Δεν είναι σίγουρο όμως, μας λένε καθησυχαστικά, ακόμα και οι εκπρόσωποι της Greenpeace, ότι όσα καταιγιστικά ζήσαμε τον τελευταίο μήνα συνδέονται μεταξύ τους. Πολύ περισσότερο δεν επιτρέπεται να συνδέονται με το φιάσκο της πρόσφατης συνδιάσκεψης της Κοπεγχάγης, όπου κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος η πράσινη ρητορική του πολυδιαφημισμένου Ομπάμα. Η οργή των λαών στη Ρωσία, στο Πακιστάν, στην Κίνα γεννιέται αυθόρμητα απέναντι σε όσους ορίζουν τις τύχες τους, σε όσους τους εγκαταλείπουν στο έλεος πάσης φύσης «κατακλυσμών», ενώ καθημερινά τους τάζουν μια χαμοζωή στο όνομα ενός εκάστοτε ισχυρού κράτους, που από τη μία ή την άλλη θέση θα βρίσκεται κοντά ή στην υπηρεσία των ισχυρών του κόσμου. Τώρα, η απόγνωση πρέπει να μείνει τυφλή, να μετατραπεί σε λύσσα για επιβίωση σε βάρος του διπλανού, σε απελπισμένη αναζήτηση ελεημοσύνης. Μόνο έτσι οι συνήθεις «σωτήρες», που δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους υπεύθυνους των καταστροφών, θα εξασφαλίσουν τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους.
Κυνισμός και υποκρισία
Αποκαλύπτεται πίσω από την εύθραυστη φαντασμαγορία της παγκοσμιοποίησης ένας βαθιά διχασμένος κόσμος, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των λαών, ακόμα και στις χώρες του στενού ιμπεριαλιστικού κέντρου, είναι στο έρμαιο των δεινών που έχει προκαλέσει μία εικοσιπενταετής νεοφιλελεύθερη επέλαση: ολέθρια οικολογική καταστροφή και διάλυση κάθε μορφής κρατικής και κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης.
Την ίδια στιγμή αυτές οι μέγα-καταστροφές γίνονται το όχημα για την ωμή ιμπεριαλιστική και κατασταλτική επέμβαση, στο όνομα της σωτηρίας και του ανθρωπισμού. Τα παραδείγματα της αστραπιαίας στην κυριολεξία κατοχής της Αϊτής από τα στρατεύματα των ΗΠΑ μετά τους σεισμούς και της εσωτερικής επιβολής του στρατιωτικού νόμου στην Ορλεάνη μετά τον τυφώνα Κατρίνα είναι αποκαλυπτικά. Προφανή ήταν τα κίνητρα αντιστοίχως: γεωστρατηγικά συμφέροντα και άγρια ιδιωτικοποίηση του ερειπωμένου δημόσιου χώρου.
Το Πακιστάν θα είναι πιθανόν το επόμενο «παράδειγμα». Το ενδιαφέρον του Γ.Γ. του ΟΗΕ δεν είναι τυχαίο. Αλλά βέβαια δεν είναι ενδιαφέρον για τα 20 εκατομμύρια, μεταξύ των οποίων 3,5 εκατομμύρια παιδιά, που απειλούνται άμεσα από τη δίψα και τη χολέρα, όπως δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για το χρηματιστηριακό τζόγο στο σιτάρι με αφορμή τις φωτιές και την ξηρασία, που απειλεί δισεκατομμύρια απόκληρων σε όλον τον πλανήτη. Υπάρχει μεγάλο άγχος και θα υπάρξει άμεση κινητοποίηση γιατί δεν πρέπει το Πακιστάν να κινδυνεύσει με περαιτέρω αποσταθεροποίηση, πολύ περισσότερο που είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για πιο άμεση, πιο έντονη επέμβαση των ιμπεριαλιστών στη χώρα. Κι είναι εντυπωσιακό πώς σε αυτές τις επιχειρήσεις όπου διεθνή στρατιωτικά αποσπάσματα αναλαμβάνουν δράση για την επιβολή της «ανθρωπιστικής» τάξης, διατίθενται πόροι και μηχανισμοί, που πάντα σπανίζουν όταν ο στόχος είναι η αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής και η καταπολέμηση των αιτιών της οικολογικής καταστροφής. Αλλά οι λόγοι είναι προφανείς: Αυτές οι επεμβάσεις θα ανακυκλώσουν κέρδη και κυριαρχία σε όσους, κράτη και πολυεθνικές, επενδύσουν στα αγνά ιδανικά της ανθρωπιστικής σωτηρίας.
Ο Ν. Σαρκοζί, δεν κρατήθηκε ο άνθρωπος. Βλέποντας τις επιτυχίες του Ομπάμα στην Αϊτή και συγκλονισμένος από τις εικόνες στο Πακιστάν, δήλωσε πως θα εισηγηθεί στον Μπαρόζο τη σύσταση δύναμης ταχείας επέμβασης σε μαζικές καταστροφές. Πόσο πιο καθαρά θα πρέπει να μας το πουν; Και πώς θα τοποθετηθούν άραγε η Ρωσία και η Κίνα απέναντι σε μία τέτοια πρόταση, πάντα με γνώμονα τις αρχές του ανθρωπισμού, εννοείται…
Δημήτρης Υφαντής
