Του Κώστα Σκηνιώτη. Εδώ και πολύ καιρό και ειδικά στην προεκλογική περίοδο τέθηκαν τραγικά εκβιαστικά διλήμματα προς τον ελληνικό λαό.
Το βασικό δίλημμα ήταν ότι από την πολιτική επιλογή του ελληνικού λαού ήταν εξαρτημένη η πιθανότητα είτε για παραμονή στο ευρώ, είτε για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
Το υπόβαθρο του διλήμματος αυτού ήταν και είναι, προφανώς, ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα οδηγεί στην εξαθλίωση. Άρα, το πρωτεύον δίλημμα είναι η εξαθλίωση του ελληνικού λαού ή η μη εξαθλίωσή του και με βάση ποιες πολιτικές αυτό το δίλημμα βρίσκει απάντηση.
Σε αυτό, λοιπόν, το δίλημμα υπάρχουν εξελίξεις και αριθμοί που δημιουργούν μια ιδιαίτερα δραματική κατάσταση:
• 1,2 εκατ. είναι οι καταγεγραμμένοι άνεργοι στη χώρα.
• 2,4 εκατ. είναι οι καταγεγραμμένοι συνταξιούχοι στη χώρα.
• 3,8 εκατ. είναι οι καταγεγραμμένοι εργαζόμενοι στη χώρα και σ’ αυτό πρέπει να συνυπολογίσει κανείς ότι τουλάχιστον 500.000 από αυτούς είναι απλήρωτοι από 3 έως 6 μήνες.
Είναι πασιφανές ακόμα και για αδαείς ότι η εξίσωση αυτή δεν βγαίνει με τίποτε. Είναι αδύνατο ένας εργαζόμενος άνθρωπος να καταφέρει να συντηρήσει ταυτόχρονα έναν άνεργο και έναν συνταξιούχο. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η πραγματική ανεργία είναι πάνω από 1,5 εκατ. ανθρώπους αυτή τη στιγμή.
Πολύ περισσότερο μάλιστα που:
• Σήμερα το 30 % βρίσκεται κάτω από το απόλυτο όριο της φτώχειας.
• Πάνω από 100.000 αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επιχειρηματίες είναι ουσιαστικά μη καταγεγραμμένοι άνεργοι.
• Σήμερα βρίσκονται σε διαδικασία κλεισίματος πάνω από 60.000 μικρές επιχειρήσεις.
• Οι προβλέψεις για την ύφεση είναι περίπου 7% στη καλύτερη περίπτωση για το 2012 και 5,5% για το 2013, γεγονός που θα εκτινάξει την ανεργία στο 28%.
• Σήμερα υπάρχουν και εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών ότι το 2013 η ύφεση θα φθάσει το 10% γεγονός που σημαίνει ότι η ανεργία θα περάσει το 32–33%, φθάνοντας στο κρίσιμο μέγεθος που δημιουργεί, εκτρέφει σκληρές ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις.
Σε αυτά πρέπει να προσθέσει κανείς την απίστευτη υπερχρέωση νοικοκυριών και μικρών επιχειρήσεων με αδυσώπητους φόρους, οι οποίοι μοιάζουν με μια πραγματική θηλιά στο λαιμό.
Στις μέρες μας η φτώχεια εξαπλώνεται με ταχύτητα, οι άνθρωποι που χρειάζονται απλά ένα πιάτο φαΐ για να επιβιώσουν πληθαίνουν, οι οικογένειες που δεν θα καταφέρουν να κάνουν έστω και μια εβδομάδα διακοπές πολλαπλασιάζονται και φθάνουν το 70%, παιδιά που πέτυχαν στις εξετάσεις τους δεν θα καταφέρουν να σπουδάσουν, διότι δεν μπορούν να πάνε μακριά από τα σπίτια τους.
Αυτές οι εξελίξεις διαμορφώνουν ταυτόχρονα τις απαντήσεις στα διλήμματα. Εξωθούν στην εξαθλίωση το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας είτε με ευρωπαϊκό νόμισμα, είτε με ελληνικό νόμισμα, και ταυτόχρονα αυτές οι ίδιες πολιτικές οδηγούν αναπόφευκτα στην έξοδο από το ευρώ και στην επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Είναι δε πολύ πιθανό να οδηγήσουν σε μια δεδομένη στιγμή στο αίτημα από την ίδια τη χώρα, εξόδου από το ευρώ. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι η έκφραση της βαθιάς δομικής κρίσης του συστήματος. Ασφαλώς στη χώρα υπάρχει η επίταση του φαινόμενου από τη διαπλοκή, τη διαφθορά, την ανυπαρξία εθνικής αστικής τάξης και τον τρόπο που οργανώθηκε και δομήθηκε ο ελληνικός καπιταλισμός.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι ανάγκη να υπάρξουν μέτρα που θα σταματήσουν τη δραματική ύφεση όπως η επαναφορά των μισθών σε πρώτη φάση τα 751,00 ευρώ και η εκκίνηση άμεσων δημόσιων επενδύσεων που θα δημιουργήσουν με την έναρξή τους άμεσες και έμμεσες θέσεις εργασίας.
Για ολόκληρη όμως την Ευρώπη και για τη χώρα μας είναι φανερό ότι ο δρόμος για να βγουν οι κοινωνίες από την κρίση, είναι η αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων, η πραγματική και ουσιαστική πορεία προς μια σοσιαλιστική προοπτική, που θα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο. Σε ολόκληρο τον πλανήτη γίνονται σήμερα ριζικές γεωπολιτικές αλλαγές, και αν δεν υπάρξει ο τρόπος για σοσιαλιστική προοπτική, ανοίγουν μπροστά μας σοβαρές πιθανότητες για επιστροφή στη βαρβαρότητα των καπιταλιστικών πολέμων.
