Δεκατρία χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τότε τα πρώτα χρόνια της κρίσης, η δολοφονία αυτή, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, γεννώντας την εξέγερση του Δεκέμβρη, που όρισε μια ολόκληρη γενιά απέναντι στην κατάφορη αδικία του κράτους. Η φετινή επέτειος είναι η πρώτη, στην οποία, ο δολοφόνος του Αλέξανδρου κυκλοφορεί ελεύθερος, μετά την προκλητική απόφαση της δικαιοσύνης για την πρόωρη αποφυλάκιση του. Ενώ οι φετινές κινητοποιήσεις έρχονται ένα χρόνο μετά την περσινή απαγόρευση και καταστολή των συγκεντρώσεων λόγω της επιβολής του λοκντάουν. Στο μεταξύ η καταστολή και η (κατ’ εντολή της κυβέρνησης) αυθαιρεσία των συμμοριών της ΕΛΑΣ, έχει πολλαπλασιαστεί, επιβάλλοντας ένα όλο και πιο ασφυκτικό πλαίσιο στον δημόσιο χώρο.
Τι είναι όμως αυτό που 13 χρόνια μετά, βγάζει έστω και μερικές χιλιάδες νέους ανθρώπους στο δρόμο. Σίγουρα είναι η μνήμη μιας γενιάς που νοιώθει χρέος της να συμμετάσχει στις πορείες αυτές, οι τότε έφηβοι και νέοι που πολιτικοποιήθηκαν μέσα στην εξέγερση του Δεκέμβρη, που είδαν τον εαυτό τους στο πρόσωπο του δολοφονημένου 15χρονου. Οι φετινές όμως κινητοποιήσεις, που πραγματοποιήθηκαν σε μια σειρά πόλεις της χώρας, δεν είχαν αιτία και αφορμή, μόνο τη μνήμη της δολοφονίας, της αδικίας, της εξέγερσης. Οι συγκεντρώσεις και πορείες για την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, ήταν μια ευκαιρία να εκφραστεί η αντίδραση ενός σημαντικού κομματιού της νεολαίας (κυρίως φοιτητικής και μαθητικής) απέναντι στην ολοένα και πιο διάχυτη αδικία και αυθαιρεσία, στην ολοένα και διευρυνόμενη περιθωριοποίηση της νέας γενιάς.
Ο κόσμος αυτός, δε χωράει στο μέλλον που όλες οι πλευρές του πολιτικού συστήματος προετοιμάζουν. Δεν αντέχει τα πολιτικά καπελώματα, δεν καναλιζάρεται στα σχέδια της αριστεράς ή του αντιεξουσιαστικού χώρου. Έχοντας διανύσει μια πορεία γεμάτη αντιφάσεις όλη αυτή τη δεκαετία, έχοντας δώσει αγώνες, έχοντας ζήσει ελπίδες και διαψεύσεις, σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπος με νέα αδιέξοδα, για τα οποία καλείται να αναζητήσει διαδρομές διεξόδου.
Δ.Γκ.
