και άνευ μνήμης μοιάζουν όλοι οι λαοί για τα ιστορικά τους πεπραγμένα, γιατί ναι υπάρχει συλλογική ευθύνη, όταν κατά εκατομμύρια σε κάθε μια από τις παραπάνω περιπτώσεις συμμετείχαν στα εγκλήματα που προέκυψαν από τις επιλογές τους.
Ξύπνησαν τα φαντάσματα, σαν οι νεκροί του προηγούμενου αιώνα να μην θάφτηκαν πολύ βαθιά και να βγήκαν από τον τάφο τους και αναζητούν τη δικαίωση για τις ήττες, τις σφαγές και τα κρίματα τους. Και καλά οι νεκροί; Οι ζωντανοί όμως;
ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ Ειρήνης στην Ευρώπη, γιατί μόνο εν Ειρήνη οι λαοί ευημερούν, θεωρείται Ρωσοφιλία. Αντίστοιχα ένα τέτοιο κίνημα στη Ρωσία θεωρείται Δυτικοφιλία. Είναι σαφές ότι η Ειρήνη δεν έχει φίλους στα στρώματα των επικυρίαρχων κάθε τόπου, είτε στην Ανατολή είτε στη Δύση είτε στον Βορρά είτε στον Νότο.
Η Ειρήνη δεν είναι ένα πρόσχημα ή για βορά σε ιδεολογικές ή γεωπολιτικές λεηλασίες. Είναι το πρώτο, το πιο σημαντικό και αυθεντικό δικαίωμα των λαών. Αλλά πάλι όπως είπαμε, οι λαοί μπορεί να αποφασίσουν στην αυτοχειρία τους. Πού είναι οι περισπούδαστοι διανοούμενοι εξαφανισμένοι;