Το υπόβαθρο του διλήμματος αυτού ήταν και είναι, προφανώς, ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα οδηγεί στην εξαθλίωση. Άρα, το πρωτεύον δίλημμα είναι η εξαθλίωση του ελληνικού λαού ή η μη εξαθλίωσή του και με βάση ποιες πολιτικές αυτό το δίλημμα βρίσκει απάντηση.
Σε αυτό, λοιπόν, το δίλημμα υπάρχουν εξελίξεις και αριθμοί που δημιουργούν μια ιδιαίτερα δραματική κατάσταση:
• 1,2 εκατ. είναι οι καταγεγραμμένοι άνεργοι στη χώρα.
• 2,4 εκατ. είναι οι καταγεγραμμένοι συνταξιούχοι στη χώρα.
• 3,8 εκατ. είναι οι καταγεγραμμένοι εργαζόμενοι στη χώρα και σ’ αυτό πρέπει να συνυπολογίσει κανείς ότι τουλάχιστον 500.000 από αυτούς είναι απλήρωτοι από 3 έως 6 μήνες.
Είναι πασιφανές ακόμα και για αδαείς ότι η εξίσωση αυτή δεν βγαίνει με τίποτε. Είναι αδύνατο ένας εργαζόμενος άνθρωπος να καταφέρει να συντηρήσει ταυτόχρονα έναν άνεργο και έναν συνταξιούχο. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η πραγματική ανεργία είναι πάνω από 1,5 εκατ. ανθρώπους αυτή τη στιγμή.
Πολύ περισσότερο μάλιστα που:
• Σήμερα το 30 % βρίσκεται κάτω από το απόλυτο όριο της φτώχειας.
• Πάνω από 100.000 αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επιχειρηματίες είναι ουσιαστικά μη καταγεγραμμένοι άνεργοι.
• Σήμερα βρίσκονται σε διαδικασία κλεισίματος πάνω από 60.000 μικρές επιχειρήσεις.
• Οι προβλέψεις για την ύφεση είναι περίπου 7% στη καλύτερη περίπτωση για το 2012 και 5,5% για το 2013, γεγονός που θα εκτινάξει την ανεργία στο 28%.
• Σήμερα υπάρχουν και εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών ότι το 2013 η ύφεση θα φθάσει το 10% γεγονός που σημαίνει ότι η ανεργία θα περάσει το 32–33%, φθάνοντας στο κρίσιμο μέγεθος που δημιουργεί, εκτρέφει σκληρές ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις.
Σε αυτά πρέπει να προσθέσει κανείς την απίστευτη υπερχρέωση νοικοκυριών και μικρών επιχειρήσεων με αδυσώπητους φόρους, οι οποίοι μοιάζουν με μια πραγματική θηλιά στο λαιμό.
Στις μέρες μας η φτώχεια εξαπλώνεται με ταχύτητα, οι άνθρωποι που χρειάζονται απλά ένα πιάτο φαΐ για να επιβιώσουν πληθαίνουν, οι οικογένειες που δεν θα καταφέρουν να κάνουν έστω και μια εβδομάδα διακοπές πολλαπλασιάζονται και φθάνουν το 70%, παιδιά που πέτυχαν στις εξετάσεις τους δεν θα καταφέρουν να σπουδάσουν, διότι δεν μπορούν να πάνε μακριά από τα σπίτια τους.
Αυτές οι εξελίξεις διαμορφώνουν ταυτόχρονα τις απαντήσεις στα διλήμματα. Εξωθούν στην εξαθλίωση το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας είτε με ευρωπαϊκό νόμισμα, είτε με ελληνικό νόμισμα, και ταυτόχρονα αυτές οι ίδιες πολιτικές οδηγούν αναπόφευκτα στην έξοδο από το ευρώ και στην επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Είναι δε πολύ πιθανό να οδηγήσουν σε μια δεδομένη στιγμή στο αίτημα από την ίδια τη χώρα, εξόδου από το ευρώ. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι η έκφραση της βαθιάς δομικής κρίσης του συστήματος. Ασφαλώς στη χώρα υπάρχει η επίταση του φαινόμενου από τη διαπλοκή, τη διαφθορά, την ανυπαρξία εθνικής αστικής τάξης και τον τρόπο που οργανώθηκε και δομήθηκε ο ελληνικός καπιταλισμός.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι ανάγκη να υπάρξουν μέτρα που θα σταματήσουν τη δραματική ύφεση όπως η επαναφορά των μισθών σε πρώτη φάση τα 751,00 ευρώ και η εκκίνηση άμεσων δημόσιων επενδύσεων που θα δημιουργήσουν με την έναρξή τους άμεσες και έμμεσες θέσεις εργασίας.
Για ολόκληρη όμως την Ευρώπη και για τη χώρα μας είναι φανερό ότι ο δρόμος για να βγουν οι κοινωνίες από την κρίση, είναι η αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων, η πραγματική και ουσιαστική πορεία προς μια σοσιαλιστική προοπτική, που θα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο. Σε ολόκληρο τον πλανήτη γίνονται σήμερα ριζικές γεωπολιτικές αλλαγές, και αν δεν υπάρξει ο τρόπος για σοσιαλιστική προοπτική, ανοίγουν μπροστά μας σοβαρές πιθανότητες για επιστροφή στη βαρβαρότητα των καπιταλιστικών πολέμων.
* Ο Κωνσταντίνος Σκηνιώτης είναι ποιητής, μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
Σχόλια
